در حالی که تنها دو روز از قیام می‌گذشت، خامنه‌ای با هراس و دستپاچگی به صحنه آمد تا هم افزایش قیمت بنزین را تأیید کند و هم به قیام‌کنندگان که آنها را «اشرار» خواند چنگ و دندان نشان دهد.
قیام آبان فراتر و عمیق‌تر از قیام دی ماه
ولی‌فقیه ارتجاع از یک‌سو از افزایش قیمت بنزین، به‌روشنی دفاع کرد و گفت از تصمیم سران سه قوه حمایت می‌کند و هم دستور سرکوب و کشتار قیام‌کنندگان که آنها را «اشرار» می‌خواند، صادر کرد و گفت: «مسئولان کشور هم به‌وظایف‌شان به‌طور جدی عمل کنند».
در قیام دیماه ۹۶، خامنه‌ای پس از ۱۲روز و پس از آن‌که مطمئن شد قیام متوقف شده ظاهر شد و علیه آن موضع گرفت؛ اما این بار تنها پس از دو روز به صحنه آمد؛ چرا؟
گزارش خبرگزاری سپاه پاسداران در ظهر روز یکشنبه ۲۶آبان به‌اختصار حاکی از آن است که: اعتراضات و تجمعات در ۱۰۰نقطه (شهر) به‌وقوع پیوسته... « تاکنون حدود ۱۰۰۰نفر بازداشت شده‌اند و بیش از ۱۰۰بانک و ۵۷فروشگاه بزرگ فقط در یک استان به‌آتش کشیده شده».
صرف‌نظر از آن‌که خبرگزاری سپاه پاسداران به‌دلایل روشنی، ابعاد قیام را بسیار کمتر از واقعیت گزارش می‌کند، اما جمعبندی‌اش از قیام طی دو روز گذشته بیان این واقعیت است که: «حجم خشونت و میزان تخریب آشوبگران نسبت به‌تجمعات دیماه ۹۶گسترده‌تر و مخرب‌تر بوده و در نتیجه آسیب‌های جانی و مالی در مقایسه با آن افزایش داشته است».
بنابراین شدت و سرعت قیام که حاکی از رادیکالیسم فوق‌العاده بالای آن است، یکی از دلایل هراس و وحشت ولی‌فقیه ارتجاع و به صحنه آمدن سرآسیمه وی است.
قیام و تشدید شکافها در نظام
این شدت و حدت قیام، ضربه و شوک شدیدی به‌رژیم وارد آورده و آن را سراپا تکان داده است. این تکان را به‌وضوح می‌توان در مجلس ارتجاع و در موضع‌گیریهای اعضای هر دو باند مجلسیان مشاهده کرد. آخوند ذوالنوری رئیس کمیسیون امنیت و سیاست خارجی مجلس ارتجاع روز شنبه (۲۵آبان) در صفحه شخصی خودش نوشته بود: «در اولین ساعات شروع کار مجلس در روز یکشنبه بنده و تعداد قابل توجهی از نمایندگان ملت که تلفنی موافقت آنان را گرفته‌ام، با ارائه یک طرح دوفوریتی خواستار توقف و لغو اقدام دولت در افزایش قیمت بنزین خواهیم شد».
باند اصلاح‌طلبان مجلس موسوم به‌فراکسیون امید نیز یک طرح سه‌فوریتی در مخالفت با افزایش نرخ بنزین تهیه کرده بودند اما هر دو باند پس از شنیدن اظهارات ولی‌فقیه، طرح‌های خود را متفضحانه پس گرفتند تا نشان دهند که در سرسپاری و اطاعت محض از ولی‌فقیه ارتجاع، ذره‌یی از شرافت انسانی در وجودشان نیست.
اما این اظهار خاکساری نمی‌تواند وحشت شدید آنها از این قیام بنیان‌کن را علاج کند یا پنهان کند. این وحشت، در فریادها و ضجه‌های آنها در جلسهٔ علنی روز یکشنبه (۲۶آبان) نمایان است: «این چه مجلسی ست؟! چرا دولت توجه نمی‌کند؟ چرا نیآمد ما را در جریان قرار بدهد. من از شما سؤال می‌کنم همکاران، آیا موکلین شما از شما سؤال کردند، شما به‌عنوان رأس امور کشور در جریان بودید؟!... ما از هر طیف و جناحی از ارزشهای نظام...دفاع کرده‌ایم... اما با بی‌تدبیری، مردمی که واقعاً دغدغه دارند چون در جریان نیستند می‌آیند به خیابان بعد ضد انقلاب موج‌سواری می‌کند». (مهدی مقدسی مجلس ارتجاع ـ ۲۶آبان)
در این اظهارات به‌خوبی ریشهٔ اصلی این هراس نیز (اگر چه از به‌زبان آوردن نامش وحشت دارند) نمایان است. همین وحشت است که تعدادی از اعضای مجلس را واداشت که استعفا بدهند.
این اعتراضها و استعفاها چه نمایشی و به‌منظور سفیدکاری باشد و چه نباشد، در یک واقعیت مهم تغییری نمی‌دهد؛ در این‌که بر اثر امواج آتشین و سهمگین قیام، آثار شکاف در سراپای نظام نمودار شده و ولی‌فقیه ارتجاع را سخت به تکاپو انداخته تا هر چه سریع‌تر جلو پیشروی این شکاف که نظام فرتوتش را در معرض شقه قرار داده، بگیرد.
این وحشت را هم در اظهارات خامنه‌ای می‌توان دید، آنجا که ناگزیر از مجاهدین اسم برد و گفت: «اینها دارند مرتباً در فضای مجازی و در جاهای دیگر دارند تشویق می‌کنند ترغیب می‌کنند که این شرارتها انجام بگیرد«. و هم در اظهارات روحانی به‌خوبی قابل مشاهده بود، آنجا که پی‌در پی قسم و آیه می‌خورد که مابه‌التفاوت نرخ سابق و نرخ کنونی بنزین طی یک ماه یا دو ماه یا سه ماه و تا پایان دولت، به مردم پرداخت می‌شود.
دوراهی سرنوشت
اکنون و به‌هر حال، ولی‌فقیه دیکتاتور بین دو راه عقب‌نشینی و ایستادن و گردن‌کشی در برابر نیروی عظیم ملت، راه دوم را انتخاب کرده و به این ترتیب درهای جهنم را به‌روی خود گشوده است؛ آن هم در شرایطی که رژیم هرگز تا این اندازه ضعیف و غرقه در بحرانها و متشتت نبوده است.
در سوی دیگر مردمی بپا خاسته‌اند که نه چیزی برای از دست دادن دارند و نه جایی برای عقب‌نشینی. برای توده‌هایی که تا آخرین ذرات رمق خود غارت شده‌اند و تا آخرین ظرفیت تحمل یک انسان مورد سرکوب و تحقیر قرار گرفته‌اند، پذیرش وضعیت موجود معنایی جز نابودی ندارد، در حالی که قیام و انقلاب چشم‌انداز پرشکوه آزادی را در برابرشان قرار می‌دهد. از این رو قاطعانه می‌توان گفت که این قیام خاموشی نمی‌پذیرد..
