روحانی روز یکشنبه ۸تیر، در ستاد کرونا حرفهایی زد که از جهات مختلف قابل توجه است. او سال۱۳۹۹ را سخت‌ترین سال کشور از لحاظ فشار اقتصادی و بیماری عالمگیر کرونا توصیف کرد و برای بیان شدت و حدت این سختی، آن را با سال۱۳۶۰ که «سخت‌ترین سال از لحاظ امنیتی بود» مقایسه نمود و با این بیان در واقع به‌بحران سرنگونی اعتراف کرد، چرا که همه سال۶۰ را به‌عنوان سالی که رژیم با ضربات مجاهدین در لبهٔ پرتگاه سرنگونی قرار گرفته بود، می‌شناسند. روحانی هم در سخنان خود اذعان کرد که تنها با وجود خمینی «با آن توان و بیان قوی» بود که رژیم توانست از مهلکه نجات پیدا کند. روحانی در اظهارات خود به‌یک واقعیت مهم تاریخی دیگر که رژیم همیشه سعی می‌کرد آن را قلب کند هم اذعان کرد و گفت: «هجمه مجاهدین از ۳۱خرداد شروع شد». این اعترافی روشن به‌این واقعیت است که تظاهرات ۳۰خرداد ۶۰، تظاهرات مسالمت‌آمیزی بود که خمینی آن را به‌خاک و خون کشید و به‌این ترتیب به‌مشروعیت سیاسی خود پایان داد و متقابلاً نبرد مسلحانه مشروعیت پیدا کرد و مجاهدین هم دقیقاً از روز ۳۱خرداد ۱۳۶۰دست به مقاومت مسلحانه زدند و نفس رژیم را گرفتند.
روحانی با اشاره به‌سال۶۰ و شرایط آن ضمناً می‌خواهد وانمود کند که نظام آن شرایط را پشت سر گذاشته و گویا تثبیت شده است؛ این روزها مهره‌ها و سردمداران رژیم هم می‌گویند که هدف مجاهدین بی‌آینده کردن نظام بود، در واقع رژیم در سال۶۰ به‌طور استراتژیک بی‌آینده شد و اگر چند واقعهٔ غیرمنتظره مانند حمله به‌کویت و سلسله وقایع متعاقب آن اتفاق نمی‌افتاد، عمر این رژیم به‌پایان رسیده بود، الآن هم وضعیت هرج و مرج شگفت‌آوری که در رژیم می‌بینیم به‌خاطر آن است که واقعاً رژیم تثبیت نشده و فاقد آینده است و ۳۰، ۴۰سال در مقیاسهای تاریخی چیزی شمرده نمی‌شود و این رژیم هیچ آینده‌یی جز سرنگونی ندارد و این یک شعار نیست بلکه یک واقعیت مسلم استراتژیکی و مبتنی بر قانونمندیهای متقن حرکت تاریخ است.
تبدیل کرونا از فرصت به‌تهدید
حرفهای روحانی دربارهٔ کرونا، اقرار به‌شکست سنگین رژیم در این زمینه دارد. او و هم‌چنین خامنه‌ای که تا چندی پیش تلاش می‌کردند کرونا را یک بیماری نه چندان مهم و گذرا که نباید خیلی آن را بزرگ کرد، جلوه می‌دادند، امروز اعتراف می‌کنند که کرونا حالا حالاها با ماست و روحانی که پیوسته وانمود می‌کرد از موضع مسلط و مهار کرونا، بازگشایی می‌کند امروز ضمن اعتراف به‌این که چند استان در وضعیت قرمز هستند، گفت: «هر استان می‌تواند محدودیت‌هایی را پیشنهاد دهد و در صورت تأیید یک هفته اجرا می‌شود و حتی اگر لازم شد امکان تمدید هم وجود دارد». این تصمیمی است که زیر فشار استانهای درگیر که بر اثر طغیان کرونا کمر خم کرده‌اند گرفته شده است. کما این‌که حریرچی معاون وزیر بهداشت رژیم، ضمن بیان این‌که «۱۱شهر آذربایجان غربی در وضعیت قرمز هستند» اعتراف کرد: «بعد از بازگشایی‌ها شاهد افزایش موارد بیماری هستیم».
سخنگوی وزارت بهداشت رژیم نیز روز ۸تیرماه در آمار مهندسی شده خود شمار قربانیان را در ۲۴ساعت گذشته ۱۴۴نفر اعلام کرد که بالاترین رقم در ۸۵روز گذشته است.
گزارشهایی هم که خود رژیم از شهرها و استانهای مختلف منتشر می‌کند، مطالبی است که تا چندی پیش به‌عنوان سیاه‌نمایی معاندین قلمداد می‌شد، از جمله تلویزیون رژیم به‌نقل از مقامات و کادر درمانی اصفهان گفت: «با شیب تند افزایش بستری بیماران کرونا مواجه هستیم؛ بیمارستانهای اصفهان وارد مرحله بحرانی دیگری شده‌اند و بیماران را در راهرو بیمارستان بستری می‌کنیم».
رئیس شبکه بهداشت و درمان بروجرد به‌نام کاکاوند هم گفته است: «۲۰درصد مردم شهرستان به‌کرونا مبتلا شده‌اند. وی تصریح کرد: «برای این بیماری هیچ راه و چشم‌اندازی وجود ندارد و در آستانه آن هستیم که بیش از ۵۰درصد مردم ایران مبتلا شوند... از این میزان ۳ الی ۴درصد فوت می‌کنند که بالغ بر یک تا دو میلیون ایرانی خواهد بود» (خبرگزاری حکومتی ایسناـ ۷تیر).
زمینه‌سازی برای اعدام شورشی‌های آبان
در چنین شرایطی که تنها می‌توان آن را با بحران سرنگونی تعریف کرد و برخی خطوط آن در بالا ترسیم شد، قابل فهم است که چرا رژیم در حال زمینه‌سازی برای اعدام شورشی‌های قیام آبان است. اسماعیلی سخنگوی قضاییهٔ خامنه‌ای در نشست خبری (۷تیر) خود گفت که این محکومین از کارهای خود فیلم تهیه می‌کردند و به‌خارج کشور می‌فرستادند و یکی از آنها در سفری به‌آلمان با مجاهدین ارتباط برقرار کرده و از آنها خط می‌گرفته است.
رژیم برای مهار اوضاع به‌شدت به‌ارعاب نیاز دارد و این هدف اساساً با اعدام، به‌خصوص اعدام دستگیر شدگان قیام آبان تأمین می‌شود، اما در عین‌حال از پیامدها و عواقب اجتماعی آن می‌ترسد و سعی می‌کند برای آن فضای مکفی ایجاد کند و بی‌گدار به‌آب نزند؛ اما دیکتاتورهای رو به‌سقوط همیشه در معرض اتخاذ تصمیم‌هایی هستند که به‌روند سرنگونی آنها شتاب می‌بخشد.
