پس از دور هفتم، سرنوشت مذاکرات وین در هاله‌ای از ابهام است؛ تا جایی که سخنگوی وزارت‌خارجهٔ رژیم هم در نشست خبری هر گونه «اعلام خوشبینی یا بدبینی» دربارهٔ نتیجهٔ مذاکرات را «عملیات‌های روانی» می‌نامد و پس از ۱۰ماه که از مذاکرات وین می‌گذرد، گمانه‌زنی دربارهٔ نتیجهٔ مذاکرات را «قضاوت زودهنگام» می‌نامد که «باید از آن اجتناب» کرد! (۲۹ آذر). اما این ابهام با تنش‌هایی رو به ازدیاد در درون رژیم روبه‌روست که حاصل آن مواضع مبهم و متناقض است.
کیهان می‌نویسد آمریکا یا باید تمام تحریم‌ها را لغو کند، یا نظام غنی‌سازی ۹۰درصد را (که تنها کاربرد آن ساخت سلاح هسته‌یی است) آغاز کرده و «به یک قدرت هسته‌ای» تبدیل می‌شود! (۲۹ آذر)؛
اما در عین‌حال همان کسانی که برجام را جسد متعفن و مذاکرات را تماماً خسارت و خیانت می‌دانستند، الآن جیغ و داد راه انداخته‌اند که آمریکا می‌خواهد مذاکرات را به‌هم بزند. آخوند موسوی، از ائمهٔ جمعه‌بازارهای خامنه‌ای راهبرد طرف‌های مقابل مذاکره را «مقصرسازی جمهوری اسلامی» می‌نامد که می‌خواهند با آن «تعطیلی مذاکرات را به‌گردن نظام بیندازند و بعد هم قضیه را بکشانند به آژانس و مکانیسم ماشه!».
سایت نورنیوز، وابسته به پاسدار شمخانی هم از «شرارت‌های رژیم صهیونیستی» می‌گوید که «با هدف ضربه زدن به گفتگوهای میان نظام و کشورهای عضو برجام» صورت می‌گیرد.
در این میان یکباره رژیم مانور پدافندی بر فراز آسمان نیروگاه اتمی بوشهر برگزار می‌کند (۲۹ آذر) و پاسدار رشید، سرکردهٔ قرارگاه خاتم سپاه، بدون این‌که بگوید پس از دو سال که سپاه وعدهٔ «انتقام سخت» برای قاسم سلیمانی داده بود، آن وعده چه شد؟! با دود و دم از «حملهٔ کوبنده!» به «تمامی مراکز» عملیات نظامی علیه نظام دم می‌زند!
اما این مواضع درهم و برهم ناشی از چیست؟ در نهایت رژیم چه قصدی دارد؟
در این نقطه نمی‌توان به این پرسش، پاسخ قطعی داد، اما از دو حال خارج نیست؛ یا رژیم قصد عقب‌نشینی دارد و این شلوغ‌کاریها و وعدهٔ غنی‌سازی ۹۰درصدی برای آخرین چانه‌زنی‌ها جهت گرفتن مقداری امتیاز بیشتر، هنگام عقب‌نشینی است. یا این‌که رژیم آن‌قدر ضعیف و شکننده است، که حتی مانند سال۹۲ توان زهرخوری و «نرمش قهرمانانه» را هم ندارد و مجبور است مسیر خطرناک رویارویی با جامعهٔ بین‌المللی را در پیش بگیرد.
اما این‌که به‌روشنی این هدف را اعلام نمی‌کند، از آن روست که می‌خواهد تا حد امکان، تعیین‌تکلیف نهایی را عقب بیندازد و زمان بخرد.
در حالت اول اگر رژیم به‌خاطر فشار تحریم‌ها و انزوای شدید، تصمیم گرفته باشد عقب‌نشینی کند، نتیجه همان می‌شود که خامنه‌ای از آن با عبارت «تنزل بی‌پایان» نام برد که «این تنزل پایانی ندارد... بعد از موضوع هسته‌یی، موضوع موشکی را پیش کشیده‌اند، بعد نوبت حقوق‌بشر می‌رسد، بعد موضوع شورای نگهبان، سپس موضوع ولایت فقیه!» و «در نهایت... حاکمیت (نظام) مطرح خواهد شد!» (۲۵خرداد۹۵).
در این حالت، خامنه‌ای با از دست دادن آنچه خودش «مؤلفه‌های قدرت نظام» می‌نامد، هژمونی خود را از دست داده و پایه‌های نظام، یعنی ولایت فقیه بیش‌از‌پیش لرزان می‌شود؛ ریزش‌ها درون رژیم شدت می‌گیرد و با باز شدن هر چه بیشتر تار و پود نظام شرایط بیش‌از‌پیش برای قیامی فراگیر آماده می‌شود.
در حالت دوم، رژیم با سرشاخ شدن با جامعهٔ جهانی به‌دست خود سخت‌ترین فشارها و ضربات را به‌جان می‌خرد. این ضربات هم هر چه بیشتر رژیم فرتوت را شکننده‌تر کرده و رژیم باز هم در تعادل‌قوا، در برابر جبههٔ قیام و براندازی ضعیف‌تر و شکننده‌تر می‌شود.
این دو مسیر مرگ و سرانجام آن، عامل و باعث سردرگمی و مواضع ضد و نقیض کنونی در رژیم است
