امام حسین (ع) در محرم سال۶۱ هجری با رفتار تأیید‌آمیز شریح بن کندی قاضی کوفه، اقدامات عمرو بن حجاج زبیدی، شبث بن ربعی، عزره بن قیس؛ شمر بن ذی الجوشن؛ حرمله بن کاهل اسدی، عمر بن سعد بن ابی وقاص و بسیاری دیگر از متنفذان و مسلمانان نماز شب‌خوان و دارای سابقه و حافظان و قاریان قرآن و در آخر خشکه مقدسان و لشکریان مواجب بگیر به‌شهادت رسید. برخی از این پیمان‌شکنان در قوام بخشی و گسترش اسلام در آن روزگار سابقه‌ای نیز داشتند. به هر تقدیر کافر و مشرک نبودند بلکه خود را مسلمان می‌نامیدند.
پیکار دین‌داری و دین‌فروشی
از روزی که پیامبر خاتم، اسلام را از جانب خدا به مردم شناساند تا روزی که به دیدار رفیق اعلی شتافت، نبرد و مبارزه بر سر بردگی و رهایی انسان‌ها بود. در روزگار امام علی تضاد جامعه مسلمانان، بی‌عدالتی و ظلم به طبقات محروم و بیگانه ستیزی و رشد طبقه زراندوزان و تبعید ابوذرها و ستم بر مستمندان بود که امام برابر همه این کجرویها و بازگشت ارتجاع مردم ستیز ایستاد و سرانجام نیز به‌دست خوارج کج فهم به‌شهادت رسید.
زمانه امام حسین دوران ریاکاران و تسبیح به دستان و سجاده نشینان و دین فروشانی بود که خود را به رشوه یزید و ارعاب ابن زیاد و زهد‌گرایی عافیت اندیشان فروختند و همه خطاهای خود با توسل به آیات خدا و سنت رسولش توجیه کردند و تا آنجا پیش رفتند که حتی کمر به‌قتل راهبر پایدار در مکتب توحید و حقیقت بستند.
دعوا بر سر کفر و ایمان نبود؛ دو طرف جدال ظاهراً مسلمان بودند و نماز می‌خواندند و آیات و روایات را از بر بودند. آنچه محل نزاع بود حاکمیت استبداد سیاه اموی و بیعت گرفتن با زور و تزویر از خلق الله بود و در نقطهٔ مقابل آن آزادگی، ایستادن برای حق انتخاب مسیر زندگی، نفی هر گونه ستم نسبت به انسان و حفاظت از شرف انسانی که امام حسین بدون چشم‌انداز پیروزی، به بهای شهادت خود و خانواده و عزیزانش به آن قیام کرد و آن آرمان را جاودانه ساخت.
خون خواری
پس از عاشورای سال۶۱هر آن‌کس که مدعی پیروی از امام حسین بود، دو راه در پیش روی خود داشت. یک راه مبارزه با ظلم و ستم و حمایت از محرومان تا مرز شهادت، و دیگر تسلیم در برابر حاکمان خون‌ریز و ستمگر! راه سومی نبود. اما تسلیم‌طلبان و عافیت جویان همانها که دین را وسیله‌ای برای دنیاطلبی می‌کنند، با تحریف تاریخ و ساختن سناریوهای جعلی، حماسهٔ عاشورا به صحنهٔ تراژیک تنزل داده و با عزاداری ریایی و مداحی و نوحه خوانی آن‌را وسیلهٔ معاش خود قرار دادند و تا آنجا پیش رفتند که درست برخلاف فلسفهٔ ظلم ستیزی عاشورا، به تأیید حاکمان ستمگر زمانه و همدستی با آنها اقدام کردند.
نظام ولایت فقطه و آخوندهای دین‌فروش نیز با تاسی به این دین‌فروشی سخیف تاریخی و به مدد پا‌منبریهای دلقک صفت‌شان با سو‌ء‌استفاده از نام امام حسین، یک دارالتجاره گسترده و کارتل انحصاری خون خواری و خون فروشی برپا کرده‌اند تا عاشقان امام حسین را در نمایشهای ریایی وخالی از محتوا فریب داده و جیب‌شان را خالی کنند و به این منظور از جعل هیچ خرافه و یاوه تحریف و سالوس و داستن سرایی پروایی ندارند.
