موج نیرومند دیگری از قیام بزرگ مردم ایران از روز سه‌شنبه ۹مرداد با تظاهرات شاپور اصفهان شروع شد و اکنون به مدت ۳روز ادامه پیدا کرده و دامنه‌اش به شهرهای شیراز، کرج، مشهد، شاهین‌شهر، نجف‌آباد، اراک، ساری و رشت گسترده شده است. رژیم در تلاش برای مهار جو انفجاری تهران است و تا لحظه نگارش این یادداشت اخبار شبکه‌های اجتماعی از تظاهرات مردم در میدان ولیعصر خبر می‌دهند.
قبل از این، دور دوم اعتصاب رانندگان کامیون از اول مرداد ۹۷ و با اعتصاب سراسری رانندگان شروع شده بود و تا امروز که وارد یازدهمین روز اعتصاب رانندگان شده‌ایم، این اعتصاب با قدرت تمام موفق شده در حدود ۱۴۰شهر کشور در تمامی ۳۱استان کشور گسترش یابد.
برخی تصاویر قیام در همین روزهای ۹، ۱۰ و ۱۱مرداد ۹۷ گویای همه چیز در شهرهای اصفهان، شیراز، کرج، رشت، شاهین‌شهر، مشهد و... است و قیامی کوبنده علیه ارتجاع حاکم را نشان می‌دهند.
کرج ۱۰مرداد ۹۷- یک جوان شورشی
اهمیت همبستگی حرکت‌های پراکنده
در کنار این حرکت‌ها می‌توان به برخی حرکت‌های اعتراضی یا اعتصاب در نقاطی از نواحی راه‌آهن کشور اشاره کرد که در نواحی راه‌آهن شمال‌غرب، آذربایجان، شمال‌شرق و چند ایستگاه پراکنده راه‌آهن‌های لرستان، کرج و جنوب خبرساز شدند.
در کنار این حرکت‌های همچنین شاهد اعتصاب در چند بازار تهران و چند شهر دیگر در روزهای اخیر بودیم.
بی‌شک تمامی مردم ایران از هر قشر و طبقه‌ای به‌خوبی در همین ماه‌های اخیر این نکته را شخصاً و حضورا تجربه کرده‌اند و تاثیر مستقیم هر یک حرکت اعتراضی در دورترین نقطه کشور را در شهر و کارخانه خود به‌خوبی حس می‌کنند.
این تاثیر، تنها یک اثر روحی-روانی نیست، بلکه به‌طور مادی در سبک کردن فشار نیروهای سرکوبگر و کم‌شدن از تعداد آنها(که ضرورت آمادگی برای گسترش‌شان در دیگر نقاط است) نیز به‌خوبی قابل مشاهده است.
شیراز ۱۱مرداد ۹۷- جوانان شورشی
قیام تا پیروزی
نگاهی به شعارهایی که همین چند روز اخیر در تظاهرات کرج و اصفهان توسط مردم داده شد، کافی است تا هر ناظری را قانع کند که مردم ایران از دیماه تاکنون برای آزادی میهن خود از یوغ ستم آخوندها بپاخاسته‌اند و این آتشفشان را تا رسیدن به پیروزی سر بازایستادن نیست.
مردم در اصفهان شعار می‌دهند: خامنه‌ای حیا کن، مملکتو رها کن! یا خامنه‌ای حیا کن، حکومتو رها کن! جوانان دلیر اصفهانی در برابر نیروهای سرکوبگر رژیم و خودروهای ویژه سرکوب شهری آنان، با سنگ و چوب و آتش از خود دفاع می‌کنند، خیابان‌ها را می‌بندند، راه‌بند آتشین درست می‌کنند و با چنگ و ناخن و دندان از کیان قیام دفاع می‌کنند
زنان قهرمان در کرج، پیشاپیش مردم شعار براندازی رژیم آخوندی را سرمی‌دهند.
جوانان کرج با شعار «وای به روزی که مسلح شویم» به پیشواز پاسداران سرکوبگر می‌روند!
جوانان شیرازی با هر چه که دم دستشان است به مقابله با پاسداران سرکوبگر و لباس‌شخصی‌های رژیم می‌پردازند.
برخی رانندگان اعتصابی، فراتر از تمامی خواسته‌های ساده صنفی(که حق‌شان هم هست) به تشویق هموطنان برای پیوستن به اعتصاب سراسری تا رهایی از شر حکومت آخوندها می‌پردازند.
این اعتصاب‌ها و این تحصن‌ها و اعتراض‌ها، قیام برای رهایی و سرنگونی دیکتاتوری ولایت فقیه است. رهایی از شر یک دیکتاتوری فاسد و یک حاکمیت ضدمردمی که از کارگران و زحمتکشان تا اقشار متوسط شهری تا بازاریان این مملکت را هم دشمن می‌دارد.
طبقه حاکمه
اکنون هر ناظری می‌تواند به‌روشنی ببیند که به‌استثنای «کاست حاکمه»، یعنی یک اقلیت محدود چند هزار نفره که با تکیه به سپاه پاسداران جنایتکار و بسیجی‌های ریزه‌خوارش می‌خواهد دیکتاتوری خود را استمرار بخشد، درون مرز‌های ایران، تمامی طبقات و اقشار جامعه، خواهان سرنگونی تام و تمام نظام موجود هستند. آن هم به شدیدترین شکل و با توسل به نیروی پرتوان قیام خود.
شیراز ۱۱مرداد ۹۷
روزهای طلایی
در تاریخ هر ملتی، روزهایی هست که آنها را روزهای طلایی می‌نامند، روزهایی که هم‌چون دیگر روزها نیستند که هر روز تکرار شوند، این روزها به‌ندرت اتفاق می‌افتند، به همین علت باید از آنها حداکثر استفاده را کرد.
آنچه که این روزها در شهرهای میهن اتفاق می‌افتد، خیزشی که این روزها تمامی شهرهای میهن را فراگرفته و روزبه‌روز گسترده‌تر می‌شود اما یک ویژگی دیگر هم دارد: این روزهای طلایی دیگر کم‌یاب نیستند! و در فردا و پس‌فردا از این روزها، بسیار خواهیم داشت!
به همین علت باید برای هر لحظه و هر ساعت این روزها برنامه داشت، لحظه‌های این روزها را باید جوانان همین مرز و بوم با تلاش و مبارزاتشان، خود بسازند. از امروز برای فردا درس اندوخت.
از امروز برای فردا و نه حتی فردا، از امروز صبح برای همین امروز عصر باید برنامه ریخت!
باید با یکدیگر هماهنگی کرد، آمادگی کسب کرد.
ما تنها با تکیه به خود و سابقه و تجارب حرکت‌های خود می‌توانیم از این فرصت‌های طلایی استفاده کنیم.
این فرصت‌ها را باید به یک نقطه‌عطف در مبارزات رهایی‌بخش میهنمان از لوث وجود آخوندها تبدیل کنیم.
و البته، پیش از هر نکته‌یی باید خود، باور داشته باشیم که:
آنچه این روزها در خیابانهای میهنمان می‌گذرد و خود در شمار آفرینندگان آن هستیم، نه یک اعتراض و اعتصاب ساده، بلکه گام‌هایی از یک «قیام بزرگ» است.
قیامی که در قلب آن، حرکت جوانان شورشی و کانون‌های شورشی قرار داشته و رزمنده‌ترین گردان‌های آن را کانون‌های مقاومت و یکان‌های شورشی تشکیل می‌دهند.
رزم‌آورانی که آینده را قصد کرده‌اند، آینده‌ای بدون شیخ و شاه!
