رژیم ولایت‌فقیه که به‌دلیل تحریم‌ها و انزوای شدید منطقه‌ای و بین‌المللی از همه طرف زیر شدیدترین فشارها قرار دارد، در صحنه داخلی هم هر روز با افزایش اعتراضات اقشار مختلف مردم مواجه است.
حتی به‌گفته مطبوعات رژیم دولت روحانی هیچ برنامه رو به جلو اقتصادی ندارد و «در حال حاضر بارقه‌های شکست برنامه‌های اقتصادی دولت دوازدهم را می‌توانیم در اعتراضات گستره اساتید و معلمان، کارگران و بازنشستگان مشاهده کنیم». (روزنامه حکومتی جهان صنعت ۱۵تیر ۹۸).
یکی از محروم‌ترین اقشار بجا‌ن‌آمده که در صف اول این «اعتراضات گسترده» قرار دارند کارگران هستند و روزی نیست که اخباری از اعتراضات این قشر مظلوم که در قوت لایموت خود نیز مانده، به گوش نرسد.
نمونه‌هایی از تجمعات کارگری در ماه گذشته
با بررسی خبرها اولین نکته‌یی که جلب توجه می‌کند دامنه وسیع و گستره جغرافیایی اعتراضات کارگران است و فغان و فریاد این طبقه محروم از هر گوشه این میهن اشغال شده به گوش می‌رسد:
روز شنبه ۲۹تیر ۹۸کارگران واحد تعمیرات پالایشگاه نفت آبادان در اعتراض به عدم اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل و همچنین اجرا نشدن کامل مصوبات قانونی کار در مورد کارگران پیمانکاری، مقابل ساختمان مرکزی پالایشگاه نفت آبادان، دست به تجمع زدند.
در همین روز کارگران شهرداری شهر لوشان واقع در استان گیلان به اعتصاب چند روزه خود در اعتراض به پرداخت نشدن معوقات مزدی‌شان ادامه دادند.
روز پنجشنبه ۲۷تیر ۱۳۹۸«جمعی از کارکنان منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس عسلویه در اعتراض به قطع فوق‌العاده اقماری کاری خود، دست از کار کشیدند و مقابل ساختمان مرکزی منطقه ویژه، دست به تجمع اعتراضی زدند».
در همین روز «کارگران شرکت گونی بافی آذر فدک شبستر در استان آذربایجان شرقی در اعتراض به تعدیل اجباری ۳۵۰نفر از کارکنان این شرکت، مقابل استانداری آذربایجان شرقی، دست به تجمع اعتراضی زدند.» (سایت هرانا ۲۷تیر ۹۸)
روز چهارشنبه ۲۶تیر ۹۸جمعی از کارگران شهرداری لوشان واقع در استان گیلان، در اعتراض به پرداخت نشدن حقوق عقب مانده چند ماهه خود در مقابل شهرداری رژیم در لوشان تجمع کردند.
روز سه‌شنبه ۲۵تیر ۹۸جمعی از کارگران کارخانه قند فسا واقع در استان فارس در اعتراض به پرداخت نشدن ۴ماه حقوق و حق بیمه خود، در مقابل فرمانداری رژیم در فسا، دست به تجمع زدند.
در همین روز کارگران زحمتکش شهرداری آبژدان شهرستان اندیکا در خوزستان در اعتراض به پرداخت نشدن ۱۰ماه حقوقشان در مقابل استانداری رژیم در خوزستان تجمع کردند.
از روز ۲۰تا ۲۳تیر کارگران کارخانه آب معدنی داماش (واقع در جاده قزوین به رشت، لوشان، کیلومتر ۸جاده جیرنده به داماش) به مدت سه روز برای پیگیری معوقات مزدی خود دست به اعتراض زدند. در نهایت کارگزاران رژیم در این کارخانه یک گام عقب نشسته و فقط یک ماه (فروردین) از مطالبات سه ماهه کارگران را پرداخت کردند.
