دانش آموزان شین آباد فریاد می‌کشند آیا در این سرزمین که دریای نفت است کسی به فکر درد ما هست؟
دانش‌آموزان شین آباد اکنون نوجوانان ۱۵ساله‌ای شده‌اند که هم‌چنان رنج آن دوران را با خود حمل می‌کنند، نه امیدی به آینده دارند و نه دلخوشی به این روزهای زندگی.
آرزوهای برباد رفته دانش‌آموزان شین‌آباد
آنها درد دلهای زیادی دارند و حرف‌های نگفته بسیاری که نمی‌دانند حرف به کجا ببرند و به چه کسی بگویند.
یکی از آنها می‌گوید: «غم سنگینی بر دلم نشسته، هرچقدر بزرگتر می‌شوم غمگین‌ترم. چرا کسی صدای ما را نمی‌شنود، دلم می‌خواهد بازی کنم، زندگی کنم اما با این دست و صورت مگر می‌شود.
آرزوهایم برباد رفت، از بچگی دوست داشتم گتاریست شوم اما الآن دستی ندارم که با آن سازی بزنم.
خودم را زندانی کرده‌ام از رفتن به بیرون منتفرم، مردم از ما می‌ترسند ما هم می‌ترسیم بیرون برویم».
اینها بخشی از درد دلهای یکی از آنها است، دخترانی که در یک چشم به هم زدن تمام زندگی‌شان در آتش سوخت.
آمنه یکی از دانش‌آموزان شین آباد به‌عمل‌های جراحی بی‌فایده اشاره میکند و می‌گوید: « آن‌قدر ما را بیهوش کردند که حالا بیهوشی هم جواب نمی‌دهد. این عمل‌های جراحی جز درد و رنج و آسیب‌های بیشتر برای ما چیز دیگری نداشته است.
واقعا وزیر بهداشت نمی‌تواند ما را راهی خارج کند، آقای دکتری که از خارج آمده بود و ما را در کنگره سوختگی معاینه کرد گفت شما اگر به خارج بروید با چهار عمل جراحی صورتتان بهتر می‌شود.
چرا به فکر آینده ما نیستند؟ مگر خودمان می‌خواستیم بسوزیم؟ ما چه گناهی کردیم که در روستا زندگی می‌کنیم و مدرسه‌ها قدیمی و بدون امکانات است؟».
علت آتش گرفتن مدرسه شین آباد
در بررسی آتش‌سوزی در مدرسه شین آباد انگشت اتهام به سمت آموزش‌و‌پرورش اشاره می‌شود.
در مدرسه وسایل اطفای حریق وجود نداشته، پنجره کلاس از پشت با میله‌‌های آهنی جوش کاری شده بود و... که در زمان وقوع حادثه همه این اشکالات در سوختن این بچه‌ها دخیل بودند.
عدم رسیدگی به دانش‌آموزان سوخته شین آباد
در سرزمینی که دومین منابع و ذخایر گاز جهان را در اختیار دارد، این چه سیستم‌های گرمایشی کهنه‌ای است که استفاده می‌شود. در ساخت مدرسه و استفاده از امکانات کسی هم به فکر احتمال حوادث نبوده است. بعد از چندین سال هم از سوختن این دختران هنوز مشکل جراحی پلاستیک آنها حل نشده است.
رژیم و ارگانهای حکومتی مطلقاً به مشکلات آنها نپرداخته‌اند، اگر واقعاً می‌خواستند این مشکل را حل کنند، در همین ایران بهترین کادر پزشکی و جراح وجود دارد، که در بیمارستانهای خصوصی جراحی‌های پلاستیک با قیمت یک میلیون تا سی‌میلیون تومان انجام می‌دهند.روزانه در تهران سیصد عمل جراحی پلاستیک صورت می‌گیرد، اما برای کودکان فقیر و سوخته شین‌آباد این امکان نیست؟ چرا؟.
رها کردن دانش‌آموزان شین آبادی توسط دولت ضدمردمی
رها کردن این دختران با مشکلاتی که در بالا به بخشی از آن اشاره شد، در شرایطی است که میلیاردها دلار اختلاس صورت می‌گیرد، میلیاردها دلار نیز از اموال مردم خرج سوریه، لبنان و حوثی‌ها و مزدوران رژیم در عراق می‌شود.
انواع بیمارستانهای ریز و درشت در این کشورها توسط خامنه‌ای و سپاه پاسداران ضدخلقی برای پوشش‌های تروریستی ایجاد می‌شود، اما دختران معصوم باید در آتش تبهکاری این رژیم بسوزند.
اکنون که بعد از ۶سال پیگیری والدین آنها به کمک وکلا و رئیس تیم پزشکی، قرار شده بعد از پایان امتحانات درسی، آنها در خرداد۹۷ برای درمان به خارج بروند، نماینده مجلس ارتجاع از شهر سردشت و پیرانشهر این خبر را تکذیب میکند و گرد ناامیدی و یاس را بر روی دختران و والدین آنها می‌پاشد.
البته از دولت ضدمردمی و وزارت بهداشت آن این انتظار بیهوده است که به فکر درمان این دختران باشند.
زیرا وقتی به پروند این رژیم تبهکار طی ۴۰سال گذشته که نگاه می‌کنیم جز سرکوب و چپاول اموال مردم هیچ چیز دیگری در کارنامه خود ندارد و درد درمان نشده دانش‌آموزان شین‌آبادی هم در زمره سایر دردهای درمان ناشده این مردم است.
تمامی زخم‌ها و دردهای مردم ایران وقتی درمان می‌شوند و التیام پیدا می‌کنند که این رژیم ضدمردمی سرنگون شده و به گورستان تاریخ سپرده شود.
