به‌مناسبت جنبش دادخواهی
راستی خاوران کجاست!
سرزمین فراموش‌شدگان!
قبرستان!
«نه، نه، هرگز،
مجاهدین و مبارزینی که در خاک خاوران، آرمیده‌اند، هر یک دنیایی بودند، سرشار از عشق و معرفت و یگانگی در برابر خلق و خدا،
آنان که خنده بر لب، بی‌ترس و بیم ایستادند تا معنای انسان و انسانیت به نیکوترین وجه ممکن زنده بماند و شب‌زیان نتوانند خدشه‌ای به آن وارد کنند.
آنان که فریادشان تا فراسوی آسمان، پرده شب و ظلمت را شکافت و افق پایداری و نوید آزادی را نمایان کرد...
گلگذاری بر مزار شهدای قتل‌عام ۶۷
اینجا تربت پاک مجاهدین و مبارزینی است که سرفرازانه زیستند،
و بر این باور بودند که سپیده‌دمان برای هر انسانی بس زیباست.
هنگامی که شهید می‌شدند، بر این باور بودند که بار دگر به‌دنیا آمده‌اند.
چون دگر بار خورشید می‌درخشید.
سی هزار گل سرخ برای آزادی فدا شدند،
نه چه می‌گویم!
جاودانه شدند، تا به ابد!
خاوران، تو پاسدار و نگهدارنده مجاهدین و مبارزینی،
آنان‌که ایستادند و بر بلندای خورشید پرکشیدند و بر آفتاب بوسه زدند،
آری، می‌دانم که روزی نه چندان دور، سانت به سانت،
دشت بزرگت بوسه‌باران، یاران عشق و معرفت خواهد شد.
و آنگاه همه مردمان خوبمان از زیباییها، ایستادگی‌های شمایان می‌گویند.
آری، شما افتخار یک خلقید.
درود، درود
محمود نیشابوری
مسئولیت محتوای این مطلب برعهده نویسنده است و سایت مجاهد الزاماً آن را تأیید نمی‌کند