مداحان حکومتی؛ پامنبری دجال زمانه
رژیم آخوندی برای قلب حقیقت و انحراف هدف عاشورا دست به تشکیل یک گروه از عقب مانده‌ترین و ریا‌کار‌ترین عناصر مزدور خود تحت نام «مداحان امام حسین» اقدام نموده است؛ و هرگاه که روغن چراغ حکومتش به انتها می‌رسد، این سپاه یاوه‌گو را به صحنه می‌آورد تا با توصیه‌های ولی‌فقیه خون‌ریز، صحنه سرکوب مردم حق‌طلب را آماده کنند. رژیم به این منظور به آنها خوب رسیدگی و شکمشان را از مال حرام پر می‌کند تا نوحه سر دهند و نعره بکشند و با نعره هایشان به ارعاب و وحشت مخاطبان از نافرمانی احتمالی فرامین عمود خیمه نظام بپردازند. تا آنجا که که کارگزاران و کاردستان حکومتی نیز از این همه دست و دل بازی برای این جاهلان و عربده کشان به شکوه و گلایه زبان می‌گشایند و به صراحت و کنایه شکوه و شکایت سر می‌دهند.
مأموریت و محتوای ریاکارانه مداحان حکومتی
یکی از اقتصاددانان حکومتی برای تشبیه و مقایسه رویکرد ضد علمی رژیم آخوندی در امر اقتصاد با قوانین و قواعد شناخته شده این دانش تجربی بشر به تفاوت موعظه عالمان دینی با مداحان بی‌سواد اما میدان دار اشاره می‌کند و می‌گوید:
«اگر چه پرطرفدارترین بخش شبهای محرم (مداحی) است اما به‌دلیل محتوی آن بیشترین اعتراض را نیز از طرف علمای دین دارد و در ابتدای صف متهمین به شبه افکنی و بسط خرافات در مراسم عاشورا قرار دارد. آنچه که در این بخش مهم است عزاداری است و مداح می‌بایست بگریاند، مصائب روز عاشورا را با شدت و حدت هر چه بیشتر بیان کند و اگر مبالغه هم کرد، روا است. مداح نه درسی می‌دهد و نه راه‌کاری ارائه می‌کند و تنها با ریتم و شور شعر و صدای خود، عزاداران را به یاد کربلا می‌اندازد و آنها نیز هر یک با ذهنیتی از کربلا می‌گریند و عزاداری می‌کنند. آنچه که این روزها مطرح می‌شود و قریب به واقعیت نیز به‌نظر می‌رسد، تفاوت دستمزد بسیار بالای مداحان از سخنرانان مذهبی هیأتهای شبهای محرم است، نزدیکی مداحان به منابع قدرت و بعضاً صاحبان ثروتهای آلوده است و این‌که برخی از آنها حلقه‌هایی از حواریونی به دور خود شکل داده‌اند که چندان دغدغه مذهب و حسین و کربلا را نیز ندارند. با اندکی مداقه چنین ساختاری را نیز در فضای تحلیل مسائل اقتصادی کشور می‌بینیم. مشکلات اقتصادی که دیر زمانی است هم سفره این مردم هستند دلایل وجودی متعددی دارند که غالب آنهـا ریشه در سالهـا سیاست‌گذاری و باورهای نادرست نسبت به‌عملکرد اقتصاد و نقش دولت در آن دارند. »(ویرگول. ۸بهمن۹۸).
پیش از قیام دیماه۹۶فضای جامعه ایران از مفت خوری و غارتگریهای کارگزاران رژیم آخوندی به جوش آمده بود و دزدی و چپاولگری مؤسسه‌های پولی نیز مزید علت شده بود. در این فضا روزنامهٔ حکومتی ایران، گزارشی از کار و کاسبی عوامل رژیم از جمله مداحان تهیه کرد که بی‌ارتباط به بحث ما نیست.
