شرکت هپکو اراک اولین و بزرگترین کارخانه تولیدکننده ماشین‌آلات سنگین راه‌سازی در ایران و خاورمیانه بود. این شرکت در سال ۱۳۵۳ با سرمایه‌گذاری بخش خصوصی و با هدف تولید ماشین‌آلات راه‌سازی(گریدر، لودر، غلتک و...) تأسیس گردید. علاوه بر تولید ماشین‌آلات راه‌سازی، این شرکت در تولید انواع ماشین‌آلات کشاورزی و معدنی نقش تعیین‌کننده‌ای به عهده داشت. اولین تولیدات این شرکت با همکاری شرکتهای بین‌المللی در حوزه تولید و مونتاژ ماشین‌آلات صنعتی در سال ۱۳۵۴ به بهره‌برداری رسید.
شرکت هپکو که به‌دلیل بهره‌گیری از پیشرفته‌ترین سیستم‌های نرم‌افزاری مهندسی، برنامه‌ریزی، تولید و خدمات پس از فروش توان تولید بیش از ۳۰۰۰دستگاه در سال را دارا بود، بعد از سرقت انقلاب ضدسلطنتی مردم ایران توسط خمینی، این مجتمع صنعتی هم مانند اکثر مراکز تولیدی و اقتصادی مهم دیگر به بهانه دولتی شدن تحت پوشش ارگانهای چپاولگر سپاه و مهره‌های سرسپرده نظام فاسد آخوندی قرار گرفت. اما این جابه‌جایی همانند سایر شرکتها و صنایع مادر میهن به‌دلیل غارت و چپاول باندهای فاسد و تبهکار آخوندی و بی‌لیاقتی و بی‌کفایتی مدیران در اداره امور مؤسسات اقتصادی و تولیدی، سرانجامی جز غارت و ورشکستگی برای این شرکت به‌همراه نداشت.
آغاز انحطاط
آغاز انحطاط شرکت هپکو اراک که در خاورمیانه بدیل و مانندی نداشت به شروع جنگ ضدمیهنی خمینی با عراق برمی‌گردد. زمانی که تولیدات این کارخانه هم مانند تمامی کارخانه‌ها و صنایع ملی توسط دولت تماماً در راستای جنگ ضدمیهنی بکار گرفته شد. تداوم و استمرار سیاست‌های خانمانسوز و غارتگرانه حکومتی در پایان جنگ تا آنجا ادامه یافت که سرانجام این شرکت که یکی از فعال‌ترین مجموعه‌های صنعتی ایران بود به شرکتی زیان‌ده تبدیل شد و در سال ۱۳۸۵ به بخش خصوصی واگذار گردید. نتیجه این واگذاری که هم‌چون سایر موارد از پیش قابل پیش‌بینی بود به آنجا ختم شد که کارخانه هپکو که از جمله معروفترین برندهای کشور به‌شمار می‌آمد به‌صورت کامل تعطیل شد.
اعترافات حکومتی
رسانه‌های حکومتی در توضیح این واگذاری تماماً غارتگرانه که یک‌سال بعد از آن منجر به تعطیلی کامل کارخانه هپکو شد این‌گونه اعتراف می‌کنند:
روزنامه حکومتی مردم سالاری اول خرداد ۹۷ نوشت:
«سهامدار هپکو یک سال پس از عهده‌دار شدن مسئولیت، بیش از ۲۸۰میلیارد تومان ماشین‌آلاتی را که قبلاً در کارخانه ساخته شده بود به فروش رساند و از همان سال ۱۳۸۷ روند تولید ماشین‌آلات راه‌سازی هپکو کاهش یافت. وضعیت تا به آنجا پیش رفت که در سال ۱۳۹۱ تولید کارخانه کاملاً متوقف شد و شرکت به جوشکاری در برج‌های تهران روی آورد. سهامدار همچنین یک سال بعد تمامی سهام شرکت را به نام خود سند زد».
