ساعت ۱۴ به‌وقت وین! پس از ۶ماه و ۸روز، آن توافقی که بسیاری در رژیم آن را «جسد بی‌جان برجام» می‌نامند و طی این مدت در کما بود، با شوک الکتریکی تکانی خورد و رژیم و ۴+۱ همراه با آمریکا (به‌طور غیرحضوری) دور هفتم مذاکرات وین را آغاز کردند.
عزیزی نایب‌رئیس کمیسیون امنیت و سیاست خارجی مجلس ارتجاع می‌گوید: «تیم جدید متشکل از نیروهای انقلابی هستند!» (۸ آذر)؛ نیروهای انقلابی هم همانهایی هستند که تا چند ماه پیش، تیم مذاکره کننده قبلی نظام را خائن می‌نامیدند و دولت آخوند روحانی را غربگرا و هم‌سو با دشمن عنوان می‌کردند؛ اما اکنون خود در گله‌ای ۴۰تایی راهی وین شده‌اند! عزیزی تأکید می‌کند همین تیم «مذاکره کننده» در وین «با روشهای جدید مذاکره می‌کنند!».
اما این «روشهای جدید» چیست؟
سیاست‌ها و استراتژی یک دولت را می‌توان تا حدی از مواضع عناصر آن فهمید. وقتی به‌مواضع و حرفهای همین روزهای کارگزاران رژیم نگاه می‌کنیم، مجموعه‌یی از تناقض و دوگانه‌گویی دیده می‌شود:
باقری کنی، معاون وزیر خارجهٔ رژیم در مصاحبه با تلویزیون حکومتی می‌گوید: «برای مذاکرات، دورهٔ زمانی نمی‌توان پیش‌بینی کرد» و ادامه خواهد داشت (۷ آذر)؛ اما تنها ۲۴ساعت بعد، سخنگوی وزارت‌خارجهٔ رژیم می‌گوید: «پنجرهٴ مذاکرات تا ابد باز نمی‌ماند!».
از یک‌طرف رژیم به‌طور رسمی برای آمریکا شرط می‌گذارد که تنها در صورتی حاضر به بازگشت به برجام است که ابتدا آمریکا تضمین دهد تمامی تحریم‌ها یکباره لغو شود و هیچ دولت دیگری در کاخ‌سفید از برجام خارج نخواهد شد؛ از طرف دیگر معاون وزیر خارجه‌اش می‌گوید برای «تدارک لغو تحریم‌ها وارد گفتگوها شده‌ایم!» (باقری کنی-۷ آذر)؛ یعنی برخلاف شاخ و شانه‌کشیدنهای قبلی، بدون تضمین آمریکا، وارد گفتگو خواهند شد!
معنای این تناقض‌گویی‌ها چیست؟
علت همان بن‌بستی است که رژیم در رابطه با برجام در آن گرفتار است. از یک‌طرف تحریم‌ها اقتصادش را فروپاشانده، و نقدینگی، تورم و بدهی دولت سرسام‌آور است؛ از این رو خواهان لغو تحریم‌هاست. اما طرف مقابل برایش شرط گذاشته که لغو تنها بخشی از تحریم‌ها (نه آن دسته که توسط کنگره اعمال شده) در گرو دست برداشتن از سودای بمب اتمی، برنامهٔ موشکهای بالستیک و دخالت‌های منطقه‌یی است؛ که در این صورت دیگر از هژمونی ولی‌فقیه چیزی باقی نمی‌ماند و به‌گفتهٔ خامنه‌ای نظام ولایت فقیه فروخواهد پاشید؛ همان که رسانه‌های دلواپسان آن را «خودکشی» از ترس مرگ تعبیر کرده‌اند.
اگر هم به شاخ و شانه‌کشیدن برای جامعهٔ جهانی ادامه دهد و بر شروط محالی که گذاشته پافشاری کند، یعنی ادامه و افزایش تحریم‌های مرگبار که خطر انفجار اجتماعی را تشدید می‌کند و ارجاع پرونده رژیم به شورای امنیت را نیز به‌دنبال دارد.
این بن‌بست هم در حالیست که هم آمریکا، هم فرانسه، هم انگلستان و هم طرف‌های دیگر هشدار می‌دهند صبرشان از سردواندنهای رژیم به‌سر آمده و دور هفتم مذاکرات آخرین فرصت برای رژیم است. از طرفی اسراییل هم هشدار داده اگر رژیم در این دور از پذیرش شروط ۱+۴ سر باز بزند و بر ادامهٔ مسیری که تاکنون طی کرده، اصرار بورزد، خودش به تنهایی اقدامات لازم علیه رژیم را انجام می‌دهد. آمریکا نیز با بیان این‌که برای این تصمیم اسرائییل، احترام قائل است چراغ سبز نشان داده است.
در چنین وضعیت بغرنجی است که رژیم ساعت ۱۴روز ۸آذر وارد دور هفتم مذاکرات وین شد. یعنی از یک بن‌بست وارد بن‌بست دیگری شد. ضد و نقیض‌گویی‌های رژیم نیز ناشی از همین وضعیت است.
