سردمداران حاکمیت آخوندی تنها منابع و ثروتهای مردم را ایران غارت نمی‌کنند، بلکه هر پهنه‌ای را در زمینه‌های مختلف اقتصادی و اجتماعی تبدیل به محملی برای چپاول مردم کرده‌اند. یکی از محمل‌های این کسب و کار برای آنها آموزش و پرورش است.
در حالی که بر اساس اصل ۳۰ قانون اساسی رژیم، آموزش و پرورش در مرحله ابتدایی و متوسطه رایگان است، آنها با تأسیس انواع و اقسام مدارس خصوصی که تعداد آنها حدود ۲۰مدرسه است، به کسب و کار پرآب و نان آموزش ابتدایی و متوسطه مشغول هستند.
تأسیس مدارس لوکس با هزینه و شهریه‌های هنگفت
تأسیس این مدارس لوکس با هزینه‌های سرسام‌آور و شهریه‌های هنگفت برای آموزش فرزندان و بستگان سردمداران حاکمیت و مهر‌ه‌های بالایی در وزارتخانه‌ها و نهادهای حکومتی هستند.
مدارس لوکس با شهریه‌های بالایی نظیر مدرسه حنان وابسته به آخوند شیاد محمد خاتمی با شهریه ۳۷میلیون تومان و مدرسه امام صادق وابسته به خانواده محمدرضا مهدوی کنی، رئیس سابق خبرگان، با شهریه ۲۵میلیون تومان و مدارس دیگری نظیر احسان، علوی، روزبه، نیکان، کمال، تزکیه و مدرسه مطهری وابسته به امامی کاشانی، امام‌جمعه موقت خامنه‌ای در تهران که شهریه هر یک از آنها ۲۷ تا ۳۰میلیون تومان است.
همچنین مدارس غیردولتی دیگری نظیر روشنگر، سلام، انرژی هسته‌یی و فرهنگ که ۲۵ تا ۲۶میلیون تومان شهریه سالانه‌شان است و در گزارش ۳مهر ۹۷ روزنامه فرهیختگان و در جدول زیر به آنها اشاره شده است.
روزنامه حکومتی فرهیختگان ۳مهر ۱۳۹۷ – فهرست شهریه‌های کلان مدارس متعلق به سردمداران رژیم
مدارس رانتی و غیرشفاف
این مدارس از طریق وابستگی‌شان به سردمداران و مهر‌ه‌های بالایی از امکانات بسیاری نظیر رانت و سوبسید برخوردار هستند.
بهانه آنها نیز برای تأسیس چنین مدارسی این است که می‌خواهند برای نظام کادرسازی کنند، کادرهایی که اصل و اساس آموزش آنها همراه با رانت و ویژه‌خواری همراه است.
روزنامه فرهیختگان در ادامه گزارش خود به وضعیت غیرشفاف این مدارس اذعان می‌کند و در این رابطه می‌نویسد:
«اما وجه مشترک همه این مدارس، در عین این‌که می‌گویند با هم اختلاف دارند(که البته در برخی حوزه‌های آموزشی و فرهنگی و سیاسی هم دارند) این است که همه آنها عدم‌شفافیت مالی دارند؛ یعنی اگر شما در سایت معروف‌ترین این مدارس بروید، می‌بینید در مورد شهریه هیچ عدد و رقمی وجود ندارد، بعضاً حتی نزد اولیای دانش‌آموزان هم هیچ سند و مدرکی که چه پرداختهایی داشته‌اند، وجود ندارد. البته اطلاع از این موضوع(میزان شهریه دریافتی) هم کار چندان پیچیده‌ای نیست، کافی است با اولیای دانش‌آموزان کمی حرف بزنید، حداقل کاری که گویا نهادها و مسئولان نظارتی آن را انجام نمی‌دهند یا نمی‌خواهند یا شاید هم نمی‌توانند. با یک پرس‌وجوی ساده می‌شود از تخلفات مالی این مؤسسه‌ها اطلاع کسب کرد... صاحبان اصلی این مدارس.. عموماً از مسئولان نظام هستند».(فرهیختگان ۳مهر ۹۷)
سهم اندک آموزش از بودجه کشور
البته سازوکار برای رشد این‌گونه مدارس این است که سال به سال از بودجه آموزش و پرورش کاسته می‌شود و به بودجه نهادهای امنیتی و به‌اصطلاح فرهنگی رژیم در جهت سرکوب مردم در داخل کشور و صدور ارتجاع در خارج کشور افزوده می‌شود.