از سوی دیگر با این به‌اصطلاح واگذاری، کشمکش در میان باندهای غارتگر رژیم تا آنجا بالا گرفت که این واگذاری به یک رسوایی بزرگ دیگر برای دیکتاتوری غارت و چپاول تبدیل شد.
سایت حکومتی پاسدار رضایی موسوم به تابناک ۱۱مهر ۹۶ در توضیح ابعاد عظیم و بی‌سابقه یین غارتگری که با هیچ شاخص و معیار متعارفی در تاریخ میهن ما قابل تبیین نبوده و نیست، در مطلبی با عنوان «واگذاری هپکو فقط با ۱۰میلیون تومان» نوشت:
«شرکت هپکو بر اساس شاخصهای اهلیت مالی و اهلیت تخصصی واگذار نشده است. این شرکت به فردی واگذار شده که بدهی بانکی، مالیاتی و تأمین اجتماعی داشته و ممنوع‌الخروج بوده است. طبق گزارش کمیسیون هپکو تنها با ۱۰میلیون تومان و بدون تضمین بانکی واگذار شده است. در ابتدای واگذاری، فرد خریدار تلاش کرده با فروش اموال مازاد کارخانه، بدهی دولت را پرداخت کند که این اقدام تخلف است».
این منبع در توضیح این واگذاری ننگین و غارتگرانه اضافه می‌کند:
«فقط برند هپکو میلیاردها تومان قیمت دارد. طبق قرارداد شرکت هپکو باید با مبلغ ۳۰۰میلیارد تومان و ضمانت‌نامه بانکی ۱۵۰میلیارد تومانی واگذار می‌شد در حالی که خریدار هپکو فقط با ۱۰میلیون تومان صاحب بزرگترین کارخانه تولید ماشین‌آلات خاورمیانه شده بود».
وقتی ۴۵۰میلیارد تومان با ۱۰میلیون تومان مساویست!
اما حاکمیت غارت و چپاول آخوندی در ویرانگری و نابودی این صنعت مادر میهن به این حد هم بسنده نکرد و از اوایل دهه ۹۰ شرکت هپکو با مشکلات بسیار جدی‌تری روبه‌رو گشت.
خبرگزاری ایرنا ۶آذرماه ۹۷ در توضیح نابودی و انهدام این صنعت و خیزشهای قهرمانانه کارگران کارخانه هپکو طی سالیان اخیر نوشت:
«از سال ۱۳۹۰ به بعد تولید و فعالیت در کارخانه هپکو به‌تدریج رو به کاهش گذاشت به‌طوری که از سال ۱۳۹۳ به بعد هیچ ماشینی در هپکو ساخته نشد و از اوایل سال ۱۳۹۵ نیز حقوق و مزایای کارکنان هپکو معوق شد. بعد از این شرایط کارخانه در اواخر سال ۱۳۹۵ به شرکت هیدرو اطلس ساوه واگذار شد اما این سهامدار جدید نیز به دلایل مختلف از جمله کمبود پشتوانه مالی نتوانست گامی در جهت تولید برداشته و هر روز به میزان اعتراضات کارگران نیز بیشتر می‌شد».
از آن زمان تا امروز شاهد اعتراضات مستمر کارگران قهرمان اما محروم این کارخانه که هر روز ابعاد تازه‌تری به خود گرفته است می‌باشیم. خیزشهای قهرمانانه‌ای که بدون تردید صفحه تابناک و درخشان دیگری از مبارزات قهرمانانه کارگران میهن در مقابل دیکتاتوری غارت و چپاول آخوندی در این قسمت از خاک میهن در بند ما را تشکیل می‌دهد.