فعالیت ۱۰۰هزار هیأت در کشور و ۱۹هزار هیأت در استان تهران
روزنامه ایران از تغییرات بازار در آستانه روزهای عزاداری نوشت:
۱۰۰هزار هیأت در کشور و ۱۹هزار هیأت در استان تهران به‌طور رسمی فعالیت می‌کنند... شهر تهران، درون خود ۱۲هزار هیأت را که به‌طور رسمی ثبت شده‌اند، جای داده است. آمار سازمان تبلیغات اسلامی نشان می‌دهد که در کل استان تهران ۱۹هزار و ۲۹۴هیأت مذهبی با ۶هزار و ۷۱۵مداح فعالیت می‌کنند و در کل کشور نیز ۱۰۰هزار هیأت، به‌طور رسمی به ثبت رسیده‌اند. اما تنها در شهر تهران، تعداد هیأتهای غیررسمی حدود ۳۰هزار برآورد می‌شود. این هیأتها هر سال کمکهای مالی نیز از سازمان تبلیغات اسلامی دریافت می‌کنند که البته میزان دقیق آن مشخص نیست. شهرداری تهران نیز در سالهای گذشته، کمکهای زیادی به هیأتها کرده است تا جایی که پارسال، خبر کمک ۸میلیارد تومانی شهرداری به هیأتها منتشر شد» (روزنامه ایران۲۹شهریور۱۳۹۶).
مداحان سلبریتی رژیم آخوندی
شاید باورش مشکل باشد اما رئیس «سازمان بسیج مداحان» سال گذشته گفته بود طبق آمارهای غیررسمی دست کم ۳۰۰هزار مداح در کشور فعالیت می‌کنند. مداحانی که توسط خامنه‌ای توجیه می‌شوند. تشویق می‌گردند و برایشان دکان و دفتر و دستک می‌سازند تا فرهنگ ارتجاعی رژیم آخوندی را رواج دهند. آنها می‌توانند پروندهای فساد و و روابط نامشروع و هفت تیرکشی در خیابان و دسترسی به مواد مخدر و فساد اقتصادی داشته باشند به شرط این‌که در خدمت بیت خامنه‌ای باشند تا رقبا را بنوازند و مردم تحت ستم را بفریبند.
بندی از هشت پای اختاپوس
پرداختن به شبکه گسترده مداحان، طبعاً در فرصت و حوصلهٔ این مختصر نیست. این پرونده دارای صفحات «مداحان سربازان ولایت فقیه»، «مداحان سپاه»، «همایش بزرگ مداحان سپاه سراسر کشور»، «سازمان بسیج مداحان»، «پایگاه اطلاع‌رسانی محافل مذهبی عقیق»، «بنیاد دعبل خزایی»، «کلاس‌های مداحی و کارگاههای هیأت‌داری»، کانون مداحان شهرستانی، استانی و کشوری» و «دوره آموزش مداحی و روضه‌خوانی»، «سامانه جامع اعزام مبلغ» (سجام) «سامانه طوبی» وابسته به تشکل‌های دینی و مراکز فرهنگی متعلق به «سازمان تبلیغات اسلامی» و با تقسیم‌بندی در چهار سطح «پیرغلامان»، «ستایشگران»، «ذاکران» و «مداحان اهل بیت»... دارد و همه اینها یعنی میلیاردها تومان هزینه کردن برای پروپاگاندای نظام ولایت فقیه و تبلیغات مسموم برای حکومت داری خامنه‌ای تا بتواند با دجالیت تا هر جا که ممکن است راه و آیین امام حسین و هدف او را در اعتلای توحید و آزادی به نفع خود مصادره کند؛ اما «هیهات من الذله».
نگاهی به نفرت انفجاری مردم و سلسله قیامها و خیزشهای سالهای اخیر، به‌خوبی روشن می‌سازد که زمان این دجالگریها گذشته است و مردم و جوانان شورشی می‌دانند که چگونه تمامیت این نظام را به اسلاف تاریخی‌شان شمر و یزید روانه کنند.
