کنفرانس ایران آزاد ۱۴۰۴ بار دیگر فرصتی شد برای گردهمایی نیروهای دموکراسی‌خواه و مدافع آزادی که در آن سیاست‌مداران و شخصیت‌های بین‌المللی، در دفاع از آلترناتیو دموکراتیک شورای ملی مقاومت ایران سخن بگویند.
«میشل آلیوماری»، وزیر خارجه و وزیر دفاع پیشین فرانسه و رئیس اسبق حزب گلیست فرانسه، یکی از سخنرانان برجسته این اجلاس بود. سخنرانی او که بازتابی از تجربه سیاسی و شناخت عمیق از تحولات ایران بود، حاوی نکاتی مهم درباره خطر برنامه هسته‌یی فاشیسم دینی، بی‌اعتمادی بین‌المللی و نقش آلترناتیو دموکراتیک در آینده ایران است.
او سخنان خود را با مرور تاریخی آغاز کرد و گفت: «۱۰سال پیش، من هشدار دادم به دولت‌های غربی در رابطه با ریسک برنامه اتمی رژیم ایران». هشدار او نه فقط درباره دسترسی یک کشور به تکنولوژی هسته‌یی، بلکه در خصوص ماهیت رژیم بود: «صحبت از این می‌شود که ایران کشور بزرگی است، ولی این رژیم حق ندارد به تکنولوژی اتمی دست پیدا کند... رژیم ایران دموکراتیک نیست و دیکتاتوری است. اگر بتواند توانایی ساختن یک بمب اتمی را داشته باشد، تهدیدی است برای منطقه و فراتر از آن».
او هم‌چنین به خطر گسترش مسابقه تسلیحاتی در منطقه اشاره کرد: «کشورهای دیگر منطقه ممکن است از ترس کاری که رژیم ایران بکند، آنها نیز وارد مسابقه توسعه سلاح اتمی شوند».
آلیوماری از روندی سخن گفت که طی یک دهه گذشته پی گرفته شد؛ روندی که با وعده‌ها و توافقاتی آغاز شد اما به ناکامی انجامید: «توافقاتی صورت گرفت... تعهداتی داده شد که به آنها پایبند نبودند... وعده‌هایی که رد شد. در نهایت باید گفت که هیچ پیشرفتی وجود نداشت، هیچ چیزی جلو نرفت تا آخرین بمباران‌ها». او هم‌چنین به تردیدها در کارآمدی اقدامات بازدارنده اشاره کرد: «برنامه غنی‌سازی اورانیوم رژیم ایران شاید به تأخیر افتاده، اما برای چند وقت؟ به سختی می‌توان گفت».
یکی از مهم‌ترین نکات در سخنرانی خانم میشل آلیوماری مفهوم اعتماد بین‌المللی بود. به باور او، اعتماد پیش‌نیاز هر گونه راه‌حل است: «فقط یک مکانیسم کنترل بین‌المللی می‌تواند به چنین برنامه‌یی پایان دهد و تضمینش کند... ولی سؤال واقعی این است که آیا می‌توان به رژیمی اعتماد کرد که ضددموکراتیک است؟»
او با صراحت از تجربه‌ها و مستندات شورای ملی مقاومت ایران در افشای برنامه‌های مخفی رژیم نام برد و گفت: «شما این را افشا کردید. به‌ویژه تأسیسات تحقیقاتی را نشان دادید به دولت‌ها که خود رژیم نگفته بود».
به گفته او، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی نیز به این نتیجه رسیده که رژیم ایران ناقض تعهدات بین‌المللی است: «در شروع تابستان، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی اعلام کرد که رژیم ایران به‌طور کامل در نقض تعهداتش در رابطه با منع تکثیر اتمی است». او سپس به نمونه‌یی دیگر از نقض قوانین بین‌المللی اشاره کرد: «حکومت آخوندی درخواست مدیرکل آژانس را رد کرد برای بازدید از تأسیسات بمباران‌شده تا ببینند که به واقع چه اتفاقی افتاده».
آلیوماری به حمایت رژیم ایران از تروریسم در منطقه و اروپا نیز پرداخت و یادآور شد: «ما همه، حمایتش از تروریسم را در سراسر جهان می‌دانیم؛ از یمن، سوریه، لبنان و کشورهای دیگر... هم‌چنین می‌دانیم و شما نشان دادید بارها و بارها که حکومت آخوندها اصول دموکراسی و ارزش‌های اساسی آزادی و برابری زن و مرد را نقض می‌کند».
در ادامه، وزیر خارجه پیشین فرانسه، به راه‌حل مورد نظر خود پرداخت؛ راه‌حلی مبتنی بر حاکمیت مردم ایران: «هیچ مداخله نظامی خارجی نمی‌تواند یک مسأله سیاسی داخلی را حل کند. بنابراین یک مداخله خارجی باید کنار گذاشته شود». به باور او، راه‌حل دموکراتیک از مسیر انتخابات آزاد می‌گذرد: «فقط مردم ایران می‌توانند با انتخابات آزاد درباره آینده خود و نظام سیاسی خود تصمیم بگیرند».
او طرح و برنامه سیاسی مریم رجوی را نماد چنین راه‌حلی معرفی کرد: «چنین پروژه‌یی را شما دارید، خانم رجوی... شما حامل برنامه‌یی هستید با حمایت ده‌ها هزار نفر... و هم‌چنین همه آن‌هایی که در ایران مبارزه می‌کنند برای ایده‌هایی که ایده‌های شما و آرزوهای آن‌هاست، به‌رغم همه ریسک‌هایی که برایشان دربر دارد».
در پایان، آلیوماری وظیفه قدرت‌های دموکراتیک را چنین تبیین کرد: «این قدرت‌ها نیز یک وظیفه دارند؛ نه وظیفه مداخله خارجی بلکه وظیفه این‌که در اقدامات‌شان صادق باشند، به ارزش‌هایشان و تعهدات‌شان پایبند باشند. نه مداخله خارجی، نه مماشات».
او سخنان خود را با جمله‌‌یی برگرفته از آموزه‌های گلیستی به پایان رساند: «برای طرفداران احزاب گلیست، یعنی ژنرال دوگل، یک جایی که یک خواست هست، یک راه هست. شما از این اراده برخوردار هستید. ما باید کمک کنیم بسازیم».
سخنرانی خانم میشل آلیوماری یادآوری این واقعیت است که تحقق دموکراسی در ایران از مسیر راه‌حل سوم یعنی سرنگونی از طریق مردم و مقاومت ایران، صداقت سیاسی و حمایت اخلاقی جامعه جهانی امکان‌پذیر است؛ نه از مسیر مماشات و نه از طریق دخالت‌های نظامی.
