۱۳رشته کارزار سراسری سیزده‌بدر در ۱۲۳شهر با ۶۰عملیات ضداختناق و ۱۲۹۴پراتیک انقلابی در سراسر میهن اسیر، همان نمای دیگری است که به سیزده به‌در و روز طبیعت جلوه‌ای از سرزندگی و پویایی داد.
رژیم ماتم‌زده و مفلوک آخوندی همراه با ارگانهای سرکوبگرش، در سیزده بدر درسی فراموشی‌ناپذیر از مردم بپا خاسته و از کانون‌های شورشی گرفتند. سردار سرکوب! احمدرضا رادان، یک روز قبل از تحویل سال نو در حاشیه رزمایش به‌اصطلاح «اقتدار نوروز ۱۴۰۴» اعلام کرد: «۲۵۰هزار نیرو برای تأمین امنیت در ایام عید، آماده‌باش هستند و در تهران چهار هزار گشت و ۲۰ بالگرد و هم‌چنین پهپاد این مهم را انجام می‌دهند» (خبرگزاری حکومتی ایرنا- ۲۹ اسفند ۱۴۰۳).
سؤال اینجاست که اختصاص یکربع میلیون نیروی سرکوبگر نظامی و انتظامی برای امنیت همراه با گشتهای هار با پشتیبانی هلیکوپتر (همان چرخ‌بال و بالگرد) و پهپاد برای چیست؟ آن هم در ایام نوروزی و جشن و شادی مردم، که طبعاً هیچ‌وجه مشترکی با فراخوان به تظاهرات و اعتصاب و تجمعات اعتراضی ندارد؟ این میزان ترس و وحشت در پوش دغدغهٔ امنیت برای چیست؟ جز ترس و وحشت رژیم آخوندی از مردم به‌جان آمده و شورشی؟
حالا خدا را بنگرید، با وجود اختصاص صدها هزار نیروی سرکوبگر تا دندان مسح همراه با انبوه تجهیزات زمینی و هوایی (که همه از چپاول ثروت عمومی و غارت جیب مردم تهیه شده است) و با وجود ۲۱هزار نیروی سرکوبگر انتظامی در تهران با آماده‌باش ۱۰۰درصد، باز هم این کانون‌های قهرمان شورشی هستند که خواب را بر پاسداران و نیروی انتظامی و لباس‌شخصی حرام کردند.
گستردگی عملیات و پراتیک جوانان و زنان و کانون‌های شورشی در کارزار سیزده بدر به اندازه‌ای بود که ۱۲۳ شهر را در چهارسوی میهن دربر گرفت. نمای دیگری از آتشی گران و فروزان در زیر خاکستر تا روزی که مشتعل شود.
در ایران باستان، روز سیزدهم هر ماه «تیر روز» نامیده می‌شد؛ به‌معنی ایزد باران، نمادی از رحمت الهی و ایمان به رویش و رشد و بالندگی. حال در ۱۴۰۴ - در سالی که نکوست از بهارش (و از آتشش) پیداست- این تشکیلات پولادین کانون‌های شورشی مجاهد خلق است که در زیر چنین اختناق و فضای بسته‌ای، اینچنین رشد و گسترش می‌یابند. پس دور نیست تا بارانی از آتش بر ستمگران باریدن بگیرد و ریش و ریشه آخوندهای ظالم و ستمکار را بسوزاند و برای همیشه از این مهین زیبای باستانی برکند.
به گفته رهبر مقاومت آقای مسعود رجوی در پیام ۱۴فروردین:
«ثابت شد هم‌چنان‌که قیام خلق را نه می‌توان کشت نه می‌توان خاموش کرد، سنت‌های رو به آینده نوروزی را هم نمی‌توان از بین برد. بهار از دل خاک می‌شکفد، گل و مژده آزادی یک خلق در زنجیر می‌دهد».
