حکومت عمامه‌داران ولایی حکومتی است که در طیب و طاهر جلوه دادن و مردم‌دار و عدالت‌ورز معرفی کردن خود، گوی وقاحت را از همگنان تاریخی‌اش ربوده است. از روزی که آخوند روحانی صاف صاف جلوی ایران و جهان ایستاد و در چشمان حیرت‌زده و چارطاق مخاطبانش زل زد و با دریدگی تمام نظامش را «برج بلند دمکراسی»! خواند تا امروز که داعیهٔ صلح‌طلبی، نوعدوستی و رواداری دارد، این شارلاتانیسم ادامه داشته است.
نمونه‌ای از شارلاتانیسم منحصر به‌فرد آخوندی را ببینید:
روحانی (مراسم تحلیف. ۱۵مرداد۹۶): «مذاکرات ایران برج بلند دموکراسی است که ۱۱۱ پله دارد. از ۱۱۱سال پیش تاکنون مردم ایران برای دموکراسی قدم برداشتند».
روحانی (سخنرانی مجازی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد. ۱مهر۹۹): «جواب صلح، جنگ نیست. پاداش مبارزه با افراط‌گری، ترور نیست. پاسخ رأی ملتها در ایران، در عراق و در لبنان، تحمیل آشوب‌های خیابانی و حمایت از روندهای غیردموکراتیک نیست».
یا
جهان امروز زمان نه گفتن به زورگویی و قلدرمآبی است... دوران سلطه و هژمونی به سرآمده است. ملتها و فرزندان ما سزاوار دنیایی بهتر، امن‌تر و قانون مدارتر هستند».
بهشت‌سازی از زندانهای ایران
درنوردیدن مرزهای وقاحت و توهین به شعور انسان‌ها در عصر کبیر آگاهی و ارتباطات، تنها به انشای مطول روحانی در سخنرانی مجازی در مجمع عموی سازمان ملل متحد محدود نمی‌شود، تسنیم (۲مهر۹۹) با استناد به یک گزارش آیت‌الله بی.بی.سی در مورد وضعیت زندانهای آمریکا مدعی شده است وضعیت زندانهای دیکتاتوری آخوندی به‌شدت تمیز است و خوراک سالم و لذیذ به زندانی می‌دهند!
مبنای این گزارش شخصی است که این خبرگزاری آن را «یکی از چهره‌های منصف اپوزیسیون کشورمان»! می‌خواند.
«پخش این گزارش از بی‌بی‌سی [گزارش وضعیت زندانهای آمریکا] یکی از چهره‌های منصف اپوزیسیون کشورمان را به‌شدت مقابل حامیان براندازی قرار داد! این فرد (ا.د.) که سابقه بازداشت و زندان در ایران را به‌اتهامات سیاسی دارد، در سخنان خود در واکنش به این گزارش بی‌بی‌سی، با اسم بردن از افرادی که سابقه زندان در ایران را دارند، به شرح برخی خاطرات خود از زندانهای ایران پرداخت که در ادامه به برخی از اظهارات او درباره مقایسه وضعیت زندانهای کشورمان با آمریکا اشاره شده است:
ــ من سابقه بازداشت زیادی دارم و در بازداشتگاهها و زندانهای زیادی (در ایران) بودم؛ بازداشتگاههایی که در آنها بودم به‌شدت تمیز بودند و خوراک سالم و لذیذ به ما می‌دادند که گاهی باکیفیت هم بودند حتی در برخی موارد، خوراک زندانی و بازجو یک نوع بود».
در جای دیگری از این مطلب به‌نقل از «چهرهٔ منصف اپوزیسیون کشورمان»! آمده است:
«کسی که سابقه زندان در اصفهان را دارد به من پیام داد زندان اصفهان به هتل دستگرد معروف است. زندان اوین هم که به هتل اوین معروف است؛ ما در اوین آشپزخانه حرفه‌یی داشتیم و با لوازم حرفه‌یی آن آشپزی خودمان را انجام می‌دادیم» (همان منبع).
مغازلهٔ معنادار سیاسی
گذشته از بده و بستان و مغازلهٔ سیاسی خبرگزاری نیروی تروریستی قدس (تسنیم) با بوق پیراستعمار، آنچه در وهلهٔ نخست به‌طرزی زننده به چشم می‌زند و خواننده را متحیر می‌کند، سفیدسازی و قدیس‌نمایی از زندانبانان و شکنجه‌گران و تعریف و تمجید از زندانهای قرون‌وسطایی یک دیکتاتوری دینی است که فقط ۶۶بار به‌دلیل نقض فاحش حقوق‌بشر محکوم شده است. شایان توجه است که در طول عمر این حاکمیت ننگین، سازمان ملل ـ به جز دو سال ـ همه ساله این قطعنامه‌یی در مورد نقض حقوق‌بشر در ایران صادر کرده است. آنچه دیکتاتورهای عالم همه با هم دارند، دیکتاتوری آخوندی به تنهایی دارد. اگر دیکتاتوریهای دیگر به آزادیهای مدنی و شخصی کاری ندارند، این حکومت عرصه‌ای از زندگی مردم را باقی نگذاشته که به آن ورود نکرده و با نحوست حضورش آن را نیآلوده است. در واقع این حاکمیت، کل ایران را به یک زندان بزرگ تبدیل کرده است.
