«در کجای دنیا با فرهنگیان این‌طور برخورد کردند که این حکومت با ما کرده؟» (فرهنگیان گیلان، ۲۰اردیبهشت ۹۷)
«ما خاموش شدنی نیستیم» (تجمع بزرگ معلمان در شیراز، ۱۱اردیبهشت ۱۴۰۱).
یک معلم: «ما مدام داریم آرزوهای‌مان، توقع‌مان و خواسته‌های‌مان دربارهٔ زندگی را کوچک‌تر و کوچک‌تر می‌کنیم. در حالی که باید برویم سراغ این حاکمیت».
تجمعات بزرگ معلمان و فرهنگیان ایران در روز ۱۱اردیبهشت ۱۴۰۱ فرازی دیگر از عبور بالنده‌ترین قشر جامعهٔ ایران از دیکتاتوری، جهل، ارتجاع و غارت‌گری تحت لوای حاکمیت ولایت فقیه بود.
تمام وجوه این تجمع و شعارها و روشنگریها در حواشی آن، گواهی بر این واقعیت جاری و روزانه شده که علم، علم تغییر بزرگ و تحول ناگزیر و ضروری در ایران است.
فریادهای معلمان و فرهنگیان که از نای درد مشترک و ندای همبستگی سر داده می‌شد، بیان عینیت یافتن این ضرورت روزمره شده است که گره‌های قطور مشکلات آموزشی و معیشتی‌ِ فرهنگ‌سازان ایران، با آموزش و پرورش این حکومت و در کلاس درس وا نمی‌شود.
بیش از ۴۳سال شد که معلم ایران در سوگ فرهنگ و آموزش مانده و برای خلاصی از این جهنم ضدفرهنگ، از تکاپو و پویش باز نمانده است. وقتی فرهنگ و آموزش و پیش‌برندگان آن در سوگ به‌سر می‌برند، می‌توان از یک‌طرف فروپاشیده شدن تمدن جامعه را حس کرد و از یک‌طرف سطح دیکتاتوری، انسان‌ستیزی و فرهنگ‌کشیِ حاکمیت سیاسی را شناخت.
سیاست تحمیلیِ نظام آخوندی با به‌ستوه آوردن تمام اقشار اجتماعی در تأمین احتیاجات کف زندگی است، قصدش به محاق بردن توان هر گونه اعتراض و خیزش و قیام است. بدین سبب تلاش دارد بالنده‌ترین و فرهنگ‌سازترین قشر جامعه را که معلمان و فرهنگیان باشند، به‌جای آموزش، تحقیق، ترویج امید و انتشار فرهنگ و دانش و علوم، درگیر نیازهای اولیهٔ زندگی و نیز دغدغه‌مند امنیت شغلی و امنیت سیاسی کند.
هدف از چنین راهبردی از جانب رژیم آخوندی، جدایی و دوری معلمان و فرهنگیان از یکدیگر است تا اصل نظام در امنیت چپاول و غارت و گسترش سرکوب، مانع و رادعی نداشته باشد.
از این رو جامعه فرهنگی ایران از طرف دست‌آموزان ولایت فقیه، بی‌شرمانه مورد ضرب‌وشتم، دستگیری، زندان، شکنجه، محرومیت و تبعید واقع می‌شود.
مأموران امنیتی رژیم، پیش از موعد تجمع روز شنبه ۱۱اردیبهشت، به خانه چندین معلم فعال یورش بردند و طبق گزارشات منتشر شده، حداقل چهار تن را بازداشت کردند. این بازداشتها به‌عمد در آستانهٔ روز جهانی کارگر و یک روز قبل از موعد تجمع سراسری معلمان صورت گرفت.
در یک سال گذشته شاهد تجمعات و خیزش‌های مستمر معلمان و فرهنگیان بودیم که در اعتراض به تصویب ناقص طرح رتبه‌بندی معلمان، اجرا نشدن همسان‌سازی حقوق بازنشستگان و سرکوب نظام‌مند فعالان صنفی، در بیش از ۱۶۰شهر ایران گردهم آمدند.
در این تجمعات بزرگ که بخشی از قیامهای جاری در سال۱۴۰۰ بودند، فریاد معلمان و فرهنگیان همواره پرطنین بود که:
«معلم زندانی آزاد باید گردد، معیشت، کرامت ـ حق مسلم ماست».
در تجمع روز ۱۱اردیبهشت ۱۴۰۱ شاهد گامی بلند در عبور از تمامیت نظام آخوندی بودیم. این گام بلند را ندای شعارهای پرطنین معلمان و فرهنگیان با مطالبهٔ اخراج ظالم از ایران، به ثبت رساند که:
«جای معلم زندان نیست ــ جای ظالم، ایران نیست
دشمن ما همین‌جاست ــ دروغ می‌گن آمریکاست
ننگ ما ننگ ما ــ وزیر الدنگ ما».
معلمان و فرهنگیان برای متبلور نمودن و عینی کردن شاخصهای «ظالم» و «دشمن ما»، نشانیِ اصلی‌ترین سوگلی‌های ولی‌فقیه را که سمبلهای جلادی و چپاول هستند، بانگ زدند:
«رئیسی! قالیباف! این آخرین پیام است
نهضت فرهنگیان آمادهٔ قیام است».
چنین به ثبت رسیده است فراز عبور بالنده‌ترین قشر جامعهٔ ایران از دیکتاتوری، جهل، ارتجاع و غارت‌گری تحت لوای حاکمیت ولایت فقیه.
