آمریکا از ۸کشوری که از معافیت موقت مجازات‌های پیش‌بینی شده برای خرید نفت از رژیم ایران برخوردار هستند، درخواست کرد میزان خرید نفت خود را از این رژیم بار دیگر کاهش دهند.
به این ترتیب، میزان صادرات نفت خام ایران از ماه مه به بعد به کمتر از یک میلیون بشکه در روز خواهد رسید.
هدف آمریکا، کاهش صادرات نفت خام ایران به زیر یک میلیون بشکه در روز اعلام شده است.
رویترز نیز اعلام کرد واردات نفت هند از ایران ۶۰درصد کاهش یافته است.
از سوی دیگر اتحادیه اروپا شرایط خود برای اجرایی شدن اینس‌تکس را سخت‌تر کرد.
رژیم از شرکت در کنفرانس بین‌المجالس در مراکش منع شد.
روحانی در سفر به عراق با تذکر به عدم دخالت در امور عراق مواجه شد.
خبرهای روزهای اخیر حاکی از تشدید انزوای سیاسی و محکومیتهای بین‌المللی رژیم است، آن‌چنان که روز پنجشنبه ۲۳اسفند هم خامنه‌ای در قسمتهایی از سخنرانی خودش خطاب به اعضای خبرگان ارتجاع به برخی موارد اشاره کرد.
به همین علت ضروری است نگاهی شود به موقعیت کنونی رژیم در عرصه جهانی و منطقه‌ای؛ ضروری است روشن شود که آنچه که در حال وقوع است آیا یک روند عادی است یا می‌توان گفت که با موج جدیدی از انزوای رژیم مواجه هستیم؟
موقعیت کنونی رژیم در عرصهٔ منطقه‌ای و بین‌المللی
خبرهای اخیر در واقع حاکی از بالا گرفتن یک موج جدید انزوای جهانی و منطقه‌ای است، موجی در پی امواج قبلی و البته دارای وجوهی بیشتر و پیامدهایی عمیق‌تر از امواج قبلی. به این معنی که دارای وجوه سیاسی، اقتصادی است و البته شامل محکومیتهای حقوق‌بشری هم می‌گردد.
جدیدترین موارد محکومیتهای حقوق‌بشری
در همین هفته جهان شاهد برگزاری چهلمین اجلاس شورای حقوق‌بشر سازمان ملل متحد در ژنو بود، که در آن جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سازمان ملل درباره وضعیت حقوق‌بشر در ایران، گزارش خود را در مورد استمرار نقض فاحش حقوق‌بشر توسط رژیم قرائت کرد.
آن گزارش در همان جلسه واکنش شدید و مستأصلانهٔ نمایندهٔ رژیم را به‌دنبال داشت که سوزوگداز کرد که منابع این گزارش تماماً متکی به داده‌های مجاهدین و مقاومت ایران است. سردمداران و ایادی و رسانه‌های رژیم هم نسبت به آن گزارش واکنش‌های شدیدی نشان دادند که روشن می‌کند رژیم چقدر از بابت آن گزارش ضرر کرده است.
به‌عنوان نمونه آخوند آملی لاریجانی، رئیس سابق قضاییه خامنه‌ای، در جلسهٔ معارفهٔ رئیسی جلاد به‌عنوان رئیس جدید قضاییه، از اعتبار و موقعیت بین‌المللی مجاهدین آه و فغان کرد و گفت:«ادعاهای آقای حقوق‌بشری علیه جمهوری اسلامی واقعاً چیز عجیبی است. آنها می‌روند اتهامات (مجاهدین) را می‌آورند لیست می‌کنند علیه جمهوری اسلامی. آخر این چه جور قضاوتی است؟ گزارشگر می‌آید مصاحبه می‌کند و هر آنچه که املا کردند همه را بیان می‌کند»!