در ایران در هر ساعت ۵۰نفر زندانی می‌شوند!
بر اساس یک برآورد در سال۹۷ در هر ساعت ۵۰نفر وارد زندانهای این رژیم می‌شوند. این رقم در روز به ۱۲۰۰زندانی و در سال به ۴۳۸هزار نفر می‌رسد. این عدد ۵درصد کل جمعیت ایران است. طبق این محاسبه از هر ۲۰۰ایرانی، سالانه یک نفر سر و کارش با سیاه‌چال می‌افتد (سایت فکت‌نامه. ۲۲اردیبهشت۹۷).
لازم به یادآوری است که فقط در جریان قیام آبان۹۸، طی چند روز ۷۰۰۰نفر از هموطنانمان از سوی گزمه‌های این رژیم بازداشت و روانهٔ سیاه‌چالها شدند.
در مورد وضعیت نگهداری زندانیان در ایران سایت حکومتی گسترش ۱۷دی۹۸ می‌نویسد:
«جمعیت کیفری ایران بسیار بالا است و جمعیت ثابت زندانها در چند سال اخیر نزدیک ۲۵۰هزار نفر و جمعیت چرخشی در زندانها نزدیک ۷۰۰هزار نفر است، این عدد بسیار سنگین است و اگر قرار باشد با رعایت استانداردهای زندانبانی نگهداری شوند بودجه، امکانات و ساختمان زندانهای ایران باید ۸برابر شوند که باز هم فایده‌ای ندارد».
«ویرانگران انسانیت»
گزارش سازمان عفو بین‌الملل به تاریخ ۱۲اردیبهشت ۹۹ نشان می‌دهد نیروهای امنیتی و قضایی ایران بازداشت شدگان اعتراضات سراسری آبان‌ماه را علاوه بر تعرض جنسی با شلنگ، لوله، چوب و کابل برق «به شکل گسترده» مورد شکنجه قرار داده‌اند.
این سازمان طی گزارشی با عنوان «ویرانگران انسانیت» جزییات بازداشت و محکومیت‌های پس از اعتراضات سراسری آبان‌ماه را منتشر کرد حاکیست زندانیان برای «ارعاب و تحقیر» و هم‌چنین تن‌دادن به «اعترافات اجباری» شکنجه جسمی و جنسی شده‌اند.
این گزارش اشاره می‌کند: قربانیان، در حالی که کیسه‌ای روی سرشان کشیده یا به آنها چشم‌بند زده بودند، با مشت و لگد مورد ضرب و جرح قرار گرفته و شلاق زده شده‌اند.
از چوب، لوله‌های شلنگ لاستیکی، باتون و کابل برای کتک زدن بازداشت شدگان استفاده شده است.
عفو بین‌الملل هم‌چنین به محرومیت بازداشت شدگان از آب و غذای کافی، آویزان شدن یا نشستن به‌حالت دردآور برای مدت طولانی و محرومیت از مراقبت‌های پزشکی اشاره کرده است» (سایت اخبار روز. ۱۳شهریور۹۹).
شرایط زندانهای ایران، «بی‌رحمانه و غیرانسانی»
در گزارش ۱۰مرداد۹۹ عفو بین‌الملل، شرایط زندانهای ایران «بی‌رحمانه و غیرانسانی» توصیف شده و در بخشی از آن آمده است:
«کمبود امکانات تهویه هوای مناسب، سرویس‌های بهداشتی کثیف و ناکافی، کمبود امکانات و مواد شوینده لازم برای شستن ظروف و لباس‌های زندانیان و دیگر نیازهای بهداشت شخصی، فشار کم آب در دوش‌های حمام، آلودگی گسترده به حشرات، کمبود آب قابل شرب، غذای کم کیفیت و کمبود شدید تخت‌خواب که زندانیان مجبور می‌شوند روی زمین بخوابند، استفاده از وایتکس برای ضدعفونی کردن سطوح که باعث تشدید کیفیت بد هوا و افزایش سرفه‌های شدید، احساس درد و تنگی در قفسه سینه و حملات آسم شده است».
ارتزاق از دروغ
این‌ها فقط مشتی از خروار است و نشان می‌دهد که پروپاگاندا و شارلاتانیسم نهادینهٔ شدهٔ این حکومت، چگونه در روز روشن و در حضور ۸۰میلیون ایرانی و سازمانهای حقوق‌بشری و بین‌المللی و با آن همه اسناد و مدارک انکارناپذیر، واقعیتها را به‌سادگی آب‌خوردن کتمان و واژگونه می‌کند. این‌گونه تحریف‌سازی‌ها، دروغ‌بافی‌ها و وارونه‌گویی‌ها در عصر شیوع اینترنت و انفجار اطلاعات دیجیتال، فقط سازندگان و بافندگانش را می‌فریبد و در کسری از ثانیه با یک جستجوی ساده در فضای مجازی می‌توان آنها را به چالش کشید.
اما شگفتی در اینجاست که گوبلزهای عمامه‌دار و پیروان «دروغ بزرگ» با آن که بارها ناکارآمدی و بطلان این شیوه را آزموده‌اند، با این‌حال باز به خود دروغ می‌گویند این از ویژگی دیکتاتورها و نظامهای دیکتاتوری است که در مورد همه چیز دروغ می‌گویند و خود نیز دروغ خودبافته را باور و از آن ارتزاق می‌کنند.
