در آستانهٔ نشست شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی که از ۲۲شهریور آغاز می‌شود، بحران اتمی رژیم آخوندی هر روز حادتر می‌شود. این بحران که حاصل افشاگریهای مقاومت ایران است که نخستین بار پرده از پروژهٔ بمب‌سازی هسته‌یی رژیم کنار زد، اکنون با آخرین گزارشهای آژانس و مواضع تهدید‌آمیز طرفهای مختلف علیه رژیم، هر چه بیشتر رژیم را در منگنه قرار می‌دهد.
تا هفتهٔ پیش رژیم از پاسخ روشن به درخواست گروسی، دبیرکل آژانس برای سفر به ایران طفره می‌رفت و به‌جایش فرافکنی می‌کرد. غریب آبادی، سفیر رژیم در آژانس با واکنش در برابر گزارش محرمانهٔ اخیر آژانس که در آن با صراحت تمام موارد نقض تعهدات پادمانی ذکر شده، گفت: «امیدوارم عقلانیت بر نشست هفتهٔ بعد شورای حکام، حاکم شود». خطیب‌زاده، سخنگوی وزارت‌خارجهٔ آخوندها هم می‌گفت: درخواست «سفر گروسی به تهران را شنیده‌ایم ولی نمی‌دانیم آیا برنامه‌ریزی شده است؟» (۱۵شهریور)؛ کمالوندی، سخنگوی سازمان انرژی اتمی رژیم هم می‌گفت: «نظام درخواست گروسی برای سفر به ایران را در حالت تعلیق گذاشته است» (۱۸شهریور).
اما به گفتهٴ رویترز رژیم موافقت کرده گروسی ۲۱شهریور به تهران سفر کند. این همان تاکتیک رژیم است که در بزنگاهها و زمانی که فشارها و خطرات اتمی بالا می‌گیرد، از آن استفاده می‌کند تا بلکه بتواند باجی بگیرد. ابتدا با دود و دم و تبلیغات پر طمطراق موضعش را بالا نشان می‌دهد و با خواست طرف مقابل مخالفت می‌کند، اما در دقیقهٔ ۹۰ ذلیلانه و توسری خورده واپس می‌تمرگد و به خواست طرف مقابل تن می‌دهد. آن هم در شرایطی که خودشان می‌گویند: «پازل آمریکا، آژانس و اروپا در تقابل با نظام خصوصاً در صحنه مذاکرات وین، کاملاً به‌صورت مشترک چیده می‌شود» (رسالت-۲۰شهریور)؛ و می‌نالند که «تاکنون مذاکره برای نظام چه دستاورد و نفعی داشته که برای آن سر و دست بشکند و عجله داشته باشد؟» (کیهان خامنه‌ای-۲۰شهریور).
این تاکتیک رژیم البته نشان از بن‌بستی عمیق دارد. رژیم می‌داند دبیرکل آژانس در سفر به تهران، باز هم سؤالات، ابهامات و خواسته‌های پیشین را روی میز رژیم می‌گذارد. ۱۱سؤالی که از یک دههٔ پیش آژانس دربارهٔ اقدامات مشکوک رژیم برای استفادهٔ نظامی از برنامهٔ هسته‌یی مطرح کرده و تا امروز بی‌پاسخ مانده است؛ هم‌چنین سؤالات جدید دربارهٔ سایت‌های هسته‌یی اعلام نشده‌ای که بازرسان آژانس در آن آثار اورانیوم غیرمجاز یافته‌اند؛ اما این سؤالات هم تاکنون بی‌پاسخ مانده است.
رژیم اگر به این سؤالات پاسخ بدهد، دستش در پروژهٔ بمب‌سازی اتمی رو شده، پیامدهای شدید و مرگبار بعدی را باید به‌جان بخرد. اگر هم پاسخ ندهد، پرونده پی.ام.دی (ابعاد برنامهٔ نظامی احتمالی رژیم ایران) روی میز گذاشته می‌شود که زمینه‌ساز ارجاع پرونده رژیم به شورای امنیت و رفتن ذیل فصل ۷ منشور ملل متحد است.
تاکتیک عدم موافقت و بعد موافقت ناگزیر رژیم برای سفر گروسی به تهران، مانند شطرنج‌بازی است که تمامی مهره‌هایش را از دست داده و تلاش می‌کند با تاکتیک‌های جزیی مهرهٔ شاه را از این خانه به آن خانه حرکت دهد تا مگر با اشتباه طرف مقابل بازی «پات» شود.
اکنون باید دید در سفر دبیرکل آژانس به تهران، رژیم چه خواهد کرد. آیا به خواسته‌های آژانس تن می‌دهد؟ یعنی به سؤالهای آژانس پاسخ قانع‌کننده می‌دهد یا به‌دست خود روندی را آغاز می‌کند که در نهایت از شورای امنیت سر می‌آورد.
