در حال حاضر دو کنفرانس بین‌المللی در جریان است که در هر دو کنفرانس رژیم آخوندی در صندلی اتهام قرار دارد. یکی کنفرانس امنیتی مونیخ که ظریف هم در آن شرکت دارد و دیگری کنفرانس ناتو در بروکسل.
کنفرانس ناتو بروکسل
در کنفرانس ناتو در بروکسل مقالهٔ یک کارشناس سیاسی رژیم در روزنامهٔ حکومتی جهان صنعت (۲۶بهمن) گویای موقعیت رژیم آخوندی در معادلات بین‌المللی است؛ آنجا که می‌نویسد: «نقشه راه جدید نشست بروکسل و ناتو چیزی جز جلوگیری از نقش‌یابی‌های تهران در ژئوپلیتیک غرب آسیا نیست. این مقاله پس از اشاره به‌طرح محدودسازی و در نهایت مهار رژیم پیش‌بینی می‌کند که جنگ نیابتی رژیم و آمریکا در عراق شدت می‌یابد؛ چرا که خط آمریکا آن است که حضور رژیم در عراق را محدود کند.
کنفرانس امنیتی مونیخ
کنفرانس مونیخ که هر ساله برگزار می‌شود، به‌مهمترین بحرانها و تهدیدهای جهان می‌پردازد؛ امسال نیز در پنجاه و ششمین اجلاس خود در این شهر جنوب آلمان به‌بحرانهای منطقه‌ای، تغییرات آب و هوایی ناشی از افزایش دمای زمین، مسألهٔ فلسطین، بحران بیماری مرگبار کرونا و مسألهٔ ایران و تهدید آن، برای صلح جهانی می‌پردازد.
پمپئو وزیر خارجهٔ آمریکا که پیش از عزیمت به‌مونیخ گفته بود برای مقابله با تهدید رژیم ایران در کنفرانس مونیخ شرکت می‌کند، طی سخنانی در دومین روز کنفرانس (شنبه ـ ۲۶بهمن) گفت که رژیم در خاک اروپا فعالیت تروریستی دارد. تأسیسات نفتی عربستان را مورد حمله قرار داده، نیروهای دست‌نشانده‌اش در عراق، لبنان، سوریه و یمن فعال هستند و هنوز جعبه سیاه هواپیمای اوکراینی را تحویل نداده است.
پمپئو هم‌چنین گفت: «ما فشار بر رژیم ایران را ادامه می‌دهیم و با تلاش بسیار کار می‌کنیم تا کمپین تروری را که این رژیم در خاورمیانه و اروپا دارد متوقف کنیم».
در حاشیهٔ این اجلاس وزیران خارجه آمریکا و آلمان، با هم دیدار و گفتگو کردند. یکی از موضوعات این گفتگو «ضرورت مقابله با اقدامات تجاوزکارانه و بی‌ثبات کنندهٔ رژیم ایران در خاورمیانه بود».
طنین صدای آزادیخواهانهٔ مردم ایران در مونیخ
همزمان با اجلاس مونیخ، ایرانیان آزاده و اشرف‌نشانها نیز روز جمعه ۲۵بهمن در مونیخ دست به‌تظاهراتی زدند که در سراسر جهان انعکاس یافت. تظاهر کنندگان ضمن محکوم کردن حضور جواد ظریف نماینده فاشیسم مذهبی حاکم بر ایران خواستار اخراج او از مونیخ شدند.
تنها ایرانیان آزاده نبودند که اخراج ظریف و ظریف برو گمشو را فریاد می‌کردند. شماری از سیاستمداران برجسته آلمانی و اروپایی نیز طی سخنرانیهایی در تظاهرات هواداران مقاومت ایران، همین خواسته را مطرح نمودند. کریستین سیمرمن رئیس دفتر حقوق‌بشر برلین گفت: «عجیب است که ظریف به‌کنفرانسی دعوت شده که مربوط به‌امنیت است، او به‌جای دعوت به‌مونیخ به‌خاطر شراکت در جنایت علیه بشریت باید به دادگاه لاهه فرستاده می‌شد».
کامینسکی معاون سنای لهستان خطاب به‌کنفرانس امنیتی مونیخ گفت: «اگر وزیر تبلیغات هیتلر در دنیای آزاد جایی داشت، ظریف نیز می‌تواند در دمکراسی امروزی، جایی داشته باشد».
عقده‌گشایی ظریف علیه مجاهدین، چرا؟
جالب است که ظریف در حاشیهٔ این کنفرانس در مصاحبه با سرویس جهانی بی‌بی‌سی، هنگامی که از سوی خبرنگار مربوطه در مورد رسواییهای مختلف رژیم از جمله ساقط کردن هواپیمای مسافربری اوکراینی و دروغگویی‌های بی‌پایان و رسوا، مورد سین جیم قرار گرفت از فرط استیصال با بلاهتی تماشایی به‌عقده‌گشایی علیه مجاهدین پرداخت و بار دیگر تأمین هزینه‌های مجاهدین را با کپی‌برداری از خامنه‌ای در قیام دی‌ماه۹۶به عربستان سعودی نسبت داد. این عقده‌گشایی اگر چه در ظاهر کاملاً بی‌قافیه می‌نمود، اما تماماً مورد انتظار بود؛ چرا که جدای از آن‌که فاشیسم دینی حاکم و کارچاق‌کن آن، ظریف؛ رسوایی و محکومیت خود را نشأت گرفته از مجاهدین و افشاگریهای مجاهدین می‌داند؛ فضای کنفرانس مونیخ نیز، به‌طور آشکاری متأثر از تظاهرات ایرانیان آزاده و شخصیتهای برجسته‌یی بود که علیه حضور وزیر خارجه فاشیسم مذهبی و نماینده رژیم قاتل ۱۵۰۰ شهید قیام می‌خروشیدند و بر اخراج ظریف از مونیخ و لیست‌گذاری سپاه پاسداران و اطلاعات آخوندها توسط کشورهای اروپایی تأکید می‌کردند.
اکنون سؤال این است که چرا رژیم ولایت به‌رغم آن‌که کم‌و بیش می‌دانست در مونیخ با چه فضایی مواجه می‌شود، ظریف را به‌این کنفرانس فرستاد؟ پاسخ را بایستی در انزوا و استیصال مطلق رژیمی یافت که ولو به‌قیمت محکوم شدن و قرار گرفتن در آماج خشم و نفرت افکار عمومی، به‌هر قیمت در مجامع بین‌المللی حضور می‌یابد تا به‌نیروهای در حال ریزش خود چنین القا کند که گویا هنوز سری در میان سرها دارد. اما واقعیت این است که در هر یک از این رسواییهای بین‌المللی، رژیم هر چه بیشتر در تعادل‌قوای سیاسی در موقعیت پایین‌تری قرار می‌گیرد و متقابلاً این جایگزین دموکراتیک و مردمی و نیروی محوری آن سازمان مجاهدین خلق ایران است که یک گام به‌سوی شناسایی رسمی بین‌المللی و ساقط کردن رژیم، نزدیکتر می‌شود.
