سردمداران رژیم و دستگاه تبلیغاتی شیخان، در مواجهه با قیام و برای تخطئه آن، این عبارت را، این روزها زیاد تکرار می‌کنند که «حجاب بهانه است، اصل نظام نشانه است». این عبارت، برای مردم ایران آشناست و رژیم آن را در مورد هر حرکت اعتراضی و هر خیزش و قیام به‌کار برده است. در سال۸۸ نیز می‌گفت: «انتخابات بهانه است، اصل نظام نشانه است». در قیام دی۹۶ و آبان ۹۸ و سلسله قیامها و حرکتهای اعتراضی نیز مشابه این جمله را به‌کار می‌برد که گرانی یا بنزین یا بی‌آبی یا واقعهٔ متروپل و... بهانه است، «اصل نظام نشانه است».
این عبارت، بیانگر یک بی‌شرمی و وقاحت مشمئز کننده، هم یک فرافکنی و هم بیان دجالگرانهٔ یک واقعیت است.
عنوان کردن «بهانه» برای خشم و خروش برضد حجاب اجباری یا قتل مهسا، یا فقر و فلاکتی که آخوندهای فاسد بر مردم ایران تحمیل کرده‌اند، بی‌شرمانه و وقیحانه است؛ چرا که گویا هیچ‌کدام اهمیتی ندارند و تنها بهانه‌هایی هستند که جریان برانداز آنها را برای سرنگونی نظام علم کرده است.
فرافکنی است؛ زیرا خود رژیم از روز اول مسأله حجاب و بدحجابی را بهانه و دستاویز سرکوب زنان و به‌دنبال آن، اعمال اختناق و سرکوب بر تمام جامعهٔ ایران با هدف حفظ نظام کرده است.
در عین‌حال، بیانگر این واقعیت است که آری آری، از نظر مردم ایران همواره در هر خیزش و قیام و حتی در هر حرکت اعتراضی «اصل نظام نشانه است» و این البته حاصل تجارب تلخ و پر رنج ۴۳سالهٔ مردم ایران در برابر حاکمیت این رژیم جنایتکار و غارتگر است. این واقعیت که در این رژیم هیچ و مطلقاً هیچ خواسته‌یی جواب ندارد و هر مبارزه برای آزادی و کسب حداقل حقوق غصب شده، در قدم اول از سرنگونی رژیم استبداد مذهبی می‌گذرد.
در مورد حجاب و مسألهٔ زنان که کانون توجه این مقاله است، بایستی به‌یاد آورد که خمینی ملعون از اسفند۵۸، یعنی از اولین روزهای به‌قدرت رسیدنش، با شعار یا «روسری یا توسری» کمر به‌تحمیل ارتجاع خود بر مردم ایران بست که زنان اولین آماج آن بودند. زنان دست به اعتراض زدند و مجاهدین هم با افشای خاستگاه ضداسلامی حجاب اجباری، به‌دفاع از حق مسلم زنان برخاستند.
در تظاهرات اعتراضی زنان علیه حجاب تحمیلی و شعار ضدانسانی «یا روسری یا توسری» در تهران، این زنان مجاهد و دختران میلیشیا بودند که خودشان روسری و حجاب داشتند و گرداگرد صفوف تظاهر کنندگان زنجیر بستند تا از آنها در برابر حمله و هجوم اوباش کف بر دهان خمینی، حفاظت کنند.
حفاظت از حقوق زنان در برابر ایلغار ارتجاع آخوندی همواره بخش تعیین کنندهٔ مبارزه مجاهدین و مقاومت ایران، برای دستیابی به برابری زن و مرد در تمام بیش از ۴دههٔ گذشته بوده است. بندبند طرح شورای ملی مقاومت ایران دربارهٔ «آزادیها و حقوق زنان» که در تاریخ ۲۸فروردین ۱۳۶۶در ۱۳ماده به‌تصویب رسید، بیانگر اعتقاد راسخ این مقاومت، به‌برابر شناختن زن و مرد در کلیهٴ شئون سیاسی و اجتماعی و ضرورت نفی و حذف همهٔ عوامل فرودستی زنان و همهٔ موانع انتخابگری آنان است.
در شورای ملی مقاومت، بیش از ۵۰درصد کرسیها متعلق به‌زنان است. در سازمان مجاهدین و ارتش آزادیبخش بالاترین سطوح مسئولیت و فرماندهی را زنان ذیصلاح مجاهد خلق به‌عهده دارند. حضور زنان در رهبری مقاومت ایران، آن را از همه جنبش‌های آزادیبخش معاصر ممتاز می‌کند. نقش زنان در جنبش مقاومت ایران در طی ۴دههٔ اخیر و حضور آنها در همهٔ میدانهای پیکار، راهگشای پیشتازی زن ایرانی در مبارزه با رژیم زن‌ستیز آخوندی است. هم‌چنان‌که امروز زنان دلیر و دختران شورشگر با جلوداری قیامی که شعله‌ور است، اعجاب جهانی را برانگیخته اند.
اکنون بگذار مرتجعان جنایتکار حاکم، خشم و اعتراض علیه زن‌ستیزی را فاقد اصالت و صرفاً «بهانه» ی قیام سراسری قلمداد کنند، اما تاریخ گواهی خواهد داد که این «نشانه»ای است از آغاز دوران تابناکی در ایران و سراسر جهان که با نام و رهایی زنان مهر خورده است.
