در خبرهای مربوط به بررسی ادواری کارنامه حقوق‌بشر رژیم در ژنو آمده بود که رژیم آخوندی علاوه بر همه تلاشهای مذبوحانه، امسال تلاش کرده بود یک نمایشگاه حقوق‌بشر هم تحت عنوان «دست‌آوردهای جمهوری اسلامی در حوزه حقوق‌بشر» راه‌اندازی کند که چون تیتر خبر، خیلی ناشاقول و نابه‌هنجار بود کنجکاوی بسیاری را برانگیخت که این چه نمایشگاهی بوده و رژیم در این نمایش چه فیلی هوا کرده است و حاکمیت رکورددار اعدام و شکنجه چه «پیشرفتها و تحولات حقوق‌بشری» داشته است که توانسته است آنها را «در قالب پوستر و اسلاید» در معرض دید جهانیان قرار دهد!
به‌دلیل خالی بودن دست رژیم در این‌باره هیچ تبلیغات پرسر و صدایی در این‌باره وجود نداشت و در اینترنت به‌زور و زحمت اخباری از این نمایشگاه پوشالی یافت می‌شد. جستجوگر در نهایت به این نتیجه می‌رسید که رژیم رفته است در قسمتی از سالن ورودی اجلاس به‌قول خودش «۴۰پوستر، اسلاید و کتاب... در حوزه‌های حقوق زنان، حقوق کودک، حقوق اقلیتهای مذهبی، پاسداشت تنوع فرهنگی و قومی، حقوق معلولان» تنظیم کرده است و به نمایش گذاشته است. ولی از آنجا که خیلی خوب می‌دانسته هیچ آدم سالم و عاقلی وقت گران‌بهای خود را در این سالن هدر نمی‌دهد، پیشاپیش همه تلاش خود را مصروف این کرده که نماینده چند کشور مشخص مثل «پاکستان، کره، عمان، سوریه، افغانستان، ونزوئلا و...» را راضی کند که دقایقی به آنجا بیایند که شاید قدری رسمیت و آبرو برای این نمایش کسب کند. البته حضور نمایندگان این کشورها هم ادعای خود رژیم است چون حتی در چند عکس محدود که از این نمایشگاه منتشر شده است جز عوامل خود رژیم هیچ نفر خارجی در این عکسها دیده نمی‌شود. بگذریم که این کشورها هم، مجبورند برای منافع اقتصادی خودشان قدری از شرافت را خرج تأیید حقوق‌بشر رژیم کنند.
مضامین پوسترها و کتاب‌های نمایشگاه
تقریباً هیچ توضیحی درباره مضامین پوسترها و اسلایدها و کتاب‌ها در رسانه‌های رژیم وجود نداشت. حتی عکسها هم طوری بود که از دور گرفته شده بود و نوشته‌های روی پوسترها گویا نبود ولی از روی صحبت‌های سخنرانان رژیم از جمله خود لاریجانی و هیأت همراهش می‌شد مضمون و جهت‌گیری کلی این نمایشگاه را نیز حدس زد.
لاریجانی در وراجی طولانی خود در دفاع از کارنامه حقوق‌بشر رژیم مطابق معمول با خالی‌بندی‌هایی در حد «جمهوری اسلامی ایران پرچمدار مبارزه با تروریسم در جهان است» قسمت عمده‌ای را به شیطان‌سازی و لجن‌پراکنی علیه مقاومت اختصاص داده و با خالی کردن دق‌دل علیه کشورهای میزبان مجاهدین گفت: «کشورهایی که تأمین گروه‌هایی هم‌چون [مجاهدین] هستند و آنها را در کشورهای خود پناه می‌دهند در حالی که دستشان به خون هزاران انسان بی‌گناه آلوده است... نباید در این خصوص کشور ما را که مبارزه‌کننده اصلی با جریان افراط‌گرایی و تروریسم در منطقه و جهان است، متهم نمایند».
هیات رژیم، بازدیدکنندگان نمایشگاه!
در قسمت دیگری از این به‌واقع نمایش، رژیم با مظلوم‌نمایی همیشگی می‌خواست القا کند که «آثار و تبعات تحریم‌های» آمریکا بیش از این‌که تروریسم و صنایع ساخت بمب اتمی و دخالت‌های رژیم در کشورهای منطقه را مورد هدف قرار داده باشد، «بر حوزه سلامت و بهداشت و دسترسی بیماران به دارو و درمان» تاثیرگذار بوده است و آمریکا به همین دلیل در نقض حقوق‌بشر مردم ایران مقصر است!
در حالی‌که مانند روز روشن است که مشکل تأمین دارو و حق بیمه و دوا و دکتر از بدو تأسیس حاکمیت آخوندها وجود داشته اما رژیم همواره و در منتهای فریبکاری، مدعی است که تمامی مشکلاتی که مردم با آن روبه‌رو هستند یا ناشی از تحریم‌ها و یا جنگ «تحمیلی» و یا عوامل خارجی دیگر است. هنوز یادمان نرفته که سعید نمکی، وزیر بهداشت رژیم، با اشاره به فساد سازمان‌یافته در حوزه دارو و تجهیزات پزشکی، اعتراف کرده که: «یک میلیارد و ۳۰۰میلیون دلار ارز تجهیزات پزشکی رفته و هنوز دقیقاً معلوم نیست چه کسی برده است و چه چیزی آورده و به چه کسانی داده است».(سایت فرارو ۲۹تیر ۹۸)
دست‌آورد نمایشگاه و نتیجه شورای حقوق‌بشر
رژیم امسال با فرستادن جواد لاریجانی و یک هیات بلندپایه شامل معاون حقوقی قضاییه رژیم و ۳تن از نمایندگان مجلس ارتجاع خیز برداشته بود که با وارونه کردن اصل موضوع دعوا که وضعیت وخیم حقوق‌بشر در ایران است آن را به تریبونی علیه مجاهدین تبدیل کند و مثل همیشه جای جلاد و قربانی را عوض کند به همین دلیل هم فعالیت‌های حاشیه‌ای زیادی از جمله این نمایشگاه ترتیب داده بود.
ولی با خونبهای مردم ایران و فعالیت‌های همیشگی و زحمات هواداران مقاومت، وضعیت حقوق‌بشر رژیم برای همه جهانیان عیان شده است. امسال هم ۳۳کشور در شورای حقوق‌بشر ژنو نقض فاحش حقوق‌بشر در ایران را محکوم کردند و رژیم دوباره وارد گردابی از محکومیت و انزوای جهانی شد. اولین «دست‌آورد!» این نمایشگاه، موضع‌گیری سخنگوی وزارت‌خارجهٔ آمریکا بود که آن را یک ریاکاری شرم‌آور خواند.
قطعا این محکومیت‌ها دست رژیم را در گسترش دایره سرکوب بیش از قبل می‌بندد.
مسأله مهم دیگر طرح مجدد جنایت قتل‌عام ۶۷ در این اجلاس بود که بیانگر پیشروی جنبش دادخواهی است.
واقعیت این است که با هر محکومیت رژیم، روح تازه‌ای در آن دمیده می‌شود و سران رژیم یک گام به نشستن در جایگاه متهم در دادگاههای بین‌المللی نزدیک‌تر می‌شوند. اگر سایرین آن روز را دور ببینند اما مردم ایران آن را بسیار نزدیک می‌بینند. «إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیدًا / وَنَرَاهُ قَرِیبًا»(۶ و ۷ معارج)
