دو هفته کارزار فشرده؛ دو هفتهٔ توفانی؛ دو هفته‌یی که مقاومت ایران و هموطنان نگذاشتند آنطور که رژیم آخوندی و مماشاتگران می‌خواستند، یک زدوبند کثیف نیم ساعته و پنهانی به‌قانون تبدیل شود. دو هفته‌یی که مانند همیشه، مجاهدین و هوادارانشان با اتکا به‌نیروی انسانی و آزادیخواهی برآمده از پرداخت بها و با همیاری وجدانهای بیدار انسانی و پارلمانترها و حقوقدانان و شخصیتهای برجسته سیاسی از کشورهای مختلف جهان و به‌ویژه پارلمانترهای بلژیکی صحنه را بچرخانند. به‌نحوی که اگر چه با فشار دولتی لایحهٔ شرم‌آور به سختی از تصویب گذشت، اما در جریان چند جلسه بحث پارلمانی نامشروع بودن پر مخاطره بودن آن برای حاکمیت قانون و امنیت شهروندان اروپایی و پناهندگان ایرانی و چراغ سبز دادن به تروریسم آخوندی برملا و به‌شدت مفتضح شد.
همزمان با رأی‌گیری نهایی بروکسل تایمز (۲۹تیر۱۴۰۱) نوشت، دونی دوکارم نماینده پارلمان بلژیک از ائتلاف دولتی اعلام کرد «از دادن رأی مثبت به معاهدهٔ تبادل زندانیان با رژیم ایران خودداری می‌کند»، و گفت «من نمی‌توانم معاهده‌ای را بپذیرم که اجازه می‌دهد اسدالله اسدی دیپلمات رژیم ایران که سال گذشته به‌دلیل حمله برنامه‌ریزی شده در فرانسه به ۲۰سال زندان محکوم شده بود، با یک کارمند انسان‌دوست بلژیکی مبادله شود، این برخلاف وجدان من است».
خبرگزاری فرانسه نیز روز ۳۰تیر ۱۴۰۱ پس از تصویب این لایحه نوشت: «پس از دو روز بحث پرسر و صدا، پارلمان بلژیک لایحهٔ مبادلهٔ زندانیان را که به‌شدت مورد اعتراض است تصویب کرد. اپوزیسیون بلژیک می‌گوید توافق با رژیم تهران با هدف مشخص آزادی اسدالله اسدی بوده است و ایرانی‌های مخالف، تظاهرات خیابانی و کارزاری آتشین به راه انداخته‌اند».
بنابراین، به تصویب رساندن لایحهٔ شرم‌آور با فشار دولتی، نه‌پایان کارزار، بلکه آغاز ورود مقاومت ایران به‌مراحل بعدی کارزار فشرده و سنگین برای جلوگیری از استرداد دیپلمات تروریست رژیم و امتیاز دادن به‌آخوندهاست. مرحله‌ای در بعد حقوقی و سیاسی. پیش از این هم رئیس‌جمهور برگزیدهٔ مقاومت گفته بود که این مقاومت تمامی راههای حقوقی و سیاسی را نیز در پیش می‌گیرد و نمی‌گذارد هر طرفی برای منافع خود، منافع مردم ایران را قربانی کند.
همین رویکرد هم بود که باعث شد معاهده‌ای که توسط دولت بلژیک به‌طور پنهانی و در تاریک‌خانه با آخوندها امضا شده بود، تبدیل به‌بحرانی سیاسی در بلژیک شود و سیل نامه‌های اعتراضی از سراسر جهان توسط برجسته‌ترین شخصیتهای سیاسی، حقوقی، علمی و مذهبی همراه با تظاهرات و تحصنهای یاران شورشگر در برابر نمایندگی‌های بلژیک در کشورهای مختلف، موضوع را به یک رسوایی بین‌المللی برای معاملهٔ شرم‌آور با بانکدار مرکزی تروریسم تبدیل کند.
اکنون نیز مقاومت ایران با تمامی دستاوردهای سیاسی که در کارزار دو هفته‌یی به‌دست آورده و با تکیه بر همان نیروی تعیین‌کنندهٔ هموطنان و اشرف‌نشانها، در مراحل بعدی کارزار با استفاده از همهٔ راه‌ها و امکانات حقوقی و سیاسی، با زدوبند کثیف جهت بازگرداندن دیپلمات تروریست آخوندها مقابله خواهد کرد.
همزمانی این عزم و اراده انقلابی و این ایستادگی در برابر قربانی کردن منافع مردم ایران و وارد شدن در کارزارهای پی‌درپی با سالگرد قیام ملی ۳۰تیر برای بازگرداندن مصدق به قدرت و درهم شکستن توطئهٔ دربار و ارتجاع و استعمار، پر معناست. همان پیشوای سازش‌ناپذیری که در بیدادگاه شاهنشاهی می‌خروشید: «آنجایی که حق در کار باشد... نه زن دارم، نه پسر دارم، نه دختر دارم، هیچ چیز ندارم مگر وطنم را در جلو چشمانم دارم».
