انتشار خبر تکان دهنده مرگ سالانه ۱۰هزار کارگر بر اثر حوادث ناشی از کار توسط معاون وزارت بهداشت رژیم، به‌رغم همهٔ پنهان‌کاری و ارائهٔ آمارهای مخدوش توسط مقامات خامنه‌ای، از فجایع خاموشی حکایت می‌کند که کارگران ایران در نظام ولایت فقیه به آن دچارند. آمارها حاکی از آن است که ۹۶ درصد کارگران با قراردادهای موقت و بدون امنیت شغلی و بیمه و در شرایط پرخطر مشغول به کار هستند.
درفاجعه انفجار کانتینرها در بندرعباس، منابع رژیم نوشتند که بیش از ۹۰درصد کارگران شرکتهای دریایی که در اسکله در معرض انفجار قرار گرفتند، مفقود یا به خاکستر تبدیل شدند (بهارنیوز) و نام اغلب آنها هیچ کجا ثبت نشده است. حتی بسیاری فاقد شناسنامه و کارت شناسایی بوده‌اند.
در انفجار معدن طبس بر اثر نشت گاز متان، حداقل ۵۲ کارگر کشته شدند و دست کم ۲۰ نفر دیگر مجروح شدند. در گزارشی که برای مجلس رژیم تهیه شده بود، فقدان تهویه لازم، شرایط کاری نامناسب، نداشتن استانداردهای ایمنی، کمبود تجهیزات حفاظتی- ایمنی از جمله دلایل این فاجعه ذکر شده است.
در انفجار معدن یورت گلستان نیز حداقل ۴۴نفر از معدن کاران به‌علت فقدان الزامات و حداقل‌های ایمنی کشته شدند.
اما این، همهٔ ماجرا و داستان دردناک قتل خاموش و سازمان‌یافتهٔ کارگران نیست. کارگران ایران در بیدادگاه نامریی حاکم پیشاپیش به مرگ تدریجی محکوم شده‌اند. چرا که دستمزد اعلام شده برای کارگران تنها هزینه یک هفته از زندگی‌شان را تأمین می‌کند، در حالی که سودهای کلان به جیب کارفرمای حاکم و بنیادهای غارتگر وابسته به سپاه پاسداران و بیت خامنه‌ای می‌رود.
به‌عنوان نمونه، در سال گذشته، سود خالص۲۰ بنگاه بزرگ وابسته به ارگانهای نظام به ۲۵۰ هزار میلیارد تومان رسید، در حالی که کارگران با حداقل دستمزد خود حتی یک وعده غذایی را نمی‌توانند تأمین کنند. به‌گزارش بهار نیوز رژیم، مصرف گوشت در جامعه کارگری به یک کیلو در سال (دو و نیم گرم در روز) هم نمی‌رسد.
شورای عالی کار رژیم دستمزد پایه کارگران را برای سال ۱۴۰۴، ۱۰ میلیون و ۳۹۹ هزار تومان تعیین کرده است، در حالی که هزینه سبد معیشت خانوار بیش از ۳۵ میلیون تومان تخمین زده شده است. این نشان‌دهنده فاصله عمیق میان درآمد کارگران و هزینه‌های زندگی است. فشار مالی و روانی ناشی از حوادث کار، خانواده‌های کارگری را به مرز فروپاشی می‌کشاند. موارد فزاینده‌ٔ خودکشی در میان کارگران، بازتابی از ظلم و ستم افسارگسیخته آخوندهای حاکم است
رژیم آخوندی سوء‌استفاده از کارگران و ریختن حاصل کار آنها به جیب پاسداران و صاحب منصبان رژیم را نهادینه و سیستماتیک کرده است. چنگ انداختن پاسداران و نهادهای امنیتی به مؤسسات تولیدی و صنعتی، به‌ویژه در صنایع نفت، گاز، فولاد، پتروشیمی و معدن موجب شده کارگران این بخشها در معرض وحشیانه‌ترین استثمار و ناامنی شغلی قرار گیرند. در شورایعالی کار هیچ کسی کارگران را نمایندگی نمی‌کند. نماینده را باید کارگران انتخاب کنند، اما حکومت با سرکوب و ایجاد فضای رعب و وحشت، اجازه ایجاد تشکلات کارگری مستقل را نداده است.
کارگران در تظاهرات و تجمعات خود به مخالفت با این نابرابریها و بی‌عدالتی‌ها برخاسته‌اند. در سال ۱۴۰۳ حداقل ۹۱۸ تجمع و تظاهرات کارگری به‌وقوع پیوسته است.
بعد از رسوایی سپاه پاسداران و بنیادهای وابسته به خامنه‌ای که با انباشت مواد انفجاری خطرناک برای مصارف موشکی باعث انفجار هولناک بندرعباس شدند، بازنشستگان و کارگران در روز جهانی کارگر شعار می‌دادند «از معدن تا بندر محل قتل کارگر»، «کارگر بیدار است از تبعیض بیزار است»، «زیر بار ستم نمی‌کنیم زندگی، جان فدا می‌کنیم در ره آزادگی»...
تجربه ۴۵سالهٔ کارگران و زحمتکشان ایران در برابر دیکتاتوری آخوندی به‌روشنی نشان می‌دهد که اژدهای فساد و تبعیض و غارت و نابرابری در نظام ضدکارگری ولایت فقیه فقط با قیام و آتش بر سرتاپای ولایت ستمگر خاموش می‌شود.