همزمان با اجلاس شورای حقوق‌بشر، یک کنفرانس هم در مقر اروپایی ملل متحد برگزار شد که به‌طورخاص وضعیت حقوق‌بشر در ایران تحت حاکمیت فاشیسم دینی حاکم بر ایران را مورد توجه قرار داده بود.
باز در همین روزها و در یک مورد دیگر گزارش سالانه وزارت‌خارجه آمریکا دربارهٔ نقض حقوق‌بشر در ایران منتشر شد که در آن به قتل‌عام ۶۷ و موارد متعدد دیگر نقض حقوق‌بشر اشاره شده بود.
در همین مقطع شاهد تصویب قطعنامهٔ پارلمان اروپا بودیم که در آن از رژیم خواسته شده بود به نقض حقوق‌بشر پایان بدهد و از تمام کشورهای اروپایی هم که با رژیم رابطه دارند درخواست شده بود از اهرمها و امکانات دیپلماتیکی که دارند در جهت فشار آوردن به رژیم و حمایت از مردم ایران استفاده کنند.
جدیدترین موارد حاکی از تشدید انزوای منطقه‌ای رژیم چیست؟
- ممانعت از شرکت رژیم در نشست اتحادیه بین‌المجالس اسلامی در مراکش جدیدترین موردی بود که برای رژیم بسیار ناگوار بود. این در حالی است که رژیم در دورهٔ گذشته ریاست این کنفرانس را به عهده داشت و قاعدتاً می‌بایست حضور می‌داشت و طبق پروتکل ریاست را تحویل مراکش می‌داد. قابل توجه است که در این کنفرانس، رژیم آخوندی و دخالت‌های جنگ‌افروزانه و تروریستی‌اش یکی از محورهای بحث بود.
و جالب‌تر این‌که رژیم در قبال این مسأله حداقل واکنش را داشت و تنها بعضی سایتها به راه ندادن رژیم اشاره کردند و تا زمان تنظیم این یادداشت، رژیم هیچ موضع‌گیری رسمی نداشته و ترجیح داده حتی‌الامکان آن را به روی خود نیاورد.
- موضوع دیگری که طرد و انزوای منطقه‌ای رژیم را خیلی برجسته می‌کند، سفر اخیر روحانی به بغداد و پیامدها و بازتابهای آن است. رژیم در تبلیغات خود چنین جلوه می‌دهد که گویا این سفر یک پیروزی بوده در حالی که روحانی در این سفر تودهنی‌های محکمی هم از طرف مقامهای رسمی عراق، هم از طرف رسانه‌ها و افکار عمومی این کشور و هم به‌خصوص از آقای سیستانی دریافت کرد.
از یک طرف رئیس‌جمهور عراق در قبال موضع روحانی که خواستار حمایت عراق از رژیم در مناقشه‌اش با عربستان و امارات شده بود، بر بی‌طرفی کشورش در رابطه با درگیریهای منطقه‌ای و بین‌المللی تأکید کرد و در یک کنفرانس مطبوعاتی مشترک گفت: «نمی‌خواهیم عراق میدان درگیری منطقه‌ای یا بین‌المللی باشد».
در ملاقات روحانی با آقای سیستانی هم که رسانه‌های حکومتی حتی یک کلمه دربارهٔ محتوای این دیدار صحبت نکرده و نمی‌کنند. آقای سیستانی به دخالت‌های رژیم و شبه‌نظامیان دست‌نشاندهٔ رژیم و حشدالشعبی که رژیم آن را با الگوی بسیج ضدمردمی در عراق درست کرده اعتراض کرده و گفته است که سلاح بایستی در اختیار ارتش و ارگانهای رسمی دولتی عراق باشد.
- متعاقباً در رسانه‌ها و افکار عمومی هم به‌خصوص به ملاقات روحانی با تعدادی از شیوخ و رؤسای قبایل عراق که امری به‌کلی خلاف عرفهای سیاسی و دیپلماتیک است اعتراض کرده‌اند و گفته‌اند این دخالت آشکار و گستاخانهٔ رژیم در امور داخلی عراق است.
