این روزها در مورد وضعیت وخیم اقتصادی، همهٔ کارگزاران نظام با اشاره به اوضاع انفجاری جامعه، از ضرورت جراحی اقتصادی صحبت می‌کنند؟ فقط در اظهارات ضد و نقیض مقامات و کارگزاران معلوم نیست درد چیست که معلوم شود چه چیز باید جراحی شود.
به عبارت دیگر اذعان به ضرورت جراحی آمیخته است با باید درمانی بدون اشاره به درد و نوع جراحی.
پاسدار محسن رضایی مشاور اقتصادی آخوند رئیسی روز ۲۲آذر در شبکه خبر گفت: «ما در این دولت تصمیم جدی به اصلاحات بزرگ و جراحیهای عمیقی داریم البته این اصلاحات و جراحیها باید دقیق فنی و با صبر و حوصله باید صورت بگیرد».
همین به‌اصطلاح کارشناس اقتصادی چند جمله قبل از این‌که از نیاز به جراحیهای عمیق بگوید مدعی بود کشور ما اصلاً نیاز به تولید ندارد و می‌تواند در آمد کافی از موقعیت چهار راهی خودش در منطقه داشته باشد... ... حتی اگر هیچ تولید داخلی هم ما نمی‌داشتیم از طریق همین صادرات مجدد در ایران و جنبه لجستیکی دادن به کشور ما و پسکرانه‌هایی که می‌توان در اختیار کشورهای دیگر در اطراف خودمان قرار بدهیم میلیاردها ثروت می‌توان برای کشور به‌وجود آورد».
بر خلاف ادعای پاسدار محسن رضایی، که مدعی ضرورت جراحی برای بهره‌برداری بیشتر است برخی از کارشناسان رژیم ضمن اشاره به تصمیم رژیم برای حذف ارز ۴۲۰۰تومانی به واقعیت جدی‌تری اعتراف می‌کنند.
ارسلان ظاهری پیرکانی از کارشناسان حکومتی روز اول آذر ۱۴۰۰ در شبکه ۵ تهران در همین رابطه گفت:
«انتخاب ما بین بد و بدتر است نه بد و خوب من می‌گویم که این روشی که دولت می‌خواهد ارز نهاده‌ها را حذف کند و میگه من به هر خانواری ۴۰۰تومان یارانه جدید می‌دهم محاسبات ما نشان می‌دهد که یک میلیون و ۲۰۰ به هزینه‌هایش اضاف میشه یعنی شما ۴۰۰ تا جیب مردم اضافه می‌گذارید یارانه ولی از اونطرف گران شدن اقلام باعث میشه یک و دویست هزینه اضاف بدهد آیا شما دنبال فشار به سفره مردم هستید؟».
البته موضوع فراتر از فشار به سفره مردم است. آنچه را مقامات حکومتی به بیان معکوس به‌عنوان «جراحی» از آن یاد می‌کنند همان واقعیتی است که مردم با گوشت و پوست خود لمس می‌کنند که چطور نظام آخوندی از چپ و راست و از بالا و پایین دسترنج آنها را غارت می‌کند. و در خیزشهای مردمی از این به‌اصطلاح جراحان نظام با عناوین «غارتگر» و «ستمگر» و «بی شرف» و «بی کفایت» نام می‌برند. آش به قدری شور است که در وحشت از مردم، برخی کارگزاران حکومتی به‌معنی این به‌اصطلاح جراحی اذعان می‌کنند.
مجتبی رضا‌خواه عضو مجلس ارتجاع روز اول دی۱۴۰۰ در گفتگو با شبکه ۵ رژیم گفت: «خیلی صریح عرض می‌کنم اگه قرار بشه پایه پولی افزایش پیدا بکنه و به جاش یارانه بدیم این به ضرر مردم است. نباید این کار را انجام بدیم این خیانت به مردم است».
برخی هم صریح‌تر ضمن اشاره به رانت ناشی از ارز ۴۲۰۰تومانی، به مکانیزم خیانت به مردم و دکانهای چپاول در دست صاحبان قدرت اشاره می‌کنند:
عادل پیغامی کارشناس حکومتی در گفتگو با تلویزیون شبکه۲ رژیم روز اول دی گفت: «این رانت کجا داره میره؟ این پولی که خلق شده توسط بانکها؟ بانکها یکی از اون نهادهایی ست که در این جراحی باید حسابی جراحی بشوند».
اما سؤال این است که آیا واقعاً خود رانت خوران می‌توانند اصلاح اقتصادی کنند؟ یا این‌که ادعاهایشان چیزی جز زمینه‌سازی برای ادامه چپاول داراییهای مردم نیست؟
برای مردم روشن است که تمام این وعده‌های جراحی چیزی جز قیچی کردن بخش دیگری از سفرهٔ آنان نیست. به این واقعیت در خود نظام هم ناگزیر اذعان می‌کنند:
علی سعدوندی اقتصاددان حکومتی در همین رابطه روز اول دی ۱۴۰۰ گفت: «اتفاقی که خواهد افتاد اگر تمام ۸۵میلیون نفر مردم ایران هم تبدیل به پلیس بشوند و پیشرفته‌ترین سیستم‌های کامپیوتری دنیا را هم بیاوریم که بخواهیم نظارت کنیم وقتی فاسده رانتی این‌قدر شدید هست مطمئن باشید موفق نخواهد شد و ما در این سال‌ها چه قبل از انقلاب در دهه۵۰ چه بعد از انقلاب بارها و بارها تجربه کردیم چنین سیاست‌هایی را شما منبع رانت و فساد را به‌وجود می‌آورید بعد سعی می‌کنید از طریق نظارت و اعمال نظارت بیشتر این منبع رانت و فساد را یک جوری عواقبش را کنترل کنید کنترل نخواهد شد».
آری، چاقو دستهٔ خودش را جراحی نخواهد کرد. جراحی شفاساز را سرانجام مردم ایران با بیرون آوردن دمل سرطانی ولایت فقیه از حاکمیت مردمی انجام خواهند داد. باقی ادعاها سراب و فریب است.
