از صبح روز سه‌شنبه ۱۶مهر ۱۳۹۷ و در شانزدهمین روز اعتصاب سراسری رانندگان کامیون، بازاریان و مغازه‌داران نیز در تهران و حدود ۵۰شهر دیگر در ۲۰استان کشور به‌پاخاستند و محاصره این رژیم ضدمردمی را تنگ‌تر کردند. ویژگی این اعتصاب آن است که از قبل اعلام شده بود و رژیم تمام نیروی سرکوب و تبلیغاتی خود را به‌کار گرفت که جلوی آن را بگیرد و حتی بعضی از عوامل رژیم ابراز اطمینان کرده بودند که این اعتصاب پا نخواهد گرفت، اما این اعتصاب سراسری با قدرت تمام آغاز شد و پتکی محکم بر رژیم آخوندی فرود آورد.
از فراخوان تا اعتصاب
فراخوان به اعتصاب از روز سوم مهر در شبکه‌های اجتماعی علنی شد و روز دوشنبه ۱۶مهر به‌عنوان روز اعتصاب اعلام شد. رژیم تمام قوای خود را بسیج کرد و همه شیوه‌های تهدید و تطمیع را به‌کار گرفت تا جلوی این اعتصاب را بگیرد.
روز ۱۴مهر علی فاضلی، رئیس نهاد حکومتی موسوم به اتاق اصناف ایران، در رسانه‌های حکومتی به صحنه آمد و گفت: «خیال همه کسانی که هر روز در شبکه‌های اجتماعی حرف از اعتصاب و بستن بازار می‌زنند را راحت کنم، بازاریان به هیچ روی اقدامی علیه انقلاب نمی‌کنند و اینجا خبری نیست».
اما بازاریان با اعتصاب یکپارچه و سراسری خود که روز ۱۶مهر بیش از ۵۰شهر کشور را درنوردید، به دهان این مزدور کوبیده و جواب او را دادند.
رئیس «اتاق ضداصناف» در اظهارات خود اعتراف مهمی هم کرده بود و آن این که اعتصاب بازاریان فراتر از خواسته‌های صنفی، یک رویارویی با نظام است.
نگاهی به دور پیشین اعتصاب بازار و علل آن
دور پیشین اعتصاب بازاریان که روز ۴تیر ۱۳۹۷ و با اعتصاب بازار کفاش‌های تهران آغاز شد، برای آخوندها به‌شدت غافلگیرکننده بود. در همان روز ۴تیرماه گذشته «نایب‌رئیس اتاق اصناف تهران با اشاره به جلسه‌یی که گویا همان روز با وزیر صنعت، معدن و تجارت تشکیل شده بود، تأکید کرده بود:
«قرار بر آن شد تا وزیر با مذاکره با دولت شرایط مناسبی را برای فعالان صنفی و مردم فراهم کنند». اما با گذشت ۳ماه از آن زمان، نه تنها هیچ مشکلی از بازاریان حل نشد، بلکه با عمیق‌تر شدن رکود، چند برابر شدن قیمت ارز، تعطیلی کارگاههای تولیدی اصناف مختلف و سقوط قدرت خرید مردم به یک‌سوم میزان قبل، مشکل بازاریان چند برابر شده است.
هم‌زمانی اعتصاب بازاریان و کسبه با دیگر اعتصاب‌ها
اعتصاب اخیر بازاریان در شرایطی صورت گرفت که اعتصاب کامیون‌داران در هفدهمین روز در ۳۲۰شهر گسترش یافته و اعتصاب کارگران فازهای پارس جنوبی هم از دیروز آغار شده است.
به این ترتیب اکنون عموم اصناف از کامیون‌داران تا کارگران و تا اصناف و بازاریان و تا همه مردم ایران دریافته‌اند که رژیم «نه می‌خواهد» و «نه می‌تواند» کوچکترین تضادی از تضادها و بحرانهای درهم‌تنیده اقتصادی و اجتماعی را حل کند و اظهارات و وعده‌های ایادی و سردمداران رژیم، جز مشتی اباطیل شیادانه بیش نیست.
اوج‌گیری اعتصاب فردای بهبود وضعیت ریال!
یکی از نکات بسیار جدی و قابل‌تأمل در اعتصاب اخیر بازاریان و کسبه که نباید نادیده گرفت این است که اعتصاب بازار زمانی شکل گرفت که قیمت دلار از ۱۹هزار تومان مقداری پایین آمده بود. پس قاعدتاً باید انگیزه برای این اعتصاب هم پایین می‌آمد. اما نه تنها این‌طور نشد بلکه برعکس انتظار حکومت و آگاهان اقتصادی، اعتصاب آغاز شد و با سرعتی چشمگیر هم در نزدیک به ۵۰شهر کشور گسترش یافت.
و از آن مهم‌تر این‌که اعصاب این بار تا قلب بازار تبریز هم پیش رفت. موضوعی که رژیم را به‌شدت به وحشت افکند.
علی‌القاعده در شرایطی که بهای ارز خارجی سقوط کرده و وضعیت خدمات و کالا و اساساً پول ملی، بهبود می‌یابد، حداقل در کوتاه مدت باید میدان برای اعتصاب و این قبیل حرکات اعتراضی تنگ شود اما اعتصاب سه‌شنبه ۱۶مهر ۹۷ بازاریان و کسبه در عمده کلان‌شهرهای کشور روال دیگری را نشان می‌دهد که نشان‌دهنده حضور عامل جدیدی در این عرصه است. عاملی که بیش از آن که در دایره تنگ تحلیل‌های اقتصادی بگنجد، به وسعت دید سیاسی بازاریان و کسبه کشور اشاره می‌کند. عاملی که حاصل تجریه و دید عینی و عمیق اصناف کشور نسبت به دیکتاتوری حاکم و درک ملی و میهنی آنها از شرایط فعلی است، شرایطی که همبستگی ملی را فراتر از هر عامل دیگری مد نظر دارد. عاملی که راهگشای خروج نهایی تمامی مردم ایران از دایره بسته دیکتاتوری حاکم با تمامی ساز‌وکارهای اقتصادی و غیراقتصادی آن است.
تنها چاره کار، قیام است
اینک آش چنان شور شده است که یکی از ایادی و دیپلماتهای سابق رژیم به‌نام محمود موسوی طی مصاحبه‌یی که در رسانه‌های رژیم انعکاس یافت گفته بود:
«امید اجتماعی آن‌قدر صدمه دیده که موضع جامعه در برابر هر چیز حتماً همراه با خشم و بدبینی و ناامیدی است... مجموعه این مسائل امنیت روحی و روانی را از جامعه گرفته است. اگر هم مسئولان حکومت صحبتی می‌کنند از سوی جامعه گفتاردرمانی تلقی می‌شود و فایده‌ای ندارد».
وی هشدار داده بود:
«مردم می‌خواهند به سمتی حرکت کنند که مشکلات‌شان حل شود و وقتی کسی نیست خود دست‌به‌کار می‌شوند».
این اعتراف آشکاری به قیامی است که رژیم هیچ راه چاره‌یی در قبال آن ندارد.
