گزارشی از اعتراض کارگران شرکت هپکو
با شنیدن نام «هپکو اراک» چه تصویری در ذهن شکل می‌گیرد؟ کارخانه‌یی که روزی جزو قطبهای صنعتی ایران و حتی خاورمیانه بود؟ یک مجتمع صنعتی که قربانی مافیای حاکمیت آخوندی شد؟ یا کارگرانی که کارد به استخوانشان رسیده و دیگر سر سکوت و تحمل چپاولگری را ندارند؟
پیشینه
شرکت صنعتی هپکو اراک بزرگترین شرکت تولید ماشین‌آلات راه‌سازی در ایران و خاورمیانه است. در زمینی به مساحت بیش از ۹۰هکتار، در سال ۱۳۵۳ تأسیس شده است. این شرکت بلدوزر، بیل چرخ‌زنجیری، بیل چرخ‌لاستیکی، لودر، غلطک، گریدر، لوله‌گذار، کمباین و ماشین‌آلات دیگر تولید می‌کند.
بعد از انقلاب به مالکیت دولت در‌آمد. این کارخانه در جریان به‌اصطلاح خصوصی‌سازی به یکی از عناصر رژیم به‌نام علی‌اصغر عطاریان واگذار شد.
عطاریان کیست
علی‌اصغر عطاریان از پاسداران رژیم در دوران جنگ ضدمیهنی است که نقش فعالی در سمت دادن تولیدات صنعتی ایران برای ابزار جنگی ایفا کرد. به‌دلیل همکاری فعال با سپاه پاسداران، در مافیای ثروت و قدرت رژیم سهیم شد و با استفاده از رانتهای حکومتی، مدیریت مجموعه‌های واگن‌سازی کوثر، صندوق نسوز کاوه، تولیدی مبارز و تأمین ماسه ریخته‌گری را نیز در دست گرفت.
برای شناخت جایگاه او در مافیای درونی رژیم کافی است یادآوری کنیم که بعد از تصاحب هپکو تحت عنوان خصوصی‌سازی، بیژن نامدار زنگنه را که امروز وزیر نفت است به ریاست هیأت‌مدیره شرکت هپکو منصوب کرد.
به‌عنوان مثال وقتی کارگران و کارکنان واگن پارس به قرارداد خرید ۹۰۰واگن از روسیه که باعث نابودی صنعت واگن‌سازی و بیکاری آنها می‌شد اعتراض کردند وزیر صنعت و معادن وقت، قول مساعدت داد. او کسی نبود جز نعمت‌زاده که خودش در مافیای ثروت و قدرت، همدست عطاریان بوده و هست. این وزیر دولت روحانی گفت که خرید واگنها مغایر با اقتصاد مقاومتی است و اعلام کرد که: «روی ریل می‌ایستم و از ورود این واگنها به کشور جلوگیری می‌کنم». بعدها مشخص شد نعمت‌زاده خود از واگنهای باری خرید روسیه رونمایی کرده است.
چگونگی به نابودی کشاندن شرکت هپکو
عطاریان در سال ۱۳۸۶ با پرداخت ۲۰درصد ارزش کارخانه به‌مبلغ ۷۰میلیارد تومان آن را خریداری کرد. اگر قیمت دلار در سال ۸۶ را در نظر بگیریم این کارخانه به قیمت ۷۰میلیون دلار خریداری شده، با توجه به این‌که مساحت این کارخانه نزدیک به یک میلیون مترمربع می‌باشد، ارزش این کارخانه بسیار بیشتر از این میزان بوده است.
از طرفی هم در همان سالیان بیش از ۷۰۰۰دستگاه ماشین‌آلات راه‌سازی تولید می‌کرده است که ارزش این میزان ماشین‌آلات به‌طور متوسط ۳۵۰میلیون دلار بوده است، با این وجود این کارخانه را با قیمت ناچیز به اسم بخش خصوصی بالا کشیده‌اند.
از سال ۸۶ به بعد بحرانهای این کارخانه بالا گرفت طوری که ۹۰۰کارگر این کارخانه بلاتکلیف شدند و وضعیت شغلی نامعلومی دارند، این کارگران اما در سال ۹۶ با برپایی چندین تظاهرات و راهپیمایی حقشان را خواستار شدند، اما رژیم ضدکارگری آخوندی جواب آنها را با خشونت و باتون داد.
وضعیت کارگران هپکو
هپکو حتی در مواقع افت تولید نزدیک به ۲۶۰۰دستگاه ماشین‌آلات تولید کرده است. اگر قیمت هر دستگاه را ۱۰۰هزار دلار در نظر بگیریم قیمت این میزان تولید یک تریلیون و ۴۳۰میلیارد تومان می‌شود.
اگر بر فرض محال هر کارگر ماهی ۲میلیون تومان هم بگیرد، حقوق ۹۰۰کارگر سالیانه معادل تقریباً ۲۲میلیارد تومان می‌شود. این یعنی ۱/۵درصد کل فروش کارخانه. ولی همین 1.5درصد را هم به کارگران نمی‌دهند.
بلکه به‌خاطر اعتراضات برحقشان، آنها را سرکوب می‌کنند.
یکی از کارگران می‌گوید: چرا سر و صورت ما رو خونین کردید؟ چرا ما رو بی‌حرمت کردید؟ من دیدم کودکی به باباش گفت بابا روپوش نمی‌خوام لباس نمی‌خوام ولی دیگه خونی مالی خونه نیا دیگه نرو جایی که بزنن زخمیت کنن.
اعتراض کارگران شرکت هپکو
کارگران هپکو شعار می‌دهند: دشمن ما همین جاست، فقط می‌گن آمریکاست
این کارگران شجاع از هر فرصتی استفاده کرده و دست به تظاهرات و اعتراض زده‌اند. آنها صحنه‌های ماندگاری از ایستادگی در مقابل ظلم ایجادکردند. آنها به‌خوبی دریافته‌اند که رژیم از هر زمان دیگر ضعیف‌تر است و در مقابل اعتراضات کارگری شکننده و آسیپ‌پذیر است. از این‌رو است که کارگران هپکو بارها شعار داده‌اند که تا حق خود نگیریم، از پا نمی‌نشینیم.
