«بساط اعدام و چوبه‌های دار باید از ایران برچیده شود. صدایتان را بلند کنید و در برابر زندان‌ها تجمع کنید. از همه مردم و کسانی که صدای ما را می‌شنوند می‌خواهیم که به هر وسیله ممکن از ما زندانیان زیر حکم اعدام حمایت کنند. پناه ما زندانیان، شما مردم عزیز هستید.»
(از بیانیه‌ی ۱۵۰۰ زندانی اعتصابی در زندان قزلحصار، ۲۳ مهر ۱۴۰۴)
همین دو سه سطر، یک پیام تاریخی به مردم ایران برای سراسری کردن جنبش «نه به اعدام» می‌دهد. خامنه‌ای دارد دانه‌دانه و گروه‌گروه، فرزندان ایران‌زمین را از بین می‌برد تا به زعم خود، با حاکم کردن فضای ارعاب و اختناق، نظام را از بحرانی‌ترین موقعیت بود و نبود نجات دهد. پزشکیان با حداکثر عوام‌فریبی و صحنه‌سازی‌های مشمئزکننده‌ی بازیگریِ سیاسی، ماشین روزانه‌ی اعدام را دور می‌زند و تأیید می‌کند.
۱۵۰۰ تن از زندانیان واحد ۲ زندان قزلحصار، از روز ۲۱ مهر، با اعتصاب غذای خود اراده کرده‌اند که به هر قیمت شده، توقف ماشین مرگ و اعدام را به یک جنبش در داخل و خارج ایران تبدیل کنند. تا لحظه‌ی نوشتن این یادداشت، زندانیان سیاسی اوین و دیگر واحدهای قزلحصار از زندانیان اعتصابی واحد ۲ حمایت کردند. کانون‌های شورشی نیز با انواع عملیات، به‌طور گسترده علیه موج اعدام‌ها، با زندانیان اعتصابی اعلام همبستگی و همیاری کرده‌اند.
اقدام دلیرانه و روشنگرانه‌ی آنان بسان صاعقه‌یی بر وجدان بشریت و خاصه وجدان تمام مردم ایران است. بی‌شک عزم و اتحاد زندانیان برای ادامه‌ی پایداری و روشنگری، حاکمیت را در معرض جبهه و تنگنایی دیگر از نبرد برای آزادی قرار داده است.
خامنه‌ای اعدام را به یک سیاست و یک زبان برای رودررویی با مردم ایران تبدیل کرده است. هدف اصلی ولی فقیه ارتجاع، زمین‌گیر کردن مردم به‌طور خاص در موقعیت پساجنگ و پساماشه است.
اما آن‌چه می‌درخشد و پیام مقاومت و انسانی و اجتماعی در جامعه‌ی ایران می‌پراکند، خیزش زندانیان برای به شکست کشاندن استراتژی اعدام است. سراسری شدن خیزش و جنبش «نه به اعدام»، راه برون‌رفت از استیلای هماره مرگ‌زای و مرگ‌زیِ نظام ولایت فقیه است.
اعتصاب غذای ۱۵۰۰ زندانی برای پایان دادن به اعدام، باید توجهات خاص داخلی و بین‌المللی را به وضعیت فوق‌العاده‌ی آنان سوق دهد. پیام این اعتصاب غذا، انتشار همین هدف توسط میلیون‌ها ایرانی در داخل و خارج کشور است. اگر چوبه‌های «دار»، تکیه‌گاه مطلق نظام ولایت فقیه است، شکستن آن، مسؤلیت ملی و انسانیِ آحاد مردم ایران است. پاسخ به این مسؤلیت، هم‌اکنون و همزمان با اعتصاب غذای ۱۵۰۰ زندانی، فوریت و حتمیت قاطع یافته است. فرصت‌هایی که در لحظات نادر تاریخی پیش پای ملت‌ها قرار می‌گیرند، پاسخ شایسته‌ی خود را برای تحقق تغییر دوران از جباریت و استبداد به اختیار و آزادی، از ملت‌ها می‌طلب‌اند.
همان‌طور که در بیانیه‌ی زندانیان اعتصابی، به‌عنوان یک فراخوان ملی تأکید شده است، «چوبه‌های دار باید از ایران برچیده شود. صدایتان را بلند کنید و در برابر زندان‌ها تجمع کنید. به‌هر وسیله ممکن از زندانیان زیر حکم اعدام حمایت کنید».
