یکی از برچسب‌هایی که اتاق فکر آخوندی در کنار برچسب‌هایی مانند «منافق»، «اغتشاش‌گر» و «اراذل و اوباش» نثار قیام‌آفرینان می‌کند، «تجزیه‌طلب» و «تجزیه‌طلبی» است. در این رابطه یک چماقدار فرهنگی رژیم در مصاحبه با خبرگزاری سپاه پاسداران به تاریخ ۷مهر گفته است.
«دولت و رسانه‌ها باید از حقیقی و واقعی بودن این خطر برای کشور حرف بزنند. در این موضع، دولت اصل نیست، بلکه اصل و اساس، ایران است. ایران مورد اتفاق‌ترین موضوع بین ما ایرانیان با تمام اختلاف سلایق است».
او با تردستی و حیله‌گری تمام خواسته است صورت مسأله براندازی استبداد دینی را به خطر تجزیه‌طلبی تغییر داده و در پوش «وحدت ملی!» البته همین رژیم را حقنه نماید.
«شاید در این مدت یک سری دلخوریهایی از سوی مردم نسبت به دولت باشد و گسستهایی ایجاد شده باشد، اما به عقیده من اگر موضوع وحدت ملی حول قضیه ایران توسط رسانه‌ها شکل بگیرد، این افتراق چه بسا تبدیل به وحدتی قدرتمند بشود که نقشه تجزیه طلبان را نقش بر آب کند و راهی را که آنها می‌خواهند بروند، با مانع جدی مواجه سازد».
شیخ و وصلهٔ ناچسب ایران‌دوستی!
همان‌طور که مشاهده می‌شود در جایی که خطر برافتادن خامنه‌ای و نظام اهریمنی او جدی می‌شود، شیخ شداد و اتاق فکر او ناگهان ایران دوست و سینه‌چاک تمامیت ایران و فرهنگ و تمدن آن می‌شوند ولی واقعیت چیست؟ آیا این رژیم اشغال‌کننده و بر باددهندهٔ میهن ما، به فکر ایران و تمامیت آن است؟
بیش از ۴دهه استیلای فاشیسم تمامیت طلب دینی بر میهن عزیز مان ایران، نشان داده است که وطن‌فروش‌تر از آخوندها هرگز در تاریخ ایران یافت نشده است. ایران و سرمایه‌های ملی‌اش برای آنان سکویی است برای سلطه‌طلبی و دست‌درازی به دیگر کشورهای مسلمان و گسترش تروریسم در آن نقاط. در آرم سپاه پاسداران نامی از ایران نمی‌یابیم. در این پاراگراف دقت کنید:
«نام سپاه در اساسنامه اصلی که در مجلس موجود است، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ثبت شده است. اما چون سپاه محدود به ایران نمی‌شود، کلمه ایران را در آرم پیش‌بینی نشده است... زمان تصویب این آرم در مجلس عدهٔ زیادی از نمایندگان گفتند که نام آن «سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران» باشد، اما ما معتقد بودیم اسلام محدود به ایران نیست» (خبرآنلاین. ۳اردیبهشت ۱۳۹۹).
برای خامنه‌ای و سپاه پاسداران، ایران یک سرزمین اشغال‌شده است سرزمینی که باید با کشتار نفوس و غارت منابع حیاتی‌اش، وقف ساخت سلاح ویرانگر اتمی و موشک و پهپاد برای ابقای نظام ولایت فقیه شود.
تجزیه‌طلب و اشغالگر واقعی
به‌راستی اگر قرار بود ایران از سوی یک کشور بیگانه اشغال شود، به چه بلایی گرفتار می‌شد که اکنون نشده است؟ در کدام رژیم خزر به حراج گذاشته شد؟ خلیج‌فارس و بندر چاه‌بهار در چه دوره‌یی به تیول رفتند؟ قرارداد ۲۵ساله با چین را چه کسی امضا کرد؟ بنزین ایران را کدام «تجزیه‌طلب!»، رایگان به ونزوئلا و لبنان صادر نمود؟ کدام نظام سلطه بود که اتباع کشورهای عربی و افغانستان را به‌عنوان مزدور استخدام و برای دخالت در سوریه [به اعتراف حشمت‌الله فلاحت‌پیشه در ۳۱اردیبهشت ۱۳۹۹]، ۲۰ الی ۳۰میلیارد دلار هزینه کرد؟ این چه حکومت ایران‌دوستی است که از آب و نان بخور و نمیر کودکان ایران می‌زند تا مزدوران برون‌مرزی‌اش را پروار کند؟
اگر نخواهیم جای دور برویم جدیدترین رخدادها در کف خیابانهای ایران و نیز در شهرهای مرزی با ما سخن می‌گویند. مردم کردستان و بلوچستان؛ هم‌چنان که مردم دیگر نقاط ایران، امروزه با گلوله‌هایی کشته می‌شوند که این رژیم با پول نفت آنان تدارک دیده است.
مختصات دشمن
ترفند نخ‌نمای تجزیه‌طلبی دیگر اثر ندارد. در هفتاد‌و‌یکمین روز از انقلاب دمکراتیک، شهرهای زاهدان، خاش، چابهار، سراوان، زهک، تفتان، ایرانشهر، زیباترین جلوه‌های ایران‌دوستی و همگرایی ملیت‌های ایرانی را به نمایش گذاشتند. مردم بلوچستان در پلاکاردهایشان نوشتند:
«کردستان تسلیت ـ بلوچ، لر، عرب، فارس و همهٔ ایران پشتیبان کردستان هستند».
آنها با زبان کردی شعار دادند: «کوردستان تنها نیه/ بلوچستان پشتی‌وانیه»
شگفتا! ضدایرانی‌ترین حکومت تاریخ ایران به مردمی تجزیه‌طلب می‌گوید که از شرقی‌ترین مرز ایران به حمایت از غربی‌ترین نقطهٔ آن برخاسته در حمایت از کردستان خونین خروشیدند:
«کردستان کردستان حمایتت می‌کنیم»، «کرد و بلوچ برادرند، تشنهٔ خون رهبرند»
انقلاب دمکراتیک ایران، این‌گونه هم‌سرشت و هم‌سرنوشت بودن فرزندانش را در سرتاسر مرز پرگهر ترسیم می‌کند. از ایران و ایرانی همین شایسته است.
دشمن در مرزهای ایران نیست، دشمنی در بین اقوام، ملیت‌های ایرانی وجود ندارد، ترک و لر و کرد و عرب و بلوچ و فارس و گیلک مازنی و بختیاری و قشقایی و دیگر مردمان ایران‌زمین همه اعضایی از یک پیکر واحد هستند که هر عضوی از آن به درد آمدن عضو دیگر را برنمی‌تابد.
دشمن در این مقطع تاریخی جز فاشیسم پابه‌گور دینی نیست. باید با تمام توان آن را نشانه گرفت و از برچسب‌هایش بیمی به دل راه نداد.
