رژیم ضدبشری در یک جنایت دیگر، درصدد برآمده تا با نابود کردن مزار شهیدان قتل‌عام۶۷ در گورستان خاوران، آثار این جنایت بزرگ علیه بشریت را محو کند. رژیم آخوندی به این منظور به یک جنایت مضاعف علیه هموطنان بهایی نیز مبادرت کرده تا آنان را وادار کند امواتشان را در خاوران دفن کنند، موضوعی که با اعتراض و امتناع جامعه بهاییان روبه‌رو شده است.
نابود کردن مزارهای شهیدان قتل‌عام به‌منظور از بین بردن آثار جرم و جنایت علیه بشریت، یک سیاست شنیع و شناخته شده رژیم آخوندی است. قبل از این رژیم مزار شهیدان دهه۶۰ و قتل‌عام۱۳۶۷ را در بسیاری از شهرهای دیگر از جمله اهواز و تبریز و مشهد از بین برده است. در سال۹۶ مزار شهیدان در گورستان بهشت رضای مشهد و وادی رحمت تبریز تخریب شد و در تیر۹۷ نیز به بهانه ساختن بولوار، مزار شهیدان قتل‌عام در اهواز را تخریب و سیمانکاری کردند و این بار رژیم اقدام به شناخته‌شده‌ترین و شاخص‌ترین محل دفن جمعی شهیدان قتل‌عام زندانیان سیاسی۶۷ روی آورده است تا به خیال خود، سند این جنایت عظیم ضدبشری خود را از میان بردارد.
رژیم برآمده از قتل‌عام، مضطرب و نگران
این اقدام جنایتکارانه از چند بابت شایان تأمل است:
اولاً اثبات می‌کند، رژیم همان رژیم سال۶۷ و برآمده از قتل‌عام است. همان جلادان آن کشتار بزرگ و دهشتناک، از رئیسی و پورمحمدی و نیری و رازینی و آوایی و غیره... هم‌چنان بر بالاترین مسندهای قضایی رژیم تکیه زده‌اند و مشغول جنایت و از میان بردن آثار جنایتهای خود هستند. کما‌این‌که عنوان گزارش عفو بین‌الملل در سی‌امین سالگرد قتل‌عام زندانیان سیاسی، به‌درستی "یک جنایت ادامه‌دار علیه بشریت" بود.
ثانیاً، این اقدام بیانگر آن است که رژیم و گردانندگان جنایتکارش از کیفر یافتن خود مضطرب و نگرانند وگرنه دلیلی نداشت که یک رسوایی دیگر را به جان بخرند و قتل‌عام۶۷ را یکبار دیگر روی میز بیاورند و جامعهٔ بین‌المللی را متوجه این جنایت کیفر نیافته کنند.
واقعیت این است که جنایات هولناک رژیم، به‌ویژه قتل‌عام۶۷، به‌دلیل سیاست ننگین مماشات، طی سالیان به میزان زیادی در سایه قرار گرفت، اما با افول این سیاست و با آغاز مرحله جدیدی از کارزار جهانی جنبش دادخواهی، توسط خانم مریم رجوی در سال۹۵، شاهد جوشش وقفه‌ناپذیر خون شهیدان هستیم که بر اثر آن، قتل‌عام۶۷ متفاوت از گذشته، مورد توجه مراجع بین‌المللی از جمله عفو بین‌الملل و گزارشگران و کارشناسان رسمی ملل متحد قرار گرفته و در گزارش رسمی دبیرکل ملل متحد به مجمع عمومی نیز مطرح شده و حتی پارلمانها و دولتهای کشورهای مختلف جهان در بارهٔ قتل‌عام زندانیان سیاسی با حکم صریح خمینی ملعون، موضع‌گیری کرده و آن را محکوم نموده‌اند، از جمله وزارت‌خارجه آمریکا در تابستان سال گذشته برای اولین بار بر این حقیقت تأکید کرد که روز ۲۸تیر (یعنی روز بعد از زهر آتش‌بس) سالگرد تشکیل «کمیسیونهای مرگ» در ایران در سال۱۳۶۷ است و این جنایت برخلاف ادعای رژیم و مزدوران‌اش قبل از شروع عملیات فروغ جاویدان طراحی و به اجرا گذاشته شد.
پس از آن نیز شاهد بودیم که در بهمن‌ماه گذشته کنگرهٔ آمریکا نیز در ترکیب جدید خود، طی یک قطعنامهٔ دو حزبی با امضای ۱۵۸نماینده، قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال۶۷ را «جنایت علیه بشریت» نامیده و خاطرنشان کرد: طبق بیانیه کارشناسان حقوق‌بشر سازمان ملل درباره این قتل‌عام که از سوی عفو بین‌الملل یک ”تحول مهم ”و ”نقطه عطف“ توصیف شده، مقام‌های رژیم ایران اقدام به‌سر به‌نیست کردن هزاران زندانی سیاسی کردند و اجساد آنها را اکثراً در قبرهای جمعی مخفی به‌خاک سپردند. در همین قطعنامه منتخبان مردم آمریکا به‌سازمان ملل متحد برای تحقیقات بین‌المللی در مورد قتل‌عام۶۷ فراخوان دادند.
به این ترتیب روشن می‌شود در شرایطی که رژیم از هر سو با بحرانهای مرگبار احاطه شده، چرا دست به کار از میان بردن آثار جرم و جنایت بزرگ خود شده است.
اما واقعیت این است که جنایت عظیم به شهادت رساندن ۱۲۰هزار تن از رشیدترین فرزندان مردم ایران و قتل‌عام ۳۰هزار زندانی سیاسی را نمی‌توان با جنایتی دیگر و با نابود کردن مزار آنان سرپوش گذاشت یا به فراموشی سپرد، رژیم اگر تمام گورهای جمعی را هم که در سراسر خاک ایران پراکنده هستند، نابود کند، باز نمی‌تواند جنایت خود و این فدیه و فدای بزرگ تاریخی به پیشگاه آزادی را که در اعماق وجدان مردم ایران ریشه دارد، محو و نابود کند. جنبش دادخواهی با توانی مضاعف به حرکت و پیشروی خود تا روشن ساختن تمام جزئیات این جنایت عظیم؛ به‌خصوص فهرست تمام شهیدان و نشانی مزارها و کشاندن خامنه‌ای و همه آمران و عاملان و دست‌اندرکاران آن به‌پای میز محاکمه، ادامه دارد.
