پس از سفر بدون نتیجه وزیر خارجه فرانسه به تهران، در حال حاضر بن‌بست رژیم در سیاست خارجی روی میز آمده است. در کانون این مسأله پاسخ به ضرب‌الاجل آمریکاست که فقط ۲ماه به سرآمد آن باقی مانده و طی این مدت بایستی تکلیف خود را درباره این‌که با برنامه موشکی چه خواهد کرد و همچنین این‌که آیا دخالتهای خود در کشورهای منطقه و سوریه را متوقف خواهد کرد یا نه، روشن کند. این وضعیت، دلهره و اضطرابی را بر حاکمیت و به‌خصوص کارگزاران سیاست خارجی آن حاکم کرده است.
در این زمینه صادق خرازی، سفیر سابق رژیم در فرانسه، در گفتگو با تلویزیون حکومتی به تاریخ 19اسفند 96 می‌گوید: «به نظر من اینها تهدیدهایی است که می‌کنند اگر ما فردا موشک نداشته باشیم یک چیز دیگری را علم می‌کنند، یک روزی بحث اتم را گفتند، بعد بحث حقوق‌بشر را مطرح کردند، بعد بحث خاورمیانه را مطرح کردند، بعد از موشک می‌آیند یک چیز دیگر را مطرح می‌کنند، بعد هم راجع به رنگ لباس من و شما می‌خواهند دخالت کنند».
اسحاق جهانگیری معاون آخوند حسن روحانی نیز نگران تهدیدها و تحریمهای دیگری است که در آینده وضع می‌شود: «مهمترین تکانه اقتصادی که در دوران جمهوری اسلامی با آن روبه‌رو بوده‌ایم، تحریم‌هایی بوده که قدرتهای استکباری و غربی به بهانه‌های واهی علیه ملت ایران اعمال کردند و هنوز هم تهدید می‌کنند که مجدداً تحریمها را باز خواهیم گرداند». (روزنامه‌ایران 21اسفند 96)
محمدصادق کوشکی از باند خامنه‌ای دستگاه دیپلوماسی دولت روحانی را زیر ضرب برده است: «دیپلوماسی جدید ما اگر هیچ کاری نکند، بیشتر به نفع کشور است. اساساً از سال 92 هر فعالیت دیپلوماتیک که دستگاه سیاست خارجی اعمال کرده هیچ آورده‌یی برای کشور جز روی کاغد نداشته است. پس با رصد این چالشها اگر دستگاه سیاست خارجی کماکان برای سال 97 نگاه رمانتیک خود را داشته باشد، شرایط به‌مراتب بدتر هم خواهد شد». (سایت حکومتی دیپلوماسی ایرانی 20اسفند 96)
در زمینه سیاست خارجی هفته‌نامه حکومتی شما 20اسفند 96 از قول محمدنبی حبیبی، سرکرده باند مؤتلفه، می‌نویسد: «محمدنبی حبیبی در واکنش به سخنان رئیس‌جمهور که خود را سخنگوی ملت نامیده بود، گفت: مردم سخنگو نمی‌خواهند خدمتگزار می‌خواهند. اتکا به غرب برای گشایش در امور بی‌فایده است. تجربه گذشته در این رابطه واقعاً عبرت‌آمیز است. اروپا و آمریکا یک قدم برای آنچه که توافق کردند، برنمی‌دارند. آقای روحانی باید تصمیم تاریخی خود را در مورد بدعهدی آمریکا و اروپا بگیرد. وزیر خارجه گستاخ فرانسه قبل از ورود، مطالب سخیفی گفت و پس از آمدن و رفتن هم زبان به تهدید گشود که لازم بود پاسخ مناسب آن گفتار و رفتار به او داده شود».
هراس و سردرگمی در زمینه سیاست خارجی از این واقعیت ناشی می‌شود که نظام آخوندی بر سر یک دوراهی قرار دارد که هر کدام را انتخاب کند، لاجرم تبعات مرگباری برایش خواهد داشت.
اگر در آینده به شروط طرف مقابل (کشورهای غربی) در زمینه مسایل مورد اختلاف تن بدهد، به‌قول آن مهره حکومتی (صادق خرازی)، باید منتظر شرط و شروط‌های دیگری باشد که او به طنز می‌گوید «بعد هم راجع به رنگ لباس من و شما می‌خواهند دخالت کنند». یعنی همان که خامنه‌ای از آن به‌عنوان «تنزل بی‌پایان» نام برده بود.
اگر به این امر تن ندهد و مذاکرات را پس بزند، آن‌چنان‌که اسحاق جهانگیری به آن اذعان کرد، باید منتظر عواقب آن باشد. یعنی پیه بازگشت به تحریمات خفه‌کننده گذشته در مداری سنگین‌تر را باید به جان بخرد که نتیجه‌اش مشخص است.
از آنجا که نظام آخوندی در این دوراهی بن‌بست، هر راهی را که انتخاب کند با کلان‌خسارتهای جبران‌ناپذیری مواجه است، خامنه‌ای، ولی‌فقیه ارتجاع که تصمیم‌گیرنده نهایی است، به‌دنبال آن است که تصمیمی را بگیرد که به هرحال رژیمش کمی دیرتر سرنگون شود، با توجه به این‌که زمان و شرایط داخلی، منطقه و بین‌المللی علیه نظام ولایت عمل می‌کند.
