روز یکشنبه ۳ اسفند۹۹بازنشستگان در ۲۰شهر کشور از جمله تهران، تبریز، مشهد، کرمانشاه، اصفهان، اراک، اهواز، ساری، کرج، قزوین، اردبیل، یزد، نیشابور، خرم‌آباد، ایلام، دزفول، هفت‌تپه و بجنورد تجمع کردند و با فریاد به وضعیت معیشتی و ناچیز بودن حقوقهایشان اعتراض کردند.
آنها با شعارهایی شعارهایی نظیر «فریاد فریاد از این همه بیداد»، «این همه بی‌عدالتی هرگز ندیده ملتی»، «گرانی و تورم بلای جان مردم»، «خواسته بازنشسته حقوق نرخ تورم»، «حقوقهای نجومی فلاکت عمومی»، «وعده وعید کافیه جیبهای ما خالیه» و «کارگر تهرانی کارگر شهرستان وحدتتان مبارک»، نسبت به وضعیت معیشتی و اقتصادی چند برابری زیر خط فقر و سیاست‌های ضدمردمی رژیم اعتراض کردند.
در این روز علاوه بر بازنشستگان اقشار دیگری از مردم نیز در شهرهای مختلف تجمع اعتراضی برگزار کردند.
- تجمع اعتراضی معلمان حق‌التدریسی، سرایداران مدارس و بازنشستگان فولاد و معادن اصفهان مقابل مجلس ارتجاع
-تجمع اعتراضی کارگران هپکو علیه چپاول دو ماه حقوق کارگران.
-تجمع اعتراضی علیه حضور اسحاق جهانگیری معاون اول رئیس‌جمهور ارتجاع در سنندج.
-تجمع اعتراضی مردم دشتیاری در سیستان و بلوچستان به غصب زمینهایشان توسط مجتمع فولاد.
- تجمع اعتراضی مردم روستای چولاب کوچصفهان رشت نسبت به تخریب محیط‌زیست توسط نهادهای حکومتی
-تجمع اعتراضی کارگران فنی محلی پتروشیمی در ایلام و...
حرکت‌های اعتراضی روز سوم اسفند ادامه سلسله حرکات اعتراضی مردم در روزها و ماه‌های قبل، نسبت به پایمال شدن حقوق‌شان بود.
تجمعات و اعتراضات اقشار مختلف مردم در ماه‌ها و روزهای اخیر تداوم قیام آبان۹۸ است، قیام بزرگی که لرزه بر ارکان حاکمیت انداخت.
انفجار بزرگ خشم مردم در آن قیام و اعتراضات بعدی آنها از جمله اعتراضات روزهای اخیر، نتیجه ۴دهه غارتگری و فشارهای اقتصادی و اجتماعی بر مردم است.
چپاول و غارتی که باعث فقر اکثریت مردم شده و تا آنجا کارد را به استخوان مردم رسانده که بسیاری از آنها از تأمین نان خالی خود و خانواده‌شان عاجز هستد.
چنین وضعیتی است که ظرفیت انفجاری جامعه را بیش از پیش و فراتر قیامهای گذشته بالا برده و شرایط عینی برای قیام مردم را فراهم کرده است.
وضعیتی که ایادی و رسانه‌های حکومتی پیاپی نسبت به آن و سرنوشت تاریک و شوم نظام در صورت انفجار خشم مردم ابراز نگرانی می‌کنند.
سؤال این است با این شرایط آیا رژیم می‌تواند از انفجار بشکه باروت خشم مردم جلوگیری کند؟
بی‌شک پاسخ به این سؤال منفی است چرا که فقر عریان که نتیجه دزدی و چپاول حکومتی است جامعه را در نوردیده، و قطعاً در آینده نیز باعث حرکات اعتراضی و قیامهای مردمی بزرگ می‌شود.
در زمینه غارت و چپاول سردمداران نظام و فقر فزاینده در میان مردم روزنامه حکومتی آرمان ۲۹بهمن۹۹ نوشت: « «قدرت خرید مردم پایین آمده و حتی آنها در تهیه اقلام عمومی مانند شامپو، ماسک و حتی تخم‌مرغ و نان ناتوان هستند. توان اقتصادی مردم کاهش پیدا کرده و منجر به رسیدن اقشار متوسط جامعه به فقر شده است. اگر امروز برخی مجبور به نسیه‌خواری و نسیه‌بری حتی در زمینه «نان» شده‌اند، باید به‌دنبال پول‌های خارج‌شده از ایران که در کشورهای دیگر به‌وسیله آقازاده‌ها بذل و بخشش می‌شود، گشت».
به شرایط جوشان و انقلابی جامعه حتی سردمداران رژیم نیز به ناگزیر اعتراف می‌کنند.
عبدالرضا رحمانی فضلی وزیر کشور دولت روحانی به استاندار و سایر مقامات محلی استان اردبیل سفارش کرد: «در استان از هر مسأله‌ای که موجب نارضایتی و یا سرباز کردن نارضایتی‌های انباشته شده شود، جلوگیری کنید. گاهاً موضوع بسیار کوچکی می‌تواند به‌شدت گسترش و وسعت یابد و مشکل آفرین شود؛ پس یک بخش کار سلبی است یعنی نگذاریم که این افزایش نارضایتی‌ها ایجاد شود» (خبرگزاری حکومتی ایلنا ۳ اسفند۹۹).
در همین رابطه روزنامه آرمان ۲۱بهمن۹۹ هم نوشت: «اینک در ایران، نارضایتی از هر چیز، وجه غالب فضای مجازی به‌شمار می‌رود و شاید کشور را خدای ناکرده با خطر رشد مهارناپذیر نفرت عمومی مواجه کند».
نگرانی این رسانه حکومتی (آرمان) و وزیر کشور دولت روحانی این است که یک جرقه کوچک در جامعه می‌تواند شعله قیام و انقلاب را روشن کند.
این نگرانی بسیار واقعی است و بیانگر بحران انقلابی روزافزون در جامعه است.
وقایع دو روز گذشته در سراوان و مقاومت مردم در مقابل نیروهای سرکوبگر رژیم نیز بیانگر این واقعیت است.
بحرانی که در رابطه با آن روزنامه مستقل۲ اسفند۹۹ به‌نقل از یک کارشناس حکومتی نوشت: «بی‌توجهی به مطالبات و معیشت اقشار فرودست و حاشیه‌نشین بحرانهای عمیقی به‌وجود آورده است که یک نمونه مشخص آن همین اعتراضات آبان ۹۸ بود».
اما واقعیت این است به‌رغم این اظهار نگرانی‌ها، اعتراض و شورش گرسنگان ادامه پیدا می‌کند، و به‌قول نویسنده مقاله روزنامه حکومتی جهان صنعت ۳ اسفند۹۹ «دیگر تاب آوری پیشین از دست رفته است»، ضمن این‌که ترفندهای حاکمیت از جمله سرکوب مردم نیز نمی‌تواند مانع شعله‌ور شدن خشم مردم شود، مردمی که خواهان براندازی آن هستند و قطعاً آنرا محقق می‌کنند.
