روزهای ۱۲ تا ۱۴ اسفند ۹۷معلمان آزاده کشور اقدام به یک اعتصاب سه روزه در سراسر کشور کردند. اعتصابی که با یک حرکت اعتراضی در روز ۱۶ اسفند به اوج خود رسید و تقریباً عموم رسانه‌های داخلی و خارجی را به واکنش واداشت.
اعتصاب در بیشتر از ۱۰۰ شهر و ۱۳ استان کشور گسترش یافت و در برخی مناطق دانش‌آموزان نیز با معلمان آگاه و دردمند خود همراهی کردند.
حرکت معلمان با توجه به خانواده بزرگ فرهنگیان کشور که پس از کارگران، بزرگترین و تاثیرگذارترین قشر و طبقه در خانواده بزرگ ایران‌اند، آخوندها را به وحشت انداخت. وزیر مزدور آموزش و پرورش در پاسخ به اعتصاب معلمان با استفاده از «زبان کوچک» و حیله‌گری مرسوم آخوندها در شرایطی که توان مقابله با حریف را ندارند، تلاش کرد از ارج و قرب اعتصاب معلمان کم‌کند. از سوی دیگر تشکل‌های صنفی معلمان نیز هر یک پاسخ‌هایی به وزیر مزبور دادند که گویای وضعیت انفجاری جامعه فرهنگیان کشور است.
در این میان یکی از معلمان در جوابیه‌ای، پاسخ وزیر آخوندها را در حدی که امکان انتشار در رسانه‌های مجاز حکومتی را داشته باشد، داده است. این نامه یک نمونه از مناسبات رسمی فرهنگیان با وزرای آخوندی است و گوشه‌یی از خواسته‌های معلمان و معضلاتی که آنها را «خشمگین» کرده است بازتاب می‌کند. قسمتهایی از متن نامه‌این معلم را که در «سایت حقوق و معلم» در تاریخ ۱۸ اسفند منتشر شده است در ادامه می‌بینید:
تصویری از تداوم تحصن سراسری معلمان ایران
پاسخ یک معلم به وزیر آموزش و پرورش
«گلایه‌ام نه از اعتراض فرهنگیان بلکه از روش طرح اعتراض است؛ چرا که بدآموزی برای دانش‌آموزان دارد که معلم در دفتر مدرسه بنشیند و در کلاس درس حضور پیدا نکند».
اینها جملات وزیر آموزش و پرورش پس از تحصن سه روزه معلمان در صدها شهر و روستای کشور است.
قائم مقام وزیر نیز در دومین روز از این حرکت جمعیِ گسترده، اظهار داشت: «واقعاً تعداد محدود است و فقط در برخی از مدارس و آموزشگاهها در برخی از استانها تحصن بوده است».
این اظهارات متعلق به بالاترین مقامات فرهنگ کشور است.
به راستی این سخنان از چنین مقاماتی بعید نیست؟ آیا این اظهارات به قصد پاک کردن صورت مسأله و “فرار به جلو” و “فرار از پاسخگویی” ایراد نمی‌شوند؟
مشکل از اینجا آغاز می‌شود که مسئولان به جای پاسخگو بودن، در اقدامی زیرکانه و از موضع حق به جانب، دو سوی معادله را برهم زده و از معلمان ابراز گلایه مندی می‌کنند! در حالی‌که این معلمان هستند که نه تنها از وزارتخانه مربوطه و مسئولان آن، بلکه از رویکرد کلی دولت و نمایندگان مجلس به مقوله آموزش و فرهنگ گلایه مندند.
جناب وزیر و قائم‌مقام ایشان به جای ابراز گله‌مندی و محدود جلوه دادن حرکتی که در بیش از صد شهر و۱۳ استان کشور، همزمان برگزار شده باید به گلایه مندیهای معلمان پاسخ دهند:
۱_ به فرض که این تجمع نه در صد شهر و استان که فقط در دو مدرسه اتفاق افتاده، مطالبات باید پاسخ داده شود؛ چه به ده معلم و چه به هزاران نفر؛ کما این‌که تصاویر و اطلاعاتی که در روزهای اعتراض رسانه‌ای شد، خود گویای گستردگی حرکت است که توسط آموزگارانی صورت گرفته که به‌اصطلاح کارد به استخوانشان رسیده و شرمندگی جناب قائم‌مقام را نمی‌توانند به جای نان سر سفره‌هایشان ببرند.
۲_ جناب وزیر فرموده‌اند به روش اعتراض معلمان معترضند؛ سؤال اینجاست معلمانی که همه راه‌های مطالبه گری را از نامه‌نگاری و رایزنی تا برگزاری کمپین و تجمعات مسالمت‌آمیز آزموده‌اند و هر بار به جای پاسخگویی با احضار و تهدید و بعضاً بازداشت مواجه شده‌اند – اسماعیل عبدی و محمود بهشتی و محمد حبیبی پشت میله‌های زندان، گواهِ زنده این ادعا هستند- حال چگونه و با چه روشی باید صدای خود را به گوش مسئولان برسانند تا خوشایند جناب وزیر باشد؟!
اگر ممکن است خود ایشان بفرمایند که چه روشی برای اعتراض اصلح‌تر است؛ این گوی و این میدان؛ جناب وزیر بفرمایید تا اجابت کنیم!
۳_ در این بین، به جای انتقاد و گلایه گزاری از معلمانِ جان به لب رسیده، آقایان بفرمایند که چرا بیش از ۲میلیون کودک بازمانده از تحصیل داریم؛ بفرمایند که چرا یک و نیم میلیون دانش‌آموز کشور هم‌چنان در مدارس ناایمن تحصیل می‌کنند و چرا اصل ۳۰قانون اساسی چند دهه است که به فراموشی سپرده شده و چرا سالهاست سرانه آموزشی به مدارس کشور تعلق نمی‌گیرد؛ چرا سرانه شیر مدارس حذف شده؛ چرا آموزشهای ضمن خدمت پولی شده و صدها چرای بی‌پاسخ مانده‌ٔ دیگر…
۴_ علاوه بر آنچه گفتیم؛ وزیر و قائم‌مقام ایشان به جای پاک کردن صورت مساله، باید بفرمایند برای «معاش معلمان» چه کرده‌اند و چه قرار است بکنند؛ چرا معوقات معلمان از سال ۹۶ پرداخت نشده؛ چرا از مهرماه امسال تا امروز، اضافه کاری معلمان پرداخت نشده، چرا به جای ۱۵هزار میلیارد تومان بودجه مورد نیاز برای رتبه بندی، فقط ۲هزار میلیارد آن، در بودجه ۹۸دیده شده؛ و یک سؤال بسیار ساده اما اساسی: با ۴۰۰هزار تومان یا ۲۰درصد افزایش حقوق، معلمان چگونه باید از پس هزینه‌های کمرشکن زندگی بربیایند؟!
..
به جای کوچک انگاری حرکت اعتراضی معلمان، این فریادها را بشنوید و به سؤالات و انتقادات معلمان پاسخ بگویید...
معلمان در جای جای کشور از سیاست‌های آموزشی شما شاکی اند؛ اگر مطالباتشان را برآورده نمی‌کنید لااقل با تخطئه و کوچک انگاری، خشمگین ترشان نسازید!
