اجلاس شورای حقوق‌بشر ملل متحد در طلیعه سال نو و انتشار گزارش کمیته حقیقت‌یاب ملل متحد درباره جنایات سرکوبگرانه رژیم در قیامهای سال ۱۴۰۱ ضربه سنگینی بر حکومت آخوندی بود که در دنیای مماشات زدهٔ کنونی انتظارش را نداشت. البته نفس تشکیل «کمیتهٴ حقیقت یاب» توسط شورای حقوق‌بشر ملل متحد برای جنایات سرکوبگرانهٔ رژیم، گرچه دیرهنگام اما برای نخستین بار، بر نظام ولایت که به سکوت و مماشات استکبار عادت کرده، دور از انتظار بود. اما ارائهٔ همزمان گزارش کمیتهٴ حقیقت‌یاب و گزارش نهایی جاوید رحمان گزارشگر ویژه ملل متحد در پنجاه و پنجمین اجلاس شورای حقوق‌بشر، شکست مضاعفی بود که تعادل خلیفهٔ خون‌ریز را بر هم زد.
در ۱۸اسفند ۱۴۰۲ بخشهایی از گزارش کمیتهٴ حقیقت‌یاب با استفاده از عبارت «جنایت علیه بشریت» در مورد جنایات رژیم و فراخوان به توقف تمام احکام اعدام و آزادی فوری زندانیان، منتشر شد.
این موضوع بر خلیفهٔ ارتجاع آن‌قدر گران آمد که بلافاصله سردژخیم قضاییه‌اش را به صحنه فرستاد تا با لجن‌پراکنی علیه مقاومت ایران بگوید: «همان شیاطین که در پاییز ۱۴۰۱ قصد به هم ریختن کشور و تهدید امنیت ما را داشتند و نتوانستند، بعد‌ها با دروغ‌پردازی و کشته‌سازی و جعلیات (نظیر این‌که در فلان زندان چه می‌گذرد و از این قبیل مطالب کذایی) درصدد برآمدند تا برای هیأت به‌اصطلاح حقیقت‌یاب بین‌المللی در مورد ایران، مواد خام تهیه کنند و با الفاظ پرطمطراق فضاسازی کنند» (میزان ـ ۲۱ اسفند).
اما جلسهٔ ۲۸اسفند شورای حقوق‌بشر ملل متحد در ژنو به یک رویارویی و سرفصل حسابرسی برای رژیم جنایتکار تبدیل شد. در این جلسه خانم سارا حسین رئیس هیأت حقیقت‌یاب دربارهٔ نتایج به‌دست آمده از تحقیقات هیأت دربارهٔ اعمال سرکوبگرانهٔ رژیم بعد از قیام۴۰۱ از جمله دستگیریهای گسترده و شکنجه و حبس‌های طولانی، به‌خصوص اعمال ضدانسانی علیه زنان و دختران، تأکید کرد: «این اقدامات در چارچوب یک حملهٔ گسترده و سیستماتیک علیه زنان و دختران و سایر افرادی انجام شد که از حقوق‌بشر حمایت می‌کنند».
سارا حسین ضمن تأکید بر موارد «نقض جدی حقوق‌بشر که مصداق جنایت علیه بشریت است» افزود: «ما از ابتدا با حسن‌نیت به‌دنبال تعامل با حکومت ایران بودیم. اما متأسفانه این حکومت اجازه دسترسی هیأت به کشور را نداد، به فراخوانها برای برگزاری جلسات و یا به ۲۱نامه تفصیلی استعلام شده تا ژانویه ۲۰۲۴ نیز پاسخ نداد».
رئیس هیأت حقیقت‌یاب سپس به تشریح نمونه‌های دیگری از جنایات رژیم مانند شلیک عمدی به چشم قیام‌کنندگان، دستگیریهای خودسرانه و گستردهٔ معترضان، شکنجه‌ها و اعمال ضدانسانی رژیم در بازداشتگاههای غیررسمی اطلاعات برای گرفتن اعتراف اجباری پرداخت و افزود: «کودکان نیز در معرض قتل‌های غیرقانونی، شکنجه، تعرض و همراه با بزرگسالان در بازداشت بودند».
پس از ارائهٔ گزارش کمیتهٴ حقیقت‌یاب، نمایندگان دولتها و سازمانهای غیردولتی به سخنرانی و اظهارنظر پیرامون گزارش پرداختند.
آخرین سخنران، زندانی سیاسی شبنم مددزاده بود که ۵ سال را در زندانهای اوین، گوهردشت و قرچک ورامین گذرانده است. وی خواهر مجاهدان شهید مهدیه و اکبر مددزاده است که در ۱۹فروردین ۱۳۹۰ در اشرف نخستین در حملهٔ زرهی وحوش مالکی و جلاد قاسم سلیمانی جان فدا کردند.
در هنگام سخنرانی شبنم مددزاده به‌نمایندگی از «انجمن بین‌المللی حقوق زنان»، نماینده دژخیم رژیم آخوندی در شورای حقوق‌بشر، طی ۹۰ ثانیه ۳ بار سخنان او را قطع کرد. نماینده رژیم اعدام و قتل‌عام از عنوان «جنایت علیه بشریت» و مخصوصاً به‌کار بردن کلمهٔ «رژیم» و احتراز از لفظ «جمهوری اسلامی» توسط این زندانی سیاسی پیشین به‌شدت گزیده بود. اما هر سه بار رئیس جلسه (نایب‌رئیس شورای حقوق بشر) ضمن تذکر مقررات جلسات شورای حقوق‌بشر، مجدداً نوبت را به شبنم مددزاده داد. وی با قدردانی از عنوان دقیق «جنایت علیه بشریت» در مورد وحشی‌گریهای رژیم، خاطرنشان کرد که گزارش کمیته حقیقت‌یاب «تنها به بخش کوچکی از جنایات رژیم می‌پردازد و هزاران جوان نتوانسته‌اند شهادت دهند».
او افزود: «من به‌عنوان یک زندانی سیاسی در ایران با ۵ سال سابقه اینجا هستم تا در مورد جنایات رژیم شهادت بدهم. فروغ تقی‌پور و مرضیه فارسی که پس از قیام بازداشت شده بودند هر کدام به ۱۵ سال زندان محکوم شدند. مریم اکبری منفرد در پانزدهمین سال حبس خود به جرم حمایت از قیام به سه سال حبس دیگر محکوم شد». سپس نتیجه‌گیری کرد: «زمان آن فرا رسیده است که پرونده جنایت علیه بشریت رژیم ایران را نه تنها در مورد قیام ۱۴۰۱ بلکه در مورد ۴۵ سال نقض حقوق‌بشر از جمله کشتار ۱۳۶۷ به شورای امنیت سازمان ملل برد».
همزمان با اجلاس شورای حقوق‌بشر، در برابر ساختمان ملل متحد در ژنو تظاهرات ایرانیان آزاده جریان داشت و سخنرانان خواستار اخراج رژیم نامشروع آخوندی از ملل متحد و ارجاع پرونده «جنایت علیه بشریت» به شورای امنیت و محاکمهٔ خامنه‌ای و رئیسی و دیگر سردمداران رژیم شدند.
