روزی نیست که خبر فوت و مصدوم شدن کارگران را در سوانح کارگری نداشته باشیم زیرا برای این رژیم تنها چیزی که اهمیت ندارد جان کارگران است. بی‌عملی رژیم در این زمینه باعث شده که همواره از ایران به‌عنوان یکی از کشورهای رکورددار سوانح و حوادث ناشی از کار در سطح جهان نام برده شود.
آمار ارائه شده توسط حکومت آخوندها در ارتباط با قربانیان ناشی از حوادث کار آن‌قدر وسیع، گسترده و بالاست که به درستی باید گفت مرگ هر لحظه در کمین کارگران است. به‌عنوان نمونه سایت حکومتی تجارت نیوز ۱۷آبان ۹۸ پس از اذعان به این‌که «از هر ۳کارگر ساختمانی، فقط یک نفر آنان به سن طبیعی بازنشستگی می‌رسند و ۲نفر دیگر معلول یا از کار افتاده می‌شوند» به صراحت اعتراف می‌کند: «گزارشهای منتشر شده از سوی پزشکی قانونی نشان می‌دهد که روزانه به‌طور متوسط ۵کارگر در ایران جان خود را در حوادث حین کار از دست می‌دهند که ۲برابر آمار اعلامی از سوی وزارت کار است... حوادث شغلی در سال گذشته ۱۸هزار و ۸۷۶نفر از نیروی کار تحت پوشش سازمان تأمین اجتماعی را درگیر کرده که این تعداد نسبت به سال ۱۳۹۵ حدود ۱.۹درصد رشد داشته است».
افزایش روزافزون و فاجعه‌بار حوادث کار در میهن اشغال شده در حالی است که رژیم ضدکارگری ولایت فقیه در وحشت از اوضاع به‌غایت انفجاری جامعه از ارائه آمار واقعی سوانح کارگری خودداری می‌نماید و در نتیجه بسیاری از مرگ و میرهای ناشی از حوادث کار مکتوم و پوشیده می‌ماند.
در تأیید این نکته روزنامه حکومتی همدلی به کاذب بودن آمار ارائه شده از سوی رژیم این‌چنین اعتراف می‌کند: «آمار مرگ حوادث ناشی از کار بیشتر از آمار پزشک قانونی است، چرا که مرگ بر اثر حوادث ناشی از کار واحدهایی اعلام می‌شوند که در شمول قانون کار قرار دارند و قوانین و مقررات ایمنی کار در آنها جاری است، به همین دلیل آمار سازمان پزشکی قانونی از قربانیان حوادث ناشی از کار نیز تنها بخشی از واقعیت را منعکس می‌کند».
شایان یادآوری است که بیش از ۹۰درصد از نیروی کار ایران یعنی رقمی معادل حدود ۱۱میلیون کارگر زحمتکش میهن صرفاً به‌دلیل قراردادهای موقت و سفیدامضا و کارگاههای کوچک زیر ۱۰نفر در ایران بر طبق ماده ۱۹۱ قانون کار، مشمول قانون کار رژیم فاسد آخوندی نمی‌باشند در نتیجه آمار آسیب‌دیدگی و مرگ این بخش از کارگران به همراه آمار کشته شدن کولبران و سوخت‌بران محروم که هر ساله تعداد زیادی از آنان به‌دلیل پرتاب شدن از کوه و یا تیراندازی مستقیم توسط نیروهای جنایتکار انتظامی کشته یا مجروح می‌شوند پوشیده و نامعلوم می‌ماند و از آمارهای دولتی حوادث و مرگ و میر ناشی از کار حذف می‌شوند.
البته این باز هم تمامی داستان نیست چرا که تعداد کارگرانی که بر اساس بیماریهای شغلی جان‌شان را از دست می‌دهند، ۶ تا ۱۲برابر کارگرانی است که به‌خاطر حوادث کاری جان خود را از دست می‌دهند. در این باره خبرگزاری نیروی تروریستی قدس به‌صراحت اعتراف می‌کند: «در حال حاضر، بیماریهای شغلی منجر به فوت ۶ تا ۱۲برابر حوادث ناشی از کار است. ۲۰درصد کارگران ایرانی وضعیت ارگونومی مناسبی ندارند؛ یعنی تطابقی میان بدن کارگر با ابزار کار وجود ندارد. هم‌چنین ۴۸درصد ابزار کار کارگران نامناسب و ۹۰درصد کارگاههای کشور از نظر صدا وضعیت مطلوبی ندارند. در خصوص رشد قابل ملاحظه بیماریهای ناشی از کار نیز آمار قابل استنادی تهیه و منتشر نمی‌شود».
