مذاکرات وین وارد دالان حساس و بغرنجی شده؛ سرنوشت برجام بیش از هر زمان در هاله‌ای از ابهام است؛ تحرکات سیاسی شدت یافته، تماس بین پایتختها بالا گرفته، تحلیل‌ها و اظهارنظرها دربارهٔ سرنوشت توافق اتمی و مذاکرات وین، به‌مثابه تونل تاریکی است که خروجی آن پیدا نیست.
عبداللهیان، وزیر خارجهٔ آخوندها راهی مسکو شد تا در صورت راه افتادن دوبارهٔ مذاکرات، شاید روسیه را پشت رژیم بیاورد. از این رو پس از آن که لاوروف بر ضرورت همکاری رژیم با آژانس تأکید کرد، عبداللهیان ضمن بیان این‌که: «اگر آژانس بخواهد از زبان آقای گروسی اهداف سیاسی بعضی از کشورها را دنبال بکند خرسند نیستیم!» چندبار تأکید کرد که آقای گروسی هر زمان که بخواهند می‌تواند به ایران سفر کند!
پس از این دیدار آنتونی بلینکن، وزیر خارجهٔ آمریکا در پاریس، در یک کنفرانس خبری گفت که آمریکا و روسیه «منافع همسویی از بازگشت به مذاکرات برجام دارند»؛ موضعی که نشان می‌دهد حتی روسیه نیز با لنگ و لگدپرانی‌های از سر لاعلاجی رژیم (غنی‌سازی و...) موافق نیست و از آن حمایت نمی‌کند. هم‌چنین بلینکن از تماس با لاوروف خبر داد که در آن تأکید کرده به‌علت اقدامات رژیم ایران، «برای بازگشت به‌تعهدات برجام، فرصت کوتاه و کوتاهتر می‌شود»؛ آنگاه گفت: «به‌نقطه‌یی نزدیک‌تر می‌شویم که دیگر صرف التزام به‌برجام، مزایای توافقنامه را نخواهد داشت».
از طرف دیگر هولاتا، مشاور امنیت ملی اسراییل هم به‌آمریکا سفر کرده است؛ به‌گفتهٔ آگاهان سیاسی، محور دیدارهای او با مقامات کاخ سفید، رژیم ایران است. جیک‌سولیوان، مشاور امنیت ملی بایدن پس از دیدار با هولاتا گفت: «آمریکا هیچگاه اجازه نخواهد داد رژیم ایران به سلاح اتمی دست پیدا کند». مشاور امنیت ملی کاخ‌سفید این را هم تصریح کرد که بایدن روشن ساخته اگر دیپلماسی با رژیم ایران شکست بخورد، آمریکا گزینه‌های دیگری را فعال خواهد کرد»؛ وال استریت ژورنال هم طی مقاله‌یی یکی از این گزینه‌ها را «بازگشت به سیاست فشار حداکثری دونالد ترامپ» علیه رژیم ایران عنوان کرد.
از طرف دیگر رژیم آخوندی تلاش می‌کند با فشارهای سیاسی و اقتصادی، کرهٔ جنوبی را وادار به آزاد کردن بخشی از ۷میلیارد دلار پول بلوکه شدهٔ خود بکند. متعاقباً رابرت مالی، نمایندهٔ ویژهٔ آمریکا در امور ایران در گفتگو با معاون وزیر خارجهٔ کرهٔ جنوبی از این کشور خواست تا «نقش سازندهٔ خود در تلاش برای احیای برجام» را ادامه دهد. نقشی هم که تاکنون کره جنوبی بازی کرده، پس ندادن حتی یک دلار نقد از ۷میلیارد دلار پول بلوکه شدهٔ رژیم است.
تمامی این مؤلفه‌های سیاسی نشان می‌دهد هر چند همهٔ طرفها تلاش می‌کنند مذاکرات وین آغاز شود و به توافقی دست یابند، اما تضاد منافع استراتژیک رژیم آخوندی با خواسته‌های طرف‌های مقابل، مانند ضرورت دست کشیدن از برنامهٔ موشکهای بالستیک، دخالت‌های منطقه‌ای، حقوق‌بشر و... وضعیت را بیش از هر زمان بغرنج کرده است.
اکنون پرسش این است: در حالی‌که پس از ۶دور مذاکرات هسته‌یی، آن هم در زمان روحانی که تلاش می‌کرد به‌هر قیمت تحریم‌ها لغو شود، اما به‌سرانجامی نرسید؛ آیا در دورهٔ رئیسی جلاد، تصور دستیابی به‌یک توافق در وین دیده می‌شود؟ و آیا در انتهای این تونل تاریک نوری دیده می‌شود؟