قیام کارگران
خبرگزاری حکومتی ایسنا ۶خرداد ۱۳۹۷ در تأیید ابعاد گسترده اعتراضات کارگران و فقر و محرومیت کارگران این کارخانه ضمن تأیید اهمیت خیزش و اعتراضات کارگری می‌نویسد:
«هپکو ۴دهه ماشین‌آلات راه‌سازی تولید کرده اما حالا با خبر تلاش ناموفق کارگری برای خودکشی و مسدودکردن مسیر راه‌آهن شمال-جنوب توسط کارگران معترضش به صدر خبرها برگشته است. هپکو آن‌قدر قدمت دارد که رنگ شخصیت‌های داستانش از خاکستری دنیای واقعی ما به سیاه و سپید قصه‌ها پهلو بزند و ۱۲۰هکتار زمین در دل اراک را به صحنه نبرد قهرمانها و بَدمَن‌ها تبدیل کند. داستانی که از احمدی‌نژاد و دولت خدمت‌گزارش تا بیژن زنگنه، وزیر اسبق و فعلی نفت در آن نقشی دارند و البته، نمونه‌ای مثال‌زدنی از خصوصی‌سازی در ایران است. نمونه‌ای که می‌توان آن را سیاه‌ترین خصوصی‌سازی تاریخ ایران دانست. هپکو، این غول صنعت ماشین‌سازی صنعتی خاورمیانه، حالا افتاده بر خاک اراک، نفس‌های آخرش را می‌کشد. یکی از کارگران می‌گوید: «سالن غذاخوری اینجا برای غذادادن به ۸هزار کارگر ساخته شده اما امروز تعطیل شده چون شرکت ۷۰۰کارگر دارد که کاری برای انجام‌دادن ندارند».
وسعت و گستردگی اعتراضات کارگران هپکو تا آنجا حاکمیت فاسد آخوندی را در وحشت و هراس فرو برد که بیدادگاههای آخوندی را مجبور به صدور احکام ضدبشری شلاق و زندان برای کارگران قهرمان این کارخانه کرد.
روزنامه حکومتی جهان صنعت ۹آبانماه ۹۷ در این باره می‌نویسد:
«حکم دادگاه در پی شکایت از این کارگران به اتهام «اخلال در نظم عمومی» و «تحریک کارگران به تظاهرات و اغتشاش در فضای مجازی»، صادر شده است. بر اساس رأی صادر شده از سوی شعبه ۱۰۶ دادگاه کیفری اراک، هر یک از این ۱۵کارگر به تحمل یک تا ۲سال و ۶ماه حبس و ۷۴ضربه شلاق محکوم شده‌اند. تعدادی از این کارگران در اعتراضات صنفی سال گذشته و جاری کارگران هپکو اراک به‌عنوان نماینده کارگران در مذاکرات با کارفرما شرکت می‌کردند».
در ورای تمامی این غارتگریها و فساد حکومتی، آنچه بیش از همه باعث خشم و نارضایتی کارگران محروم این کارخانه شده است، گسترش دامنهٔ فقر و آینده پر از ابهام و تردید کارخانه بزرگ هپکو می‌باشد. به همین علت خیزش کارگران قهرمان هپکو را نباید یک حرکت ساده صنفی، موقتی و گذرا در نظر گرفت بلکه یک اقدام ملی و میهنی در راستای حفظ حقوق و حراست از صنایع رو به نابودی کشور می‌باشد، کارخانه‌هایی که بدون کمترین تردید در شمار ارزشمندترین سرمایه‌های ملی میهن اسیر محسوب می‌شوند.
امروز دیگر نه فقط کارگران که سایر اقشار و زحمتکشان به چشم می‌بینند که در سایه حاکمیت غارت و چپاول ولایت فقیه زیرساختهای اقتصادی میهن ما که حاصل کار و دسترنج دهها میلیون نفر از مردم ایران می‌باشد چگونه و چطور توسط حاکمیت فاسد و تبهکار آخوندی منهدم و نابود شده است. آنان به درستی دریافته‌اند مدافع اصلی بهره‌کشی و ستم و تجاوز علیه حقوق کارگران حاکمیت منفور ولایت می‌باشد و دیگر تحمل نخواهند کرد.