علت اصلی حوادث کارگری چیست؟
رسانه‌های حکومتی به نقل از کارگزاران همواره تلاش دارند که افزایش بالای آمار سوانح ناشی از کار را با وقاحت تمام به عدم تمرکز و دقت کارگران و بی‌احتیاطی کارگران ارتباط داده و مقصر اصلی را کارگران زحمتکش و محروم ایران معرفی می‌نمایند. اما بر کسی پوشیده نیست که منشاء این جنایات بی‌شمار که با عناوین ظاهر فریب حوادث کارگری بسته‌بندی و به استثمار بی‌وقفه کارگران زحمتکش میهن فعلیت می‌بخشد، همانا در فقدان استانداردهای ایمنی، نبود تجهیزات و وسایل آموزشی و مهمتر از همه اولویت دادن کارفرمایان و غارت‌گران حکومتی خصوصاً کارگاهها و کارخانه‌ها و معادنی که تحت اشغال سپاه پاسداران و نهادهای وابسته به بیت خامنه‌ای هستند و الزامی به پاسخگویی به هیچ مرجعی ندارند خلاصه می‌شود.
اصلی‌ترین پارامترهای حوادث کار:
در میان تمام پارامترهای بالا که هر کدام نقشی بسیار مهم و جایگاه ویژه‌ای در ارتباط با حوادث ایمنی به‌عهده دارند می‌توان از عوامل زیر به‌عنوان اصلی‌ترین پارامترهای حوادث کار نام برد:
۱-دستمزد پایین کارگران:
کارگران مجبور می‌شوند به‌جای ۸ساعت کار ۱۵ تا ۱۸ساعت در روز کار کند تا شاید بتوانند حداقل‌های معیشت خود و خانواده‌شان را تأمین کند. خستگی و عدم تمرکز، حادثه را به‌دنبال دارد.
۲-نداشتن امنیت شغلی و تحمیل قرار دادهای موقت و سفیدامضا:
بیکاری فزاینده موجب شده کارگران بسیاری به قراردادهای موقت، بدون کمترین حقوق و مزایا، توسط کارفریان حکومتی تن دهند. در این باره رسانه‌های حکومتی به صراحت فاش می‌سازند: «در کارگاههای بیشماری وسایل ایمنی به کارگر داده نمی‌شود و کارگر به‌خاطر نداشتن امنیت شغلی، به این وضعیت تن می‌دهد».(روزنامه حکومتی همدلی ۳شهریور ۹۸)
۳-بروز نشدن سیستم‌های ایمنی و کمبود تجهیزات ایمنی:
تلاش برای افزایش سود باعث می‌شود که کارفرمایان از تحویل دادن هر گونه وسایل ایمنی به کارگران خودداری کنند. سایت حکومتی تجارت انلاین ۱۷آبانماه ۹۸ در این زمینه به صراحت اعتراف می‌کند: «کشورمان از جمله کشورهایی است که در محیط‌های کارش کمترین استانداردهای ایمنی اعمال می‌شود و به همین دلیل همواره خطر مرگ و مصدومیت و ابتلاء به انواع بیماریها و ازکارافتادگی‌ها، کارگران را تهدید می‌کند».
۴-فقدان حداقل آموزش کارگران و عدم نظارت دستگاههای ناظر:
شمار اندک بازرسان کار در مقایسه با تعداد زیاد کارگاهها به‌خوبی نشان می‌دهد که رژیم تبهکار آخوندی در رابطه با نظارت بر ایمنی و بهداشت محیط کار نه می‌خواهد و نه می‌تواند به وظایف خود عمل می‌کند.
در این زمینه روزنامه حکومتی همدلی به نقل از یک کارگزار حکومتی می‌نویسد: «در سطح کشور، وزارت کار کلاً ۸۰۰نفر بازرس برای نظارت بر ایمنی کار دارد. اگر این عدد را بر کارگاههای موجود در کشور ضرب کنیم -آن هم کارگاههای رسمی شناسنامه‌دار شناخته شده که بیش از سه و نیم میلیون کارگاه است - به این نتیجه میرسیم که هر ۵سال یک بار نوبت به بازرسی از هر کارگاه می‌رسد».
هر چند فهرست عوامل و دلایل حوادث ناشی از کار برای کارگران ایرانی، فهرستی طولانی است اما به درستی می‌توان نتیجه‌گیری کرد که عامل اصلی سیه‌روزی کارگران و افتادن آنها به کام مرگ های ناشی از کار، حاکمیت دزد و غارتگر آخوندی است که برای حفظ غارت و قدرت جهنمی خود از هر وسیله‌ای استفاده می‌کند و کمترین ارزشی برای جان کارگران میهن قائل نیست.
اما کارگرانی که دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند، به‌خصوص بعد از سرفصل قیام سراسری آبانماه مردم ایران به‌روشنی دریافته‌اند که تنها راه احقاق حقوق زحمتکشان، ایستادگی و مقابله با نظام ضدکارگر و پایان بخشیدن به حاکمیت پلید ولایت فقیه است. مسیری که ۴۰سال پیموده شده و در آبان ۹۸ مردم نشان دادند راه زیادی تا پایان نمانده و نجات زحمتکشان و آزادی ایران بسیار نزدیک و در دسترس است.
