ابعاد رشد رکود اقتصادی که به تعطیلی زنجیره‌ای واحدهای تولیدی و صنعتی منجر شده است خسارت زیادی هم به تولید ملی کفش در کشور وارد کرده است.
به‌دلیل نیاز مستمر مردم به خرید کفش علی‌القاعده می‌بایست صنعت کفش صنعتی باشد که همواره در رونق باشد، اما به‌رغم این ویژگی به‌دلیل هرج و مرج ناشی از چپاول در حاکمیت آخوندی و ورود بی‌رویه کفشهای بنجل خارجی، تولید کفش داخلی تقریباً در رکود است و بسیاری از کارگاههای تولید کفش تعطیل شده‌اند.
رکود در صنعت کفش با وجود ظرفیت بالای آن
رکود در صنعت کفش و تعطیلی کارخانه‌ها و کارگاههای تولیدی در شرایطی است که به‌گفته کارشناسان حکومتی مصرف سالانه کفش در ایران ۲۵۰میلیون جفت است.
به گفته آنها اگر شرایط تولید وجود داشته باشند، این کارخانه‌ها و کارگاهها ظرفیت تولید ۴۰۰میلیون جفت کفش در سال را دارند که در این صورت اضافه بر کارگرانی که در حال حاضر اشتغال دارند، زمینه اشتغال برای دهها هزار کارگر دیگر هم فراهم می‌شود.
ظرفیت تولید کفش در ایران آن‌چنان بالا است که مدیرعامل یک شرکت تولید کفش در تبریز می‌گوید: «صنعت کفش تبریز ظرفیت بالایی دارد و صنعتگران تبریز توان رقابت با کشورهای هم‌تراز و پاسخ‌گویی به نیاز کفش خاورمیانه را نیز دارند و با کمترین حمایت این امر قابل تحقق است».(خبرگزاری فارس ۱۳مرداد ۹۷)
اما نه تنها از تحقق چنین ظرفیتی خبری نیست، بلکه با وجود مافیای واردات کفش و با وارد شدن کفش خارجی آن هم از نوع بنجل‌ترین کفش‌ها، رکود بر صنعت کفش حاکم است و کارگران این بخش از صنعت کشور هم به خاک سیاه نشسته‌اند.
مافیای واردات کفشهای بنجل
در زمینه کیفیت کفشهای وارداتی چینی در ویدئو کلیپی که اخیراً در رسانه‌های اجتماعی منتشر شده است یکی از شهروندان تهرانی در مقابل این سؤال که نوع کفشی که خریده و قیمت آن چقدر است می‌گوید: «کفش من چینی است، ۲ماه است آن را خریدم اما داغان شده است».
یکی از فروشندگان کفش با اشاره به باندهای واردکننده کفش می‌گوید: «متأسفانه آنها به‌خاطر این‌که سود بیشتری به جیب برنند می‌روند جنس درجه ۳ و ۴ را می‌آورند».
یک فروشنده دیگر هم با اشاره به باندهای غارتگر آخوندی می‌گوید: «آنها جنس خوب سفارش نمی‌دهند. آنجا جنس خوب هم هست اما آنها درجه ۳ و ۴ را سفارش می‌دهند تا ارزان‌تر باشد و بعد بیایند اینجا پول و سودی بیشتری بگیرند».
فاجعه در صنعت کفش: کارخانه کفش ملی با شهرت جهانی تبدیل به پارکینگ شده است
واردات کفش بنجل توسط نهادهای غارتگر و غارتگران وابسته به حاکمیت در شرایطی است که کفش ملی، کفش بلا، کفش نهرین و... که شهرت منطقه‌ای و بعضاً هم شهرتی جهانی داشتند به‌دلیل سیاست‌های غارتگرانه و ضدملی حاکمیت آخوندی این کارخانه‌ها همراه با بسیاری از کارگاههای تولید دستی کفش یا تعطیل شده‌اند و یا این‌که تغییر کاربری داده‌اند تا جایی که کارخانه کفش ملی به پارکینگ ماشین‌سازی سایپا تبدیل شده است.
واردات بی‌رویه و قاچاق کفش، امان صنعت کفش را بریده است
تعطیلی کارگاههای تولیدی در شرایطی است که واردات قاچاق کفش نیز امان تولیدکنندگان داخلی را بریده‌اند.