در حال حاضر سهم تأمین آموزش در حاکمیت آخوندی به کمتر از ۵۰درصد رسیده است.
یک پژوهشگر حکومتی ضمن اعتراف به این آمار اضافه کرد: «حتی در کشورهایی که درصد این نسبت در آنها پایین‌تر است نیز سهم تأمین آموزش از جانب دولت عموماً بالای ۹۰درصد است. با توجه به تخصیص بودجه برای تسویه‌حساب مؤسسات مالی می‌بینیم که مشکل نه در تأمین بودجه بلکه در تمرکز سیاست‌گذاری‌ها برای تخصیص بودجه است.(خبرگزاری ایرنا ۱۷شهریور ۹۷)
درس‌خواندن فرزندان سردمداران حکومتی در مدارس لوکسی نظیر آنهایی که شهریه‌های چندده میلیونی دارند و با رانت و سوبسید اداره می‌شوند، در شرایطی است که سرانه فضای آموزشی در کشور با کمبود ۷۰درصدی مواجه است.
رئیس کمیسیون شهر‌سازی شورای قلابی شهر تهران اذعان کرد: «سرانه فضای آموزشی ما بر اساس نیازهای ۴۰سال پیش طراحی و برنامه‌ریزی شده است. در سال‌های گذشته سرانه‌ها کمتر از ۳۰درصد و در حال حاضر ۷۰درصد می‌باشد. در آینده نیز با توجه به افزایش جمعیت پیش‌بینی می‌شود، کمبود سرانه‌ها به ۸۵درصد برسد».(خبرگزاری مهر ۱مهر ۹۷)
کیفیت آموزش در مدارس ابتدایی آن‌چنان پایین است که به اذعان یک رسانه حکومتی دانش‌آموزان کلاس دومی حتی الفبا هم بلد نیستند.
سایت میدان ۲۵شهریور ۹۷ در زمینه وضعیت معیشتی معلمان در مدارس دولتی و وضعیت آموزش در دبستانها نوشت: «معلمی که زیر خط فقر حقوق می‌گیرد، مشخصاً بازدهی درستی در کلاسهای پرجمعیت نخواهد داشت. ما کودکانی داریم که یک‌سال در مدرسه درس خوانده و امروز در پایه دوم ثبت‌نام شده‌اند ولی حتی یک حرف از الفبا را نمی‌شناسند».
خصوصی‌سازی مدارس، نمودی از شکاف عظیم طبقاتی
واضح است که وقتی آموزش و پروش وسیله‌ای برای غارت و چاپیدن می‌شود و زمانی که در نظام آموزشی طبقاتی فرزندان سردمداران رژیم در مدارس آن‌چنانی غیرانتفاعی درس می‌خوانند، در چنین شرایطی بسیاری از کودکان اکثریت فقیر جامعه هم از تحصیل محروم می‌شوند.
بازماندن کودکان از تحصیل و ترک‌تحصیل فزاینده بخش قابل‌توجهی از دانش‌آموزان به‌خصوص دختران، باعث شده شمار جمعیت بی‌‌سواد و کم‌سواد به دست‌کم ۲۵میلیون نفر برسد.
خصوصی‌سازی آموزش و مدارس کشور بیانگر شدت شکاف طبقاتی در جامعه‌ای است که در آن اقلیت اندک وابسته به رژیم از همه چیز برای یک زندگی لوکس و اشرافی برخوردار هستند و توده مردم زیر خط فقر با اکثریتی ۸۰درصدی، از حداقل امکان اولیه زندگی محروم هستند و فرزندان آنها ناگزیر به درس‌خواندن در مدارس مخروبه و کپری می‌شوند.
