سیاست توسعه‌طلبانه رژیم که منجر به تحریمهای جهانی و انزوای منطقه‌ای آن شده است در قیام مردم ایران هم مهر باطل خورد. مردم با شعارهای «دشمن ما همین جاست...» و شعار «سوریه را رها کن، فکری به‌حال ما کن» نشان دادند که هیچ هم‌سویی با حاکمیت آخوندی ندارند.
اما رژیم در تبلیغات روزانه‌اش «مردم» را هدف تحریمهای جامعه جهانی معرفی می‌کند و می‌گوید دشمنان به خاطر سخت‌ترکردن معیشت مردم این تحریمها را اعمال کرده‌اند. راستی چه کسی معیشت مردم ایران را به این روز انداخته است؟ پاسخ را در رسانه‌های حکومتی و از زبان مقامات و مهره‌های آن می‌توان دید.
مقامات و مهره‌های باند خامنه‌ای اذعان می‌کنند دزدی، غارت، چپاول و ناکارآمدی در باند رقیب اولین علت وخامت اوضاع اقتصادی و معیشت مردم است.
محمدجواد لاریجانی، از مقامهای قوه قضاییه و تئوریسین شکنجه و اعدام در رژیم، در این رابطه تأیید کرد: «مشکل عمده دولت روحانی هم در دولت قبلی و هم در دولت فعلی ناکارآمدی است». وی افزود: «مسأله دیگر مسأله (فساد و) آلودگی است. این درجه از آلودگی در کشور به‌نظر من خیلی جدید است».
آخوند دژکام، امام‌جمعه خامنه‌ای در نماز جمعه ۱۱آبان ۹۷ شیراز هم دزدی و غارت در مقامات باند رقیب را آدرس می‌دهد و می‌گوید: «همان وضعی ست که ما الآن در کشورمان هست یک عده‌یی افتادند خوردند از این مال مردم بیچاره مظلوم».
یک روزنامه باند خامنه‌ای هم با اشاره به درهم‌ریختگی اقتصادی و آمارسازیهای حکومتی و وضعیت معیشت مردم به‌نقل از کارشناسان رژیم نوشت: «اقتصاددانان اعتقاد دارند تا وقتی دولت واقعیتها و حقایق اقتصادی را نپذیرد و به آمارهای رنگارنگ دولتی اکتفا کند نباید انتظار بیرون آمدن از این چالش را داشته باشیم».(وطن امروز ۷آبان ۹۷)
جمشید عدالتیان، یک کارشناس اقتصادی حکومتی، با اشاره به سیاست‌های ضدتولیدی در نظام آخوندی، مهم‌ترین علت اساسی فقر و مشکلات اقتصادی در کشور را بیکاری دانست.
او با اشاره به سیاست‌های ضدمردمی افزود: «دولت به‌عنوان یک کارفرمای بزرگ حقوقها را به‌صورت حداقلی تعیین می‌کند. در همه جای دنیا فردی که شغل دارد دیگر زیرخط فقر نیست و به‌راحتی می‌تواند هزینه‌های زندگی‌اش را تأمین کند ولی در کشور ما حتی کسانی هم که شغل داشته یا بازنشسته هستند، زیرخط فقر قرار می‌گیرند».(سایت کارگر آنلاین ۷آبان ۹۷)
احمد میدری، معاون رفاه وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، گفت: «در دوره‌های گذشته بین ۱۴ تا ۱۸درصد مردم زیرخط فقر بودند و این میزان امروزه تا ۳۵درصد رسیده است». وی اذعان کرد که این روند ناشی از «رابطه دولت و حاکمیت است». وی تأکید کرد: «تا زمانی که شاهد تغییری در سیاست‌گذاری‌ها (نباشیم) نباید انتظار داشته باشیم نرخ فقر کاهش یابد».(سایت عصر ایران ۷آبان ۹۷)
فراتر از سیاست‌های این یا آن دولت، بسیاری از کارشناسان وابسته به حاکمیت ساختار فاسد رژیم را علت اصلی وضعیت آشفته اقتصادی و تنگنای معیشتی مردم می‌دانند.
محمدقلی یوسفی، یک اقتصاددان همسو با باند روحانی، می‌گوید: «آنچه امروز می‌بینیم نتیجه عملکرد ۴دهه اقتصاد کشور است. عدم تدوین قانون اساسی شفاف، جدی نگرفتن حقوق مالکیت و عدم مبارزه با فساد از اهم مواردی است که ساختار و پایه‌های اقتصاد کشور را بنیان نهاده و ساختار کنونی آن را شکل داده است». وی با اشاره به اندیشه «تجارت‌محور» باندهای حاکم و انهدام تولید طی ۴دهه حاکمیت آخوندها به چنگ‌اندازی نهادهای نظامی و انتظامی بر گلوگاههای اقتصادی و ایجاد شرکتهای خصولتی اشاره کرده و گفت: «نهادهایی که شکل گرفت تحت عنوان بانکها، نهادها، شرکتهای خصوصی یا خصولتی، دستگاههای نظامی و انتظامی بودند که نه تخصص لازم را داشتند و نه انگیزه و سرمایه لازم را در اختیار داشتند».
واقعیت این است که وضعیت فقر و گرسنگی مردم نتیجه عملکرد ۴دهه این حکومت و چپاولگری سردمداران و باندهای درونی آن به‌ویژه در سالهای اخیر است.
۴دهه ویرانگری که اقتصاد کشور و معیشت مردم را به وضعیت دریغ‌انگیز کنونی انداخته‌است.
به هیچ انگاشتن حق مردم و سرکوب آنها، فساد نهادینه سیاسی و اقتصادی باعث شده که اقتصاد کشور به وضعیت ویرانی و بن‌بست کنونی رسیده است و اکثریت ۹۶درصدی مردم هم به زیر خط فقر کشیده شده‌اند.
این حاکمیت آخوندی بیش از ایلغار مغول ثروت مردم ایران را به توبره کشیده است و این وضعیت فقر و گرسنگی مردم ایران هم نتیجه چنگ‌اندازی سردمداران آن، نهادهای وابسته به علی خامنه‌ای، نهادهای نظامی و امنیتی و... بر گلوگاههای اقتصادی کشور است.
نهادهای قاچاقچی نظیر سپاه پاسدارن ضدخلقی که با وارادت بی‌رویه کالا و قاچاق کالا تولید کشور را منهدم کردند و میلیون‌ها نفر را از کار بیکار کردند و به جرگه ارتش بیکاران و ارتش فقیران و خانه‌خرابها پیوستند.
در اثر حاکمیت چپاولگری و غارت است که هیولای فقر و گرسنگی ایران را می‌بلعد واقعیتی که رسانه‌ها و مهره‌های حکومتی نیز نمی‌توانند آن را کتمان کنند و به ناگزیر به بخشی از این فاجعه اذعان می‌کنند.