پیامد‌های موج جدید انزوا چیست؟
- اولین پیامدها را باید در تشدید تحریم‌های اقتصادی و نفتی رژیم دید. همین عراقی که اکنون صحبت مناسبات رژیم با آن در میان است، به‌رغم تبلیغاتی که رژیم در مورد بستن قراردادهای اقتصادی و توافقات بانکی می‌کند، پیش از این صراحتاً اعلام کرده که حاضر نیست مقررات تحریم‌های آمریکا علیه رژیم را نقض کند و این قراردادهایی که رژیم دربارهٔ آنها تبلیغات می‌کند صرفاً روی کاغذ است.(این مهم‌ترین نکته در این مورد است که نباید زیر گرد و خاک تبلیغاتی رژیم از نظر پنهان بماند!).
- در رابطه با اروپا هم خامنه‌ای در سخنان پنجشنبه خود صراحتاً آه و ناله کرد و گفت: «در حالی که منع خرید نفت بعضی از کشورهای اروپا، از طرف آمریکا برداشته شده امّا اروپایی‌ها از ما نفت نمی‌خرند» و بعد اعتراف می‌کرد که این تحریم‌ها شدیدترین تحریم‌ها در طول تاریخ بوده از بسیج حداکثری که در برابر رژیم شکل گرفته و از تلخی آن می‌نالید و یادش رفته بود که قبلاً رجز می‌خواند که این تحریم‌ها هیچ اثری ندارد و موجب اتکای ما به خودمان و تقویتمان می‌شود.
درون‌ریز این امواج در داخل دستگاه سیاسی رژیم چیست؟
یکم) وحشت و ناامیدی
آثار این موج را از یک طرف در هراس و وحشت روزافزونی که تمام رژیم را فراگرفته می‌توان دید، کما این‌که باز هم خامنه‌ای در صحبت پنجشنبه خودش برای چندمین بار به ایادی رژیمش می‌گفت نترسید، ناامید نباشید و می‌گفت: «چرا انسان باید مأیوس باشد؟».
هم ما از زبان گماشته‌های خامنه‌ای عیناً همین حرفها را شنیدیم که به زبان معکوس حاکی از نهایت وحشت و هراسی بود که بر رژیم سایه انداخته است. مثلاً علم‌الهدی در نمایش جمعهٔ مشهد گفت: «ما باید به خدا اعتماد کنیم از هیچ چیز نترسیم نیاییم بگوییم آقا دشمن به ما پیشنهاد داده بیایید یک کنوانسیون را تصویب کنید با دست و پای خودتان بیایید وسط دام من ما هم بترسیم بگیم این کار را بکنیم و آقای مسئول ما بگوید که برای این‌که آمریکا بهانه نگیرد، آقا ما خدا داریم ما امام زمان داریم».
دوم) بالا گرفتن جنگ درونی باندهای حکومتی
اثر و بازتاب دیگر این انزوا و این تحریم، هم‌چنان که علم‌الهدی هم می‌گوید همین جنگ و دعوای فزاینده‌ای است که در رژیم و در تمام زمینه‌ها شاهدش هستیم روزبه‌روز هم شدیدتر می‌شود. این جنگ و جدال هم در بلاتکلیفی در مورد لوایح اف.ای.تی.اف خودش را نشان می‌دهد و هم در دست‌روکردن دزدی و غارت همدیگر که آخرین نمونهٔ آن پرونده اختلاس و دزدی ۶.۶میلیارد یورویی در پتروشیمی است.
اینها تازه مواردی است که از پشت پرده بیرون می‌افتد و به رسانه‌ها راه پیدا می‌کند.
در یک‌کلام، بر اثر این ضربات سیاسی و اقتصادی و البته بر مبنای وضعیت اجتماعی و مقاومت سراسری مردم، رژیم در حال تکه پاره شدن است و این راه سرنگونی به دست مردم به‌پاخاسته و در رأس آنها کانون‌های شورشی را هر چه هموارتر می‌کند.
