روز دوشنبه خامنهای در یک سخنرانی در مورد مسائل و بحرانهای رژیم صحبت کرد و به‌نظر می‌رسید که خط کاری برای نظام مشخص کرده است. اما بلافاصله کسانی حتی از درون باند خود خامنهای و در رسانه‌های حکومتی حرفهای متفاوتی زدند و نوشتند. روز ۲۴تیر هم روحانی طی سخنانی حرفهایی کاملا خلاف حرفهای خامنهای زد.
خامنهای در سخنرانی روز دوشنبه گفت: «دو موضوع غیر از تحریم را هم مطرح می‌کنند؛ یکی مسأله‌ٔ جنگ را، یکی مسأله‌ٔ مذاکره را... می‌خواهند بگویند خلاصه ممکن است جنگ راه بیفتد. شبح جنگ را بزرگ می‌کنند برای این‌که یا ملّت را بترسانند یا ترسوها را بترسانند؛ چون بالاخره ما یک مشت ترسو هم داریم دیگر اینها را بترسانند؛ بالاخره مسأله‌ٔ شبح جنگ را بزرگ می‌کنند، مطرح می‌کنند. به‌طور خلاصه در دو کلمه به ملّت ایران بگویم: جنگ نخواهد شد و مذاکره نخواهیم کرد».
در مقابل حرفهای خامنهای، روحانی در جلسه هیأت دولت با اشاره به این‌که هم‌اکنون در حال مذاکره با تمام دنیا هستیم، از آمریکا گله کرد که چرا پل مذاکره را خراب کردی؟ و در ضرورت مذاکره گفت: «با همه دنیا در حال تعامل هستیم در حال مذاکره هستیم حالا آمریکا هم خودش یک کاری کرده است که شرایط مذاکره را از بین برده است والا ما که داشتیم مذاکره می‌کردیم با آمریکا خودش برداشته تخریب کرده است... خودش پل را تخریب کرده آن ور ایستاده داد می‌زند خب این‌که نشد که اگر راست می‌گی بیا پل را دومرتبه درست کن... بنابراین اساس برنامه ما بر این است».
حرف روحانی روشن‌تر از آن است که نیاز به تفسیر داشته باشد، فقط بایستی روی جمله آخر او تأمل بیشتری کرد «اساس برنامه ما بر این است. یعنی بر مذاکره است».
در زمینه به‌اصطلاح مقابله با فساد هم خامنهای و روحانی حرفهایی کاملاً خلاف هم زدند.
در این رابطه خامنهای گفت: «همه بدانند، همه بفهمند بنا است با مفسد بدون رعایت هیچ ملاحظه‌ای برخورد قاطع صورت بگیرد».
در مقابل این حرف خامنهای، روحانی چنین گفت: «ما باید بدانیم امروز مشکل اول ما در کشور مشکل اقتصادی است مشکل اقتصادی با بگیر و ببند حل نمی‌شود ممکن است بگیر و ببند هم یک گوشه‌ای لازم باشد. اساسش باید فضا آرام شود، باید اعتماد پیدا کنیم نسبت به آینده، مردم ما اعتماد پیدا کنند، بدانند آینده بدی در انتظار آنها نیست».
ناگفته پیداست که وقتی در رأس رژیم چنین شکافی بین خامنهای و روحانی وجود دارد، این شکاف در پایین به کجا می‌رسد و چگونه عمل می‌کند. جالب این است که در این بلبشو مرزهای دو باند هم تا حدودی قاطی شده است.
اسحاق جهانگیری، معاون آخوند روحانی، حرف خامنهای را در مورد مذاکره تأیید کرد و گفت: «مذاکره با آمریکا که سیاستهای خصمانه دارد، پذیرفتنی نیست».(خبرگزاری تسنیم ۲۴مرداد ۹۷)
نقوی حسینی، عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس ارتجاع، گفت: «آمریکایی‌ها امروز در ضعیف‌ترین موقعیت خودشان در منطقه قرار دارند... برخی افراد ترسو و نگران بی‌جهت ملت ایران را در بازی روانی جنگ یا مذاکره قرار ندهند».(خبرگزاری فارس ۲۴مرداد ۹۷)
مصطفی تاج‌زاده در مورد حرفهای خامنهای در توئیتر نوشت: «رهبر تحریم‌های نفتی بانکی دوره‌ٔ احمدی‌نژاد را که همزمان با ۳برابر شدن بهای ارز و طلا شد، جنگ تمام‌عیار اقتصادی خواند و با طرح نرمش قهرمانانه اجازه مذاکره در عمان را داد اما دلیل اصلی نابسامانی اقتصادی کنونی را نه تحریم، که بی‌تدبیری دولت خواند و مذاکره را ممنوع کرد»!
روزنامه جوان ارگان بسیج سپاه پاسداران ۲۵مرداد ۹۷ نوشت: «نباید آیندگان که بسیار راحت‌تر از امروز قضاوت می‌کنند، نسل امروز را خائن، ترسو، لذت‌پرست و بیگانه‌نواز تفسیر کنند. این‌که یک کشور صاحب زور باشد و از منطق گاو برای اعمال آن زور استفاده کند نباید ما را به تسلیم وا دارد».
واقعیت این است که این تشتت و ناتوانی ناشی از دوراهی بن‌بستی است که این نظام در آن قرار گرفته است.
این امر بسیار واضحی است که در صورت تن‌دادن به مذاکره از آنجایی که در موضع ضعف مطلق قرار دارد باید شرایط جامعه جهانی و به‌ویژه آمریکا را بپذیرد و از مواضع چند ساله‌اش در زمینه صدور تروریسم و ارتجاع و همچنین از عمق استراتژیکش در منطقه دست بکشد.
در صورتی هم که شرایط را نپذیرد و هم‌چنان بر مواضعش در رویارویی و تقابل با جامعه جهانی و کشورهای منطقه ادامه بدهد، نتیجه‌اش باز هم انزوا و تحریم بیشتر است که نتیجه آن به‌خصوص با توجه به شرایط انفجاری جامعه مشخص است.
البته ناگفته نماند این میزان تشتت و به‌هم‌ریختگی قبل از هر چیز ریشه در وحشت سراپای نظام از خیزشها و قیامهای مستمر مردم تحت ستم از دیماه ۹۶ تا به امروز یعنی قیامهای مردادماه ۹۷ دارد که خامنهای هم صراحتاً به آن اعتراف کرد. فشار از بیرون و از درون طبعاً این تشتت و به‌هم‌ریختگی را گسترده‌تر و عمیق‌تر کرده و نظام را بیش‌‌از‌پیش به سرنوشت محتومش یعنی سرنگونی نزدیک‌تر می‌کند.