روز یکشنبه ۲۳تیر ۹۸کارگران زحمتکش خدماتی شهرداری شهر «اردل» واقع در استان چهارمحال و بختیاری در اعتراض به پراخت نشدن ۳ماه حقوق و همچنین حق بیمه تجمع اعتراضی برگزار کردند.
روز شنبه ۲۲تیر ۹۸جمعی از کارگران خدماتی و فضای سبز شهرداری منجیل در اعتراض به نپرداختن حقوقشان، در مقابل ساختمان اداره کار رژیم واقع در میدان تکاوران شهر منجیل، تجمع کردند.
در همین روز کارگران شرکت آب و فاضلاب آبفا روستایی اهواز در اعتراض به پرداخت نشدن ۵ماه حقوقشان در مقابل دفتر این شرکت تجمع کردند.
روز چهارشنبه ۱۹تیر ۹۸کارگران معدن شماره ۵شرکت کاوشگران سیرجان در اعتراض به تعطیلی شرکت و بیکار شدن جمعی از کارگران، در مقابل این شرکت دست به تجمع اعتراضی زدند.
در همین روز کارگران پیمانکاری بندر ماهشهر در اعتراض به اعمال تبعیض دست به تجمع در مجتمع پتروشیمی زدند.
در این روز در قزوین هم اعتراضات کارگران در جریان بود و کارگران کنتورسازی در اعتراض به نپرداختن حقوق عقب مانده و همچنین نداشتن امنیت شغلی در مقابل استانداری رژیم در قزوین تجمع کردند.
اما اعتراضات کارگری این روز فقط به این شهرها محدود نبود و شهر اهواز هم شاهد تجمع کارگران قطار شهری اهواز در اعتراض به ۱۶ماه حقوق عقب‌مانده و سایر مطالبات، در مقابل ساختمان شهرداری رژیم بود.
روز سه‌شنبه ۱۸تیر ۹۸کارگران کارخانه رینگ سازی مشهد برای سومین روز در مقابل دفتر شورای اسلامی این کارخانه تجمع کردند و خواستار دریافت مطالبات معوقه خودشان شدند.
در همین روز کارگران عملیات نگهداری خط راه‌آهن در تبریز در اعتراض به تبعید سایر کارگران این حوزه به دیگر نقاط، در مقابل ساختمان ناحیه خط راه‌آهن استان آذربایجان شرقی، تجمع کردند.
اگر این لیست را ادامه دهیم تقریباً در تمام روزهای این ماه گرم تابستانی شاهد جوشش جامعه کارگری در اقصی نقاط ایران بوده‌ایم و روزی نبوده است که کارگران محروم کشور از لرستان و اهواز و اراک تا تهران و کرمانشاه و سایر مناطق برای احقاق حقوقشان فریادشان بلند نباشد.
«کوچک‌تر شدن جیب ۱۰میلیون کارگر»
روی دیگر سکه آنچه رژیم برای گسترش تروریزم و صدور ارتجاع به سایر کشورها خرج می‌کند کوچک‌تر‌شدن سفره و خالی‌تر شدن جیب کارگران است.
روزنامه حکومتی همدلی روز ۲۶تیر در مطلبی با عنوان «سقوط معیشت» در این‌باره می‌نویسد: «در مقابل هزینه‌های بالای زندگی، جیب کارگران خیلی کوچک است... شکاف میان دستمزد و معیشت خیلی بیشتر از ارقامی است که به‌طور رسمی اعلام می‌شود... معیشت ۹میلیون و ۷۰۰هزار کارگر، در سال‌های اخیر به زیر خط فقر رسیده است.»
یعنی طبق آماری که خود رژیم می‌دهد و قطعاً که گویای تمام حقیقت و عمق فاجعه نیست، نقدا حدود ده میلیون کارگر در زیر خط فقر زندگی می‌کنند که اگر هر کارگر را نماینده و نان‌آور یک خانواده ۴نفره در نظر بگیریم به آمار وحشتناک دیگری می‌رسیم: حدود ۴۰میلیون نفر از مردم زیر خط فقرند!
