روز یکشنبه ۸مهر، جلسهٔ علنی مجلس رژیم آخوندی صحنه‌یی از بروز تشنجی کم‌سابقه بود که اکنون سراسر رژیم را در نوردیده است. اعضای مجلس رژیم که به وسط مجلس و جلو تریبون ریاست قالیباف ریخته بودند، با سردادن فریاد و شعار در مورد کشته شدن حسن نصرالله خواستار انتقام شدند. آنها سپس در سخنرانیهای خود به تأخیر و تعلل در این زمینه اعتراض کردند.
قالیباف که ریاست جلسه را به‌عهده داشت، با همراهی نشان دادن با شعارها و با اظهاراتی مسخره، به‌سختی تقلا کرد کنترل اوضاع را به دست بگیرد. قالیباف از جمله گفت: «رژیم صهیونیستی بعد از کشتار گسترده در غزه، نه تنها به هیچ‌کدام از اهداف اعلام شده نظامی و سیاسی خود نرسید، بلکه جبهه‌های جدیدی از کرانه باختری، لبنان، عراق، یمن و حتی ایران گشوده شد».
اما بیان این بلوفها و تلاشهای قالیباف در میان فریادهای هیستریک انتقام و اعتراضهای شدید به‌عملی نشدن وعده‌ها، به جایی نمی‌رسید. اعضای مجلس به‌شدت اعتراض می‌کردند که چرا به‌رغم همه وعده‌ها و خط و نشانها، بعد از قاسم سلیمانی و فخری‌زاده و هنیه هیچ کاری نشد، تا به حسن نصرالله کشید.
موسی موسوی گفت: «اگر انتقام خون قاسم سلیمانی را گرفته بودیم، آیا باز هم دشمن، امروز جوخه ترور علیه ما تشکیل می‌داد؟ معادلهٔ جنگ بسیار روشن است، نزنیم می‌خوریم!».
وی افزود: «سیاسیون تشکیک کرده و بهانه می‌آورند که نباید در تله جنگ بیفتیم! عجیب آن‌که در حالی از تله جنگ سخن می‌گویند که ما درست در وسط جنگ هستیم!».
محمدمنان رئیسی با اشاره به حرف چند سال پیش خامنه‌ای که گفته بود «اگر یکی بزنند ۱۰تا می‌خورند» با لحن طعنه‌آمیزی گفت: «چرا الآن وضعیت باید به‌نحوی باشد که بعضی از دوستانی که مسئول این قضیه هستند، برعکس دارند عمل می‌کنند؟».
وی با اشاره به ریزشهای روزافزون در میان نیروهای رژیم، تحت تأثیر این شرایط افزود: «ما هنوز شاهد حرکت مؤثری نیستیم و این باعث شده که اعتماد اجتماعی به نظام، هم در داخل کشور و هم در منطقه و در کشورهای جهان اسلام، ذره‌ذره آب بشود».
راستینه گفت: «خونخواهی هنیه چه شد؟ ما اجازه نخواهیم داد امر مولایمان بر زمین بماند، مسأله خونخواهی هنیه یک مطالبه ملی است».
محمودی گفت: «حتماً ما باید وعده صادق و وعده انتقام را محقق کنیم».
صباغیان با تأکید بر ضرورت دستیابی به سلاح هسته‌یی گفت: «پاسخ محکم نظام به آمریکا و اسراییل و حامیان او، مسلح شدن ایران به سلاحی است که آنها دارند و ما نداریم».
امامی‌راد گفت: «تا نابودی و محو کامل اسراییل از نقشه جغرافیای جهانی، هیچ سلاحی کنار گذاشته نخواهد شد».
میبدی گفت: «واقعاً ضرورت دارد هم دیپلماسی قوه مجریه و هم قوه مقننه و همه ارکان نظام بیایند پای کار».
حسینی گفت: «همهٔ جهانیان چشم انتظار پاسخی قوی به گستاخی صهیونیست‌هاست. تأکید می‌کنیم اظهاراتی از سر ضعف و ایجاد ترس از جنگ احتمالی، پذیرفته نیست».
این وضعیت پرتشنج در مجلس ارتجاع، نموداری از شرایط به‌شدت بحرانی و متلاطم رژیم بر اثر ضربات سنگین و بمبارانهایی مهیبی است که کشته شدن حسن نصرالله آن را به نقطهٔ جوش رسانده است.
یکی از روزنامه‌های حکومتی (هم‌میهن ـ ۹مهر) بن‌بستی را که خامنه‌ای در آن گرفتار شده، این‌گونه تصویر کرده است: «امروز که بحثهای تبلیغاتی مبنی بر اعزام نیرو به لبنان و شرکت در جنگ مطرح است، باید این نکته را خاطرنشان کرد که ایران۱۴۰۳ با ایران دهه‌های پیشین متفاوت است. آن مدل حضورهای برون‌مرزی مثل جنگ با داعش، امروز به‌شکل قدیم از سوی افکار عمومی... پشتیبانی نمی‌شود. هماوردی فناورانه نیز به نفع ایران تمام نمی‌شود. در چنین شرایطی، باید صبر کرد و دید که حکمرانان چه تصمیمی می‌گیرند. راه سوم که مسیر دیپلماسی، چانه‌زنی و کنار آمدن با غرب بر سر مسأله اسراییل است، از جنگ مستقیم هم سخت‌تر ایجاد می‌شود. آینده بسیار غبارآلود است».
