یک هفتهٔ پیش وزیر خارجهٔ روسیه اعلام کرد خواهان «تضمین کتبی» از آمریکا است که در صورت احیای برجام، تحریم‌های جهانی علیه روسیه به‌خاطر حمله به‌اوکراین، در همکاری این کشور با رژیم مانعی ایجاد نکند.
پس از این موضع، یکباره از درون رژیم هیاهویی برخاست که مقصر وضعیت بن‌بست در برجام «دبهٔ روس‌ها» است و تعلیق مذاکرات «به‌دلیل زیاده‌خواهی‌های مسکو» است (جهان صنعت-۲۴ اسفند)؛ و این‌که «خواست روسیه مبنی بر تضمین کتبی آمریکا... موجب توقف مذاکرات وین شده» (اعتماد-۲۲ اسفند)؛ و «برجام... با بازیگری روس‌ها... به» موضوع «اوکراین فروخته شد!» (فلاحت پیشه-رئیس پیشین کمیسیون امنیت مجلس ارتجاع-۲۲ اسفند).
البته هیچ‌کس به‌این تناقض پاسخ نمی‌داد که «دبهٔ روس‌ها» تنها یک هفته است روی میز آمده، در حالیکه بن‌بست برجام و در گل ماندگی نظام بر سر آن از یک سال پیش در وین آغاز شده و ۸دور مذاکره هم تا این لحظه نتوانسته آنچه را که برخی «جسد بی‌جان برجام» می‌نامند، احیا کند!
اما این هیاهو با موضع لاوروف (۲۳ اسفند) بی‌اساس شد. چرا که وزیر خارجهٔ روسیه گفت که آمریکا در رابطه با تأمین منافع روسیه در برجام، به‌این کشور «تضمین کتبی» داده است؛ روز بعد ند پرایس، سخنگوی وزارت‌خارجهٔ آمریکا هم ضمن رد «تضمین کتبی»، اما تأکید کرد که «آمریکا همکاری روسیه در برنامه‌های هسته‌یی که در چارچوب اجرای برجام باشد را تحریم نمی‌کند». بدین ترتیب پرونده این موضوع با مواضع دیپلماتیک دو طرف بسته شد.
اما کماکان وضعیت برجام در هاله‌ای از ابهام قرار دارد و فضای غبارآلود یکساله، با فرو نشستن گرد و غبار یک هفته‌یی «دبهٔ روس‌ها» باز هم غبارآلود ماند! چرا که حتی پس از عقب‌نشینی روسیه از شرط قبلی خود و در حالیکه به‌نظر می‌رسید دیگر مانعی وجود ندارد، امیر عبداللهیان، در تماس تلفنی با وزیر خارجهٔ چین گفت: «در صورت واقع‌بینی طرف آمریکایی، توافقی خوب و پایدار را نهایی می‌کنیم» (۲۵ اسفند). به‌این ترتیب وزیر خارجهٔ رژیم این بار توپ توافق را به‌زمین آمریکا می‌اندازد و گویی آمریکا مانع توافق است.
روشن است گرد و خاک اصلی که باعث این غبارآلودگی شده، نه از مسکو و نه از واشنگتن، بلکه از جای دیگری بلند می‌شود؛ اما طرفی که پیاپی «دبه» در می‌آورد و در وین بازی موش و گربه می‌کند، خود رژیم؛ پس غبار اصلی از بیت خامنه‌ای بلند می‌شود!
اما این غبار چیست؟
این غبار همان «مرز سرخ نظام» است که بارها از زبان بالاترین مقامات رژیم، از خود خامنه‌ای تا امیر عبدالهیان و... شنیده می‌شود. اما حتی روشن نیست این مرزهای سرخ دقیقاً چه چیزهایی هستند و حتی یکبار هم یک مقام رسمی رژیم به‌صورت مدون این مرزهای سرخ نظام را مطرح نکرده و تنها به‌حرف‌هایی کلی و پر ابهام بسنده می‌کنند. یک روز به‌طور غیررسمی می‌گویند غرب باید پرونده «پی.ام.دی» (ابعاد احتمالی نظامی برنامهٔ هسته‌یی رژیم) را در آژانس اتمی ببندد؛ یک روز خامنه‌ای می‌گوید «مسئلة هسته‌یی یک مسألهٔ علمی است» ما از آن کوتاه نمی‌آییم! (۱۹ اسفند)؛ در حالیکه حتی در برجام مانعی برای علم هسته‌یی گذاشته نشده و مسأله، غنی‌سازی اورانیوم، سانتریفیوژها و دیگر مواردی است که می‌تواند کاربردهای نظامی برای ساخت سلاح هسته‌یی داشته باشد.
اینگونه سردرگمی در رژیم بر سر برجام بیشتر روشن می‌شود و این‌که هیاهو بر سر «دبهٔ روس‌ها» تنها بهانه‌یی برای پوشاندن این سردرگمی و در گل‌ماندگی است. این سردرگمی هم ناشی از بن‌بست در خود نظام ولایت است که از یک‌طرف به‌خاطر تحریم‌ها در حال خفگی است، از طرفی نوشداروی این خفگی جام‌زهری کشنده، به‌نام آمدن پای شروط طرف مقابل در برجام است. شروطی که اگر نپذیرند، ادامهٔ خفگی و پیامدهای سخت بعدی در انتظارشان است؛ اگر هم بپذیرند، هژمونی خامنه‌ای فرو ریخته و همان می‌شود که خودش در خرداد۹۵ از آن با‌عنوان «تنزل بی‌پایان» نام برد که دیگر هیچ چیز از نظام باقی نخواهد ماند.
