بنا بر گزارشات رسانه‌های حکومتی آخوند ابراهیم رئیسی برای ملاقات با پوتین رئیس‌جمهور روسیه و تمدید قرارداد ۲۰ساله به آن کشور سفر می‌کند.
روزنامه فرهیختگان نوشت: «رئیسی ۲۹دی (۱۹ ژانویه) با دعوت پوتین به روسیه می‌رود» (فرهیختگان۱۱ دی ۱۴۰۰).
این سفر در حالی قرار است انجام شود که رسانه‌ها و مهره‌هایی از حاکمیت از جمله عناصری از سرکردگان سابق سپاه پاسداران مواضع روسیه در رابطه با رژیم را در مقاطع مختلف مورد انتقاد قرار داده‌اند.
از جمله این آنها پاسدار حسین علایی سرکرده اسبق نیروی هوایی سپاه است که روزنامه آرمان با عنوان «ما و روسیه» از قول او نوشت: «روسیه تاکنون هیچگاه ایران را متحد استراتژیک خود تلقی نکرده است. روسیه همیشه از برگ ایران در حل مسائل خود با آمریکا استفاده کرده است. روسیه در حوزه نفت و گاز رقیب ایران است و موافق انتقال گاز ایران به اروپا نیست، زیرا آنجا را بازار خود می‌داند. روسیه در شورای امنیت سازمان ملل همواره علیه برنامه هسته‌یی ایران رأی داده و در زمان ریاست‌جمهوری احمدی‌نژاد که بیشترین قطعنامه‌ها علیه ایران صادر شد، برخی از آنها را دولت روسیه پیشنهاد داده است. روسیه موافق داشتن چرخه غنی‌سازی در ایران نیست و گسترش دانش هسته‌یی در ایران را به نفع خود نمی‌داند» (آرمان ۱۲دی ۱۴۰۰).
روزنامه حکومتی جهان صنعت ۱۲دی ۱۴۰۰ نیز رابطه روسیه و رژیم را غیر راهبردی دانسته و در این رابطه نوشت: «در بهترین شرایط می‌توان گفت که رابطه روسیه با ایران یک رابطه تاکتیکی و راهکنشی است».
به این معنا که هر وقت تضاد منافع استراتژیک خود را با این رابطه تاکتیکی در تضاد ببیند این تضاد را به نفع رابطه راهبردی‌اش با سایر کشورها حل می‌کند.
یعنی این‌که سربزنگاه نظام را قال می‌گذارد و یا این‌که مانند زمانی که قطعنامه‌های پی‌درپی شورای امنیت علیه برنامه هسته‌ایی رژیم تصویب شد، روسیه یا در کنار کشورهای غربی در این شورا به‌ویژه آمریکا قرار گرفت و به بسیاری از آنها رأی مثبت داد، و یا این‌که با رأی ممتنع خود از وتوی آنها خودداری کرد.
هم‌چنانکه پاسدار علایی هم به این موضوع با صراحت اشاره کرده و حتی روسیه را پیشنهاددهنده برخی از قطعنامه‌های شورای امنیت دانسته است.
روزنامه حکومتی جمهوری اسلامی هم با عنوان «به کجا چنین شتابان» نوشت: «اکنون با رفتن به سوی قراردادهای بلندمدت با چین و روسیه، در چارچوب رابطه متوازن حرکت نمی‌کنیم و سیاست «نه شرقی – نه غربی» را به خیابانی یکطرفه تبدیل کرده‌ایم که به شرق می‌رود. روسیه با این‌که در سوریه از قدرت نظامی ما حداکثر استفاده را برای حفاظت از منافع استراتژیک منطقه‌یی خود برد حاضر نشد در برابر حملات رژیم صهیونیستی به پایگاههای ایرانی مستقر در سوریه از ما حمایت کند... حضور روسیه در سوریه با هدف نگهبانی از قلمرو نفوذ و حفاظت از حاکمیت منطقه‌یی خود است... روس‌ها حاضر نشدند به ایران سلاحهایی را بدهند که به بعضی کشورهای همسایه و منطقه ما داده‌اند» (جمهوری اسلامی۱۲دی ۱۴۰۰).
واقعیت این است که منافع رابطه روسیه با سایر کشورهای دیگر خصوصاً کشورهای پیشرفته غربی بسیار بیشتر از منافع آن با حکومت آخوندی است.
بنابراین روس‌ها نه تنها نمی‌توانند متحد استراتژیک رژیم باشند، بلکه در بسیاری از مسایل از جمله در زمینه مسایل منطقه‌یی، آسیای میانه و قفقاز منافع روسیه خلاف منافع حاکمیت آخوندی است.
موضوع دیگر این‌که هر زمان حاکمیت آخوندی در باتلاق بحران اجتماعی در داخل کشور و در انزوای بیشتر منطقه‌یی و جهانی قرار می‌گیرد، کشورهایی نظیر روسیه، و... هم به ناگزیر از آن فاصله بیشتری می‌گیرند و دنبال منافع برتر خود با سایر کشورها از جمله کشورهای منطقه می‌روند.
اما با وجود این رژیم به ناگزیر به روسیه و چین دخیل بسته است، و به‌رغم واقعیتهایی که به‌نقل از رسانه‌های حکومتی به آنها اشاره شد، رئیسی هم ناگزیر است برای تمدید قرار داد ۲۰ساله به روسیه سفر کند.
این سفر برای تمدید قراردادی مانند قرارداد ۲۵ساله دولت آخوند روحانی با چین که مردم ایران آنرا خائنانه و رسانه‌ها و مهره‌های حکومتی آنرا «ترکمنچای دیگر» ی نامیدند، پیآمد گرایش نگاه به شرق خامنه‌ای است که کلان سیاست‌های نظام را تعیین می‌کند.
نگاه خائنانه‌ای که بسیاری از منابع کشور را قربانی سیاست‌های ضدمردمی خود کرده است، و این خاصه خرجی‌های خامنه‌ای برای کشورهای دیگر، صرفاً برای این است که چند صباحی سرنگونی حکومتش را به تأخیر بیندازد.
سیاستی که باعث برباد رفتن بسیاری از امکانات کشور شده، آن هم در شرایطی که رابطه با این کشورها دردی از دردهای لاعلاج حاکمیت را حل نکرده و بن‌بستی را نمی‌گشاید.