در زمینه واردات بی‌رویه کفش و واردات قاچاق آن دبیرکل جامعه صنعت کفش گفت: «صنعت کفش در ایران با نامهای پرآوازه بلّا و کفش ملی گره خورده است، کارخانه‌هایی که یک روزی محصولاتش را به اروپای شرقی و شوروی صادر می‌کرد، اکنون با واگذاری به بخش دولتی از تولیدکنندگی دور و تبدیل به توزیع‌کننده شدند. صنعت کفش کشور ظرفیت تولید ۴۰۰میلیون جفت کفش را دارد و نیازی به واردات نیست، ولی متأسفانه نزدیک به ۵۰درصد از کفش‌ها به‌خصوص کفشهای ورزشی به‌صورت قاچاق و از مبادی غیررسمی وارد کشور می‌شود. متأسفانه در حوزه کفش بیش از واردات، قاچاق وجود دارد».(سایت ۹۰اقتصادی ۱دی ۹۷)
وضعیت صنایع کفش دست‌دوز فاجعه‌بارتر از تولید صنعتی کفش
وضعیت تولید کارگاههای کفش دست‌دوز به‌مراتب بدتر از تولید صنعتی آن توسط کارخانه‌ها است و صاحبان کارگاهها و کارگران آن هم در وضعیت بد معیشتی تأسف‌باری به سر می‌برند.
وضعیت معیشتی کارگران این کارگاهها آن‌چنان تأسف‌بار است که یکی از کارگران یک واحد تولیدی می‌گوید: «واقعیت این است که یک کارگر مشکلات زیادی دارد و به نان شب محتاج است».
صاحب یکی از کارگاههای کفش دست‌دوز هم می‌گوید: «واقعیتش وضعیت زیاد خوبی نداریم ما از اول سال تا حالا ۳هفته هم کار نکردیم».
یک کارگر کفش دست‌دوز دیگر هم می‌گوید: «خرجم با دخلم جور درنمی‌آید. من الآن اینجا کار می‌کنم هفته‌ای بر فرض مثال ۲۰۰تومان، خرج‌ام را نگاه می‌کنم بالای ۳۰۰هزار تومان ۴۰۰هزار تومان».
در زمینه بالا بودن هزینه اجاره محل کار هم صاحب یک کارگاه تولیدی کفش می‌گوید: «از اول سال حقیقتش ما ۳۰میلیون تومان اینجا را اجاره کردیم، باور کن به آن صورت اصلاً کاری نکردیم که بتوانیم اجاره اینجا را دربیاریم».
بیمه‌ها هم با نرخ بالای بیمه خود تولیدکننده کفش را در فشار مضاعف می‌گذارند.
در چنین شرایطی است که روز به رزو از تعداد کارگران شاغل در صنعت کفش کاسته می‌شود و به ارتش بیکاران می‌پیوندند.
در زمینه مشکلات واردات مواد اولیه برای تولید کفش رئیس اتحادیه کفاشان دست‌دوز گفت: «واردات و تهیه مواد اولیه تولید کفش با مشکل مواجه شده که این موضوع بر میزان تولید داخلی تأثیر به‌سزایی داشته است. با سخت شدن شرایط دسترسی به مواد اولیه، قیمت این مواد از ابتدای سال جاری با رشد ۲۰۰درصدی روبه‌رو شده است. پیش‌بینی می‌شود اگر مشکلات واردات و تهیه مواد اولیه تولید کفش رفع نشود، بی‌ثباتی و مشکلات تولید به بازار فروش سرایت کند».(خبرگزاری ایسنا ۲۷آبان ۹۷)
نابودی تولید ملی کفش و فشار بر صاحبان و کارگران واحدهای تولید کفش در شرایطی است که سردمداران و مهره‌های حکومتی شعار حمایت از تولید ملی را می‌دهند اما دولت ضدمردمی و نهادهای وابسته به آن با سخت‌تر کردن شرایط تولید و گران‌کردن هزینه تولید، در برابر رونق داخلی صنعت کفش سنگ‌اندازی می‌کنند تا نهادها و مهره‌های وابسته به حاکمیت با واردات کفش از کشورهای دیگر جیب گشاد خود را پر کنند.
