بازماندگی از تحصیل در ایران امروزه به مسأله‌ای عادی تبدیل شده تا جایی که حتی دیگر کسی از شنیدن این اخبار شگفت‌زده نمی‌شود. این در حالی است که پی‌آمد‌های خطرناک آن در جامعه بر هیچ‌کس پوشیده نیست.
محمدباسط درازهی نماینده رژیم از سراوان در مجلس ارتجاع از محرومیت بیش از ۱۰۰هزار کودک از ادامه تحصیل در استان سیستان و بلوچستان خبر داد و گفت که مدارس خشتی این استان بر اثر کوچکترین باد یا باران ریزش می‌کنند(خبرگزاری حکومتی هرانا ـ ۲۰خرداد ۹۸)
نیروی انسانی هر کشور از ارزشمندترین سرمایه‌های آن ملت به‌شمار می‌آید. برنامه‌های بلندمدت سیستم‌های مدیریتی برای آموزش و بهره‌وری بهینه از آن، جزو رئوس برنامه‌های مدیریت کلان کشوری می‌باشد. اما حکومت ولی‌فقیه هیچ سنخیتی با یک دولت و نظام حکومتی معمول در دنیا ندارد. در نتیجه توقع چاره‌جویی برای چنین معضلاتی از این حکومت انتظاری بی‌جا است.
در حکومتی که اموال مردم و سرمایه‌های ملی را هزینه سرکوب و صدور تروریسم و پروژه‌های اتمی و موشکی می‌کنند تا جرثومه ولایت را سرپا نگه دارند، انتظار پاسخگویی و ارادهٔ حل مشکلات مردم، رویایی بیش نیست
روزنامه حکومتی ابتکار در ۲۳خرداد ماه۹۸طی مطلبی با عنوان «آمارهای تلخ از زباله گردی کودکان» به گوشه‌ای از ناهنجاریهای ناشی از بازماندن کودکان از تحصیل اعتراف کرد و نوشت: «یک‌سوم از زباله گردهای شهر تهران، کودکان هستند.« آیا این فجایع اجتماعی روی دیگر کلان دزدیهای سازمان دهی شده در باندهای حکوتی نیست؟
مرکز پژوهشهای مجلس آخوندی پیش‌تر فاش کرده بود که نزدیک به ۱میلیون دانش‌آموز بازمانده از تحصیل فقط در سال تحصیلی ۱۳۹۵-۱۳۹۶داشته‌ایم. آن هم بدون در نظر گرفتن کودکان معلول و کودکان فاقد شناسنامه. (خبرگزاری حکومتی هرانا ۵اردیبهشت۹۸)
باید در نظر داشت که همه‌ٔ این آمارها و نارساییها تا پیش از وقوع حوادث ناگوار سیل و نابودی دهها هزار واحد مسکونی و مدرسه و زمین کشاورزی... وآوارگی مردم در استانهای سیل‌زده است. وقتی فجایعی مانند زلزله سال ۹۶کرمانشاه و سیل سال ۹۸در استانهای شمالی و جنوبی را وارد کنیم فاجعه تعداد کودکان محروم از تحصیل آمار بسا بالاتری دارند
در همین رابطه یکی از عوامل حکومتی به‌نام محمدرضا جعفری با عنوان «مدیرعامل جامعه خیرین مدرسه ساز کشور» اعلام کرد: «۷۰مدرسه در زلزله سال گذشته استان کرمانشاه تخریب شد.» همین شخص درباره سیلابهای اخیر گفت: «سیلاب بهاره به ۱۲۰۰مدرسه‌ٔ کشور خسارت وارد کرده است.» (خبرگزاری حکومتی ایرنا۲۳خرداد۹۸)
در کشوری که بسیاری از شهرهای مرزی‌اش، ۳۱سال پس از جنگ ضدمیهنی هنوز آثار ویرانی و زخمهای عمیق جنگ را بر پیکر خود دارند؛ از جمله بخشی از مردم بم و کرمان که پس از گذشت ۱۷سال هنوز آواره‌اند، تا همین هموطنان سرپل‌ذهاب که هنوز ساکن کانکس و چادر هستند٫ ناگفته پیداست که سرنوشت کودکان بازمانده از تحصیل چه خواهد بود.
به‌راحتی می‌توان حدس زد که ترک‌تحصیل این تعداد کودک و روانه شدن آنها به بازار کاری که در رکود کامل است و به اعتراف کارگزاران رژیم پیوسته به تعداد ارتش بیکاران افزوده می‌شود چه نتایج اسفناکی را در پی دارد. تنها اشاره به جذب و بکارگیری این کودکان در باندهای مختلف قاچاق مواد مخدر و سرقت تا استثمار آنان توسط شهرداریهای رژیم برای کار در زباله‌ها کافی است تا عمق این جنایت فهمیده شود
آموزش و پرورش جدیترین عنصر پایه‌یی برای شکل‌گیری یک جامعه پویا و روبه رشد است. بدون داشتن زیرساخت آموزشی نه تنها هیچگونه پیشرفتی در کار نخواهد بود، بلکه علاوه بر افت فاحش سطح علمی کشور، فجایع اجتماعی هم رشد چشمگیری خواهد داشت. حالا وقتی مرکز پژوهشهای مجلس ارتجاع اعلام می‌کند که: «در ایران امروز حدود ۹میلیون بی‌سواد داریم.»! (خبرگزاری هرانا ۵اردیبهشت۹۸به نقل از روزنامه همشهری) نتیجه روشن است.
آیا این آمار حکومتی که البته همه‌ٔ حقیقت هم نیست٫ گویای وضعیت هولناک نظام آموزشی نیست؟ آنهم در کشوری که از نظر منابع طبیعی در شمار ثروتمندترین کشورهای جهان است. آیا آن روی سکه‌ٔ این آمارهای نکبت بار، بی‌عدالتی گسترده و چپاول سازمان‌یافته با نام دین و ولایت فقیه نیست؟ در فرهنگ شارلاتانیسم آخوندی تلاش می‌شود تمام این نارساییها را به مدیریت یک بخش یا نهاد یا باندهای متخاصم نسبت دهند و ولایت فقیه را به‌عنوان عامل اصلی و سرمنشا ویرانگری، سفید سازی کنند.
بی‌دلیل نیست که حتی خود کارگزاران ولایت پیوسته از خیزش و قیام همین قشر در هراس هستند و هشدار می‌دهند دیر نیست که به یمن و هدایت مقاومتی سازمان‌یافته که به‌گفته سردمداران رژیم در تحولات سیاسی امروز ایران نقشی انکارناپذیر دارد و تحولات صنفی و سیاسی را سمت و سوی سرنگونی می‌دهد، شاهد فوران خشم عمومی و انقلاب گرسنگان، بیکاران از جمله همین کودکان در ابعاد گسترده و فراگیر باشیم. این همان اراده‌یی است که ساختار فاسد نظام پلید ولایت فقیه را از بن ویران می‌کند و در فلک سیاسی اجتماعی ایران طرحی نو در می‌اندازد.
