«فریاد فریاد، از این همه بیداد»!
این فریاد جوانانی است که در هر مناسبتی از بیداد بلند زمانه می‌گویند.
دانشگاه امیرکبیر ۲۷بهمن ۹۸: «۱۵۰۰نفر کشته آبان ماست، مادر که داغدار است اینجا همه نیزار است»!
در جریان قیام آبان مزدوران خامنه‌ای با قطع مجرمانه اینترنت تلاش کردند در سکوت و بی‌خبری نسلی را قربانی امنیت نظام کنند.
تظاهرات دانشگاه امیرکبیر تهران: «امنیت پوشالی ـ جمهوری تو خالی، سپاهی سپاهی قاتل ما شمایی»!
۷ماه پس از قیام آبان، وزیر کشور خامنه‌ای تحت فشار افکار عمومی برای ارائه آمار شهیدان دوباره به صحنه آمد و ضمن اعتراف به قطع اینترنت و فوران شعله‌های خشم مردم به سمت مراکز سرکوب گفت: «وقتی به یک پادگان حمله می‌کنند به یک پاسگاه حمله می‌کنند به یک مقر حیاتی حمله می‌کنند وقتی به یک جایی حمله می‌کنند یا مسلحانه سنگربندی می‌کنند و حمله می‌کنند خوب اینجا این اتفاق‌ها می‌افتد»(رحمانی فضلی ۱۰اردیبهشت ۹۹).
در حالی‌که مقاومت ایران با ثبت ۱۵۰۰شهید و انتشار اطلاعات و اسامی بیش از ۷۵۰شهید در آبان، گلوی نظام را می‌فشارد، او وقیحانه تلاش می‌کند زمینه را برای اعلام آمار ۲۰۰نفره آماده کند: «تا ۲۰۰۰نفر هم گفتند ولی خوب حالا ما همین روزها انشاءالله اعلام خواهد شد خواهیم دید که اصلاً عددها این نیست!»(رحمانی فضلی ۱۰اردیبهشت ۹۹).
عباس عبدی، از باند مغلوب، در همین رابطه گفت: «چرا همان آبانماه اعلام نشد که این همه تبعات نداشته باشد؟ حالا که اعلام می‌شود و البته کار خوبی هم هست، حداقل با اسم و رسم و تاریخ و محل واقعه و علت مرگ اعلام شوند».
البته قاتلان اسامی را نمی‌گویند، نمی‌گویند تا بقیهٔ داغداران به میدان نیایند.
