در بخشی از فراخوان‌‌های کارگران شرکت گروه ملی-صنعتی فولاد برای اعتراض به حاکمیت دزد و غارتگر آخوندها آمده است: «شرکتی که امروز تنها سرمایه و فولادی که در آن یافت می‌شود، مردانی است آب‌دیده از حرارت کوره‌های شرکت گروه ملی-صنعتی فولاد اهواز».
به‌گفته این کارگران تجمع آنها ادامه دارد تا به اهدافش برسد و خواست‌هایش را بر ایادی رژیم در این شرکت تحمیل کند.
اعتراض کارگران شرکت گروه ملی-صنعتی فولاد در زمره اعتراض‌هایی علیه دستهای پنهان و آشکاری است که کشور را به دزدخانه تبدیل کرده‌اند و بخشی از این دزدها نیز شرکت گروه ملی را به وضعیتی انداخته است که کارگران آن ناگزیرند ظرف چندماه به چند حرکت اعتراضی دست بزنند.
این کارگران به‌دلیل پرداخت نشدن ۴ماه از حقوق‌شان، برای چندمین بار علیه دزدی در این شرکت و علیه حقوق ضایع‌شده‌شان تحصن و اعتراض کردند.
گروه ملی صنعتی فولاد ایران شامل کارخانه فولادسازی، نورد کوثر، نورد تیرآهن، کارخانه لوله‌سازی و ماشین‌سازی است که ۴هزار کارگر دارد. آنان ماهها است که حقوق خود را دریافت نکرده‌اند. اما سؤال اینجاست که این کارگران با وجود این‌که در این ۴ماه کار کردند و کالا تولید کردند، اما چرا از محل فروش آن تولیدات حقوق کارگران را نمی‌دهند؟
جواب روشن است، زیرا آنها قربانی دزدی‌ها و اختلاس‌های مهره‌ها و کارگزاران رژیم شده‌اند. در این حاکمیت هر جا که مشکلی پیش بیاید اولین چیزی که قربانی می‌شود کار و حقوق کارگران است؛ وقتی هم اعتراض می‌کنند مورد حمله و هجوم قرار می‌گیرند.
در یک نمونه در تاریخ ۲۱خرداد ۹۷ که کارگران در فلکه کیان پارس اهواز تجمع کردند، کارگران مورد حمله و ضرب وشتم نیروی انتظامی قرار گرفتند و ۲۹نفر از آنان دستگیر شدند.
در جریان اختلاس ۳هزار میلیارد تومانی از این کارخانه (این رقم به اعتراف کارشناسان رژیم به اندازه یک ماه یارانه نقدی تمام مردم ایران است)، این کارخانه توسط قضاییه رژیم مصادره شد و پس از برداشتن سهم خود از غارت، آن را تحویل به‌اصطلاح بخش خصوصی داد که بعد از این جریان مشکلات کارگران افزایش یافت.
خبرگزاری ایلنا ۱۱شهریور ۹۷ در این رابطه نوشت: «صنایعی داریم مانند نیشکر هفت‌تپه یا فولاد اهواز که پس از خصوصی‌سازی، قادر به تأمین مواد اولیه وارداتی نیستند و این روزها حال‌شان از همیشه بدتر است».
در ادامه این روند مالکیت این کارخانه به بانک ملی داده شد، اما بانک ملی هم تنها به فکر سهم غارت خود از این کارخانه بود و برای فرار از پاسخگویی، کارگران را بین مالک قبلی و بانک ملی به‌عنوان مالک جدید، پاسکاری می‌کردند.
اما کارگران که دست ارگانهای حکومتی مثل خانه کارگر، شورای به‌اصطلاح اسلامی و اداره کار را در دست غارتگران می‌بینند، طرح خود را برای شورای مستقل کارگری اعلام کردند.
در یک تجمع اعتراضی یکی از نمایندگان کارگران گفت: «ما کارگر هستیم و قدرت خودمان را می‌دانیم. ما باید با صراحت نظرمان را بگوییم ما باید شورای مستقل کارگری داشته باشیم و با تشکیل شورای کارگری و نظارت بر اعمال این آقایان، می‌توانیم راه‌کار را پیدا کنیم. چون اینها مدت ۴سال است نماینده این سرمایه‌دار است می‌آیند برای ما یک‌سر دروغ می‌گویند با این‌که پشت پرده هیچ خبری ازش نداریم باید یک نظارت کارگری باشد».
یک کارگزار حکومتی در امور کارگری به خبرگزاری ایلنا گفت: «بحران همه‌جانبه جامعه روزبه‌روز در حال گسترش است. شاهد بوده‌ایم تمام دولتهای ۴۰ساله اخیر به‌رغم شعارهایی که در حمایت از گروه‌های ضعیف داده‌اند، با موذی‌گری کامل در اتاق فکرها نشسته و قوانین را طوری طراحی کرده‌اند که حقوق کارگران پایمال شده است. جامعه در معرض بحرانهای عظیم اجتماعی است. شاهد بروز جنبش‌های اعتراضی در عرصه‌های مختلف هستیم».(ایلنا ۱۳شهریور ۹۷)
خیزش کارگران گروه صنعتی فولاد نمودی از خیزش کارگران در سراسر ایران است که در سالیان اخیر و به‌ویژه در قیام‌ها و خیزش‌هایی که از دیماه ۹۶ آغاز شده است، همواره در اعتراض و خیزش علیه نظام ضدمردمی و ضدکارگری آخوندی بوده‌اند.
کارگرانی مانند کارگران نیشکر هفت‌تپه، کارگران هپکو در اراک، تراکتورسازی تبریز، کیان تایر و سایر اعتراضات کارگری در ایران که با خروش خود همگام با همه مردم ایران علیه حکومت آخوندی در کارخانه‌ها و خیابانهای شهرهای کشور اعتراض و قیام کردند.
قطعا در خروش نهایی مردم ایران برای سرنگون کردن این رژیم، کارگران ایران هم همگام با همه مردم ایران و مقاومت سازمان‌یافته این مردم نظام ضدمردمی ولایت فقیه را به زباله‌دان تاریخ می‌اندازند و در ایرانی دموکراتیک به حقوق متساوی خود با آحاد ملت دست خواهند یافت.