«برای رفع مشکلات مردم از مجلس کاری برنمی‌آید»!
بدیهی است که حل هر مشکل و موضوع اقتصادی در کشور مصیبت‌زده ما منوط به حل معضلات سیاسی است و تا وقتی اولویت اول و آخر و اوجب واجبات در این رژیم، «حفظ نظام» به هر قیمت باشد این رژیم نه تمایلی به حل مشکلات جامعه کارگری دارد و نه توان آن را.
این حقیقتی است که روز ۲۷تیر ۹۸به شکل دیگری از قول بادامچی از اعضای کمیسیون اجتماعی مجلس ارتجاع نقل شد: «واقعیت این است که مشکل کشور ما اقتصادی نیست و ما نمی‌توانیم مشکلی را که اقتصادی نیست، با راه‌کار اقتصادی درست کنیم. مشکل امروز کشور ما سیاسی است و تا زمانی که مشکلات ما از طریق سیاسی حل نشود، نمی‌توان مشکلات اقتصادی را حل کرد».
او که با روزنامه حکومتی ستاره صبح گفتگو می‌کرد در ادامه به گوشه‌یی از وضعیت بحرانی کارگران محروم کشور اعتراف کرد و گفت: «بسیاری از کارگران شغل خود را از دست داده و بسیاری حقوق دریافت نمی‌کنند... بسیاری از واحدهای تولیدی تعطیل شده‌اند و یا با ظرفیت پایین کار می‌کنند» و در نهایت هم آب پاکی را روی دست خبرنگار ریخت و صراحتاً بن‌بست همه‌جانبه رژیم را در قالب مجلس ارتجاع بیان کرد که «در مجلس کاری از دستمان برنمی‌آید».
چشم‌انداز چیست؟
کارگران هم زیرمجموعه‌ای از همه اقشار مردم ایران هستند بنابراین بهبود وضعیت معیشتی آنان به وضعیت کل سیستم اقتصادی کشور گره خورده است.
در سیستم اقتصادی که به‌دلیل ساختار رانتی و ضدتولیدی آن و فساد نهادینه و سیستماتیک در تار و پود آن به گل نشسته است، آیا هیچ افقی برای حل مشکلات معیشتی اقشار مردم از جمله گارگران و جود دارد؟
در نظامی که در کنار غارتگریها، در آمدها اساساًً هزینه دستگاههای سرکوب و صدور تروریسم و دخالت در کشورهای منطقه می‌شود، پولی باقی می‌ماند که از فشار طاقت‌فرسای هزینه معیشت بر مردم و کارگران محروم کم کند؟
اگر پیش‌تر زیباکلام از عناصر باند «اصلاح‌طلب» رژیم اذعان کرده بود که حتی آدام اسمیت، ریکاردو و کینز هم بیایند باز هم قادر به جلوگیری از فروپاشی اقتصاد نیستند این بار روزنامه حکومتی جهان صنعت است که چشم‌انداز خارج شدن اوضاع از کنترل سران رژیم را تصویر کرده و نگرانی خود را از نارضایتی و قیام کارگران ابراز می‌کند: «این شرایط بحران اقتصادی را به مرحله جدیدی وارد می‌کند که از کنترل دولتمردان خارج خواهد بود. در این میان وضعیت اقتصادی به جایی رسیده که این حس که با گذر از یک دوره سختی، اوضاع بهبود پیدا خواهد کرد، وجود ندارد... مردم تجربیات تلخ گذشته را با صبر و حوصله تحمل کردند، اما اکنون که می‌بینند دولتمردان به‌دنبال راه‌حل واقعی نیستند، طبیعی است که ایجاد نارضایتی کنند» (۱۵تیر ۹۸)
