زندانیان اعتصابی در ۲۲ زندان مختلف کشور که پریروز (سه‌شنبه ۲۴مهر) سی و هشتمین هفتهٔ کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» را برگزار کردند، در بخشی از بیانیهٔ خود می‌نویسند:
«شرکت‌کنندگان در“ کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام ”اکنون بیش از ۸ ماه است که سه‌شنبه هر هفته دست به اعتصاب غذا می‌زنند و در مقابل احکام غیرانسانی اعدام مقاومت می‌کنند و تلاش می‌کنند صدای زندانیان زیر حکم اعدام فارغ از هر نوع اتهامی باشند. خانم مای ساتو گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور ایران در آخرین اظهاراتش کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام را مورد اشاره و تأیید قرار داد، از شخص ایشان، شورای حقوق‌بشر و همهٔ نهادهای بین‌المللی حقوق‌بشری انتظار اقدامات عاجل‌تر و جدی‌تری در متوقف کردن ماشین کشتار رژیم را داریم، اقدامات مؤثرتر که جان بسیاری از زندانیان بی‌پناه در گرو آن است».
در پژواک صدای اعتراض زندانیان اعتصابی، در همین هفته ۶تن از حقوقدانان و شخصیتهای برجستهٔ فرانسوی مدافع حقوق‌بشر مقالهٔ مشترک ارزشمندی نوشتند؛ «جنبش معروف به سه‌شنبه‌های نه به اعدام در حال رشد است».
در ابتدای این مقاله که با عنوان «روابط ما با رژیم ایران باید به توقف اعدام در ایران مشروط شود»، آمده است:
«یک خبر میخکوب‌کننده: سه حکم اعدام توسط آخوندها.
سه زندانی سیاسی بهروز احسانی، مهدی حسنی و جواد وفایی.
در رسانه‌های ما هیچ اشاره‌یی به آن نشده است.
آیا نسبت به اتفاقات وحشتناکی که در پیرامون ما می‌گذرد بی‌تفاوت شده‌ایم؟
آیا در برابر این همه جنایت که در برابر چشمان ما آشکار می‌شود، ناتوان شده‌ایم؟
یا آن‌قدر غرق در نگرانی‌های خود هستیم که نسبت به سرنوشت سایر ملل بی‌تفاوت باشیم؟».
نویسندگان مقاله که در روزنامه‌های لیبراسیون، اومانیته و سایت لیگ حقوق‌بشر فرانسه منتشر شده، عبارتند از:
-دومینیک آتیاس رئیس شورای اداری بنیاد وکلای اروپایی، رئیس پیشین کانون وکلای اروپا با بیش از یک میلیون عضو
-پاتریک بودوئن رئیس افتخاری لیگ حقوق‌بشر فرانسه
-ویلیام بوردون وکیل برجستهٔ فرانسوی
- ژان فرانسوا لوگاره رئیس بنیاد مطالعات خاورمیانه
- ژان پیر مینیار وکیل و نویسنده
- ژیلبر میتران رئیس فرانس‌لیبرته (بنیاد دانیل میتران)
نویسندگان که از برجسته‌ترین مدافعان حقوق‌بشر در فرانسه و اروپا هستند، خاطرنشان می‌کند:
«دنیای ما، به‌طرز متناقضی، در زمانی که سایبرنتیک ما را به هم نزدیکتر می‌کند، در حال بسته شدن است. با این حال، سرنوشت ما به هم مرتبط است. آیا پیشاپیش فراموش کرده‌ایم که مردم ایران در قیام ۱۴۰۱ پس از مرگ غم‌انگیز ژینا مهسا امینی چقدر ما را حیرت‌زده کردند؟ تعداد زیاد کشته‌ها به همین‌جا ختم نشد: ۷۵۰جوان و کودک به‌دلیل تظاهرات در خیابان‌ها کشته شدند. از آن زمان، اعدامها در بی‌تفاوتی تقریباً همدستانه رسانه‌ها و دولتهای ما چند برابر شده است. در مواجهه با این همه وحشت، ما ناامید می‌شویم. اما مردم ایران به خود اجازه ندادند که مرعوب شوند. هر سه‌شنبه، زندانیان در ایران برای پایان دادن به اعدامها اعتصاب غذا می‌کنند».
حقوقدانان و شخصیتهای فرانسوی می‌افزایند:
«در حالی که پزشکیان رئیس‌جمهور آخوندها، به مقر سازمان ملل در نیویورک رفت و با رئیس‌جمهور فرانسه هم گفتگو کرد، این زندانیان فریب نمی‌خورند و هر سه‌شنبه فریاد می‌زنند: ”اصلاح‌طلب، اصول‌گرا، دیگه تمومه ماجرا ”. پیامی نیز خطاب به ما می‌دهند: فریب این بازی را که توسط تاریک‌اندیشان حاکم بر ایران سازماندهی شده نخوریم».
نویسندگان با اشاره به جنایات ضدبشری رژیم آخوندها از جمله شواهد بسیار در مورد قتل‌عام، شکنجه و سایر اعمال غیرانسانی علیه مخالفان به‌ویژه اعضای سازمان مجاهدین با نیت نسل‌کشی، خواستار حسابرسی از دیکتاتوری آخوندها شده‌اند.
آنها تأکید می‌کنند: «رژیم برای مدت طولانی بدون مجازات باقی مانده است. آخرین گزارش سازمان ملل متحد، به‌تاریخ ژوئیه ۲۰۲۴، گزارشگر ویژه پیشین در مورد وضعیت حقوق‌بشر در ایران، دهه‌ها “جنایت سبعانه”را محکوم می‌کند: جنایات علیه بشریت، نسل‌کشی، اعدامهای فراقضایی، خودسرانه و فراقانونی هزاران مخالف سیاسی زندانی».
