یکی از شاخصهای درک جبهه‌ٔ خلق در برابر جبهه‌ٔ ضدخلق، اشراف و ایقان به ماهیت مبارزه، نوع جنگ و نبرد با دیکتاتوری آخوندی است. درک اصولی و علمی ماهیت یک مبارزه و جنگ، آن‌قدر مهم است که تفاوتها در درک آن، می‌تواند منجر به شکل‌گیری انواع طیف‌ها شود.
ماهیت مبارزه و جنگ با دیکتاتوری ملایان، به‌طور خاص پس از گنجاندن اصل ولایت فقیه در قانون اساسی، استوار بر اصل آزادی در برابر استبداد تمامیت‌خواه است. به‌همین دلیل هویت جغرافیایی این مبارزه و نبرد، کاملاً ایرانی و در چهارچوب کشورمان ایران است. این نبرد به‌طور خاص از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ تا همین الآن، جنگ ایران با اشغالگر ایران بوده است؛ اشغالگری که از خاک ایران برای تداوم سلطه‌گریِ تمامیت‌خواهی سیاسی و مذهبی توأم با چپاول و غارت سرمایه‌های آن استفاده کرده است و می‌کند.
به انحراف کشاندن ماهیت مبارزه و جنگ با دیکتاتوری آخوندی، اصلی‌ترین و کانونی‌ترین هدف دستگاه تبلیغات این رژیم با جلوداری وزارت اطلاعات و سعایت وزارت‌خارجه آن است. پرسش این است که دستگاه تبلیغاتی رژیم، به‌انحراف کشاندن ماهیت مبارزه و جنگ با خودش را در رابطه با کدام جریان و گروه سیاسیِ ایرانی پیش برده و می‌برد؟
بیش از چهار دهه شیطان‌سازی نجومی علیه مجاهدین خلق به‌طور کلی و این روزها در جریان دادگاه دژخیم حمید نوری به‌طور خاص، نشانی دقیق تلاش برای به‌انحراف کشاندن ماهیت مبارزه و نبرد و جنگ با این حاکمیت است. دستگاه تبلیغاتی این رژیم که در جریان دادگاه حمید نوری، فتوای قتل‌عام زندانیان سیاسی توسط خمینی را زیر ضرب حقوقی به‌عنوان سند جنایت در نسل‌کشی دید، تلاش مذبوحانه کرد و می‌کند که ماهیت جنگ مجاهدین خلق با رژیم را بین‌المللی کرده و تحت‌الشعاع جنگ هشت ساله‌ٔ خمینی با عراق جلوه دهد.
روشنگریهای همه‌جانبه‌ٔ وکیل کنت لوئیس در این دادگاه، علاوه بر نور انداختن بر جزئیات دخالت حمید نوری در جریان قتل‌عام زندانیان سیاسی، روشنگری در باب واضح نمودن ماهیت جنگ مجاهدین خلق با رژیم آخوندی را نیز شامل شده است.
وکیل کنت لوئیس یک تاریخچه از اصالت ماهیت مبارزهٔ آزادیخواهانه‌ٔ داخلی و ایرانیِ مجاهدین خلق را پیوست اسناد دادگاه می‌کند:
«از نظر ما جنگ بین مجاهدین و رژیم ایران یک جنگ غیربین‌المللی بوده است. حمید نوری باید بر اساس جنایت در یک نزاع مسلحانه غیربین‌المللی محکوم شود. یک جنگ داخلی بین سازمان مجاهدین خلق ایران و رژیم ایران از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ با سرکوب تظاهرات مسالمت‌آمیز و دستگیریهای گسترده و اعدام‌های دسته‌جمعی توسط رژیم شروع شد. به‌گفته مقامات رژیم از جمله مصطفی پورمحمدی این جنگ تا امروز ادامه دارد. اعدام‌های دسته‌جمعی از شامگاه ۳۰ خرداد شروع شد. بعد از این اعدامها بود که مجاهدین به مقاومت مسلحانه روی آوردند».
مشروعیت مبارزهٔ سیاسی و مسلحانه‌ٔ مجاهدین خلق چه در داخل و چه در خارج ایران، همواره مشمول مبارز و جنگی آزادیبخش و ملی، معطوف به مرزهای جغرافیایی ایران بوده است. دستگاه تبلیغاتی آخوندها به‌طور خاص در دادگاه محاکمه‌ٔ دژخیم حمید نوری بسیار تلاش دارد عملیات‌های ارتش آزادیبخش ملی ایران را پیوست ارتش عراق کند تا اصالت و مشروعیت ملی و میهنی این عملیاتها را خدشه‌دار نماید. وکیل کنت لوئیس این باب فریب‌کارانه را با استدلال حقوقی ــ سیاسی، روشنگری می‌کند:
«ارتش آزادیبخش ملی ایران در عملیات خود کاملاً از دولت و ارتش عراق مستقل بوده است. این موضوع توسط گزارشهای بین‌المللی متعدد، ژنرال‌های ارتش سابق عراق، اسناد به‌جا مانده از دولت سابق و گزارشهای کارشناسان حقوق بین‌الملل تأیید شده است. این حقیقت که سازمان مجاهدین خلق ایران پس از سرنگونی دولت سابق عراق، تحت کنوانسیون چهارم ژنو به‌عنوان افراد حفاظت‌شده شناخته شده، نشان‌دهنده عملکرد مستقل آنها در عراق بود».
در اصالت ماهیت یک مبارزه، آنچه که فراگرد همه‌ٔ تحولات در گذار زمان را باز به نقطه‌ٔ شروع آن مبارزه و مشروعیت ملی، انسانی، حقوق‌بشری و تاریخی‌اش ارجاع می‌دهد و رهنمون می‌شود، «نقطه‌ٔ عطف» علت شکل‌گیری و آغاز آن است. این همان سندی است که دیکتاتوری آخوندی با تمام پروپاگاند هیاهو سازش، تلاش کرده و می‌کند با نشانی‌های مغشوش آغشته به دجال‌گری و دروغ‌پراکنی، از آن بگریزد. از قضا همین گریز، کمین‌گاهی‌ست که حقوق بین‌الملل، گریبان اتاق فکر دسیسه‌ساز نظام آخوندی را گیر می‌اندازد. وکیل کنت لوئیس نشانی آن «نقطه عطف» را این‌گونه شرح می‌دهد:
«۲۰ ژوئن ۱۹۸۱ [۳۰ خرداد ۱۳۶۰] یکی از مهم‌ترین نقاط عطف تاریخ ایران است. در این روز آخرین تظاهرات مسالمت‌آمیز علیه رژیم ایران برگزار شد که رژیم آن را به حمام خون تبدیل کرد. تنها در تهران بیش از نیم میلیون نفر در این تظاهرات شرکت کردند. خمینی به سپاه پاسداران دستور داد تا به تظاهرات آتش گشودند. من معتقدم ثابت شده است که بعد از ۲۰ ژوئن ۱۹۸۱ یک درگیری مسلحانه غیربین‌المللی بین مجاهدین خلق ایران و رژیم ایران در جریان بوده است. این درگیری حداقل تا سال ۲۰۰۳ ادامه یافت، زمانی که مجاهدین خلق دیگر سلاحی نداشتند، اما این درگیری توسط بخش‌هایی از رژیم ایران، امروز هم ادامه دارد».
