ارزش‌های جهان‌شمول انسانی مانند اعلامیهٔ جهانی حقوق‌بشر، کنوانسیون‌ها و قوانین انسان‌دوستانهٔ بین‌المللی از دست‌آوردهایی هستند که ملت‌های بسیاری برای آنها قربانی داده‌اند. اگر خونهای بی‌گناه ریخته‌شده بر قاره‌های جهان را گردآوریم، بی‌گمان سیلاب‌ها تشکیل خواهد داد و در هیأت دریایی سرخ‌فام به تلاطم درخواهد آمد.
بشریت برای به ثبت رساندن کلمه به کلمهٔ این قوانین رنج‌های فراوانی را متحمل شده است. تشکیل نهادهایی مانند سازمان ملل، شورای حقوق‌بشر یا دادگاههای بین‌المللی برای رسیدگی به جرائمی مانند «جنایت علیه بشریت» و «نسل‌کشی» محصول بسا قرار گرفتن جسم‌های نحیف در زیر تازیانه‌های شکنجه‌گران، ثمرهٔ بسیار جان باختن‌ها بر تیرک‌های اعدام، نتیجهٔ فراوان بار فرود بمبها بر سر ساکنان بی‌دفاع شهرها بوده است.
این کلمه‌ها را نمی‌شود ساده گرفت. با هیچ دست‌آویزی نمی‌شود و نمی‌توان به حریم آنها تجاوز کرد. در واژگانی که یکایک جمله‌ها و پاراگراف‌های اعلامیهٔ جهانی حقوق‌بشر را فراهم آورده‌اند، هنوز می‌توان صدای گلوله‌خوردگان و شکنجه‌شدگان را شنید. سینه‌های ترکش‌خورده و شهرهای ویران‌شده در این واژگان حضور دارند و وجدانها را به داوری فرامی‌خوانند. سازمان ملل و شورای حقوق‌بشر به اعتبار موقعیت خود بیش از دیگر سازمانها و شخصیتهای مدنی، حقوق‌بشری و سیاسی در قبال تجاوز به حریم آن مسئولیت دارند.
مقاومت ایران؛ دفاع از حریم حقوق‌بشر
مقاومت ایران به‌موازات پیشبرد یک مبارزه سهمگین در داخل ایران، هرگز از غبارزدایی قوانین حقوق‌بشری غافل نبوده است. اگر به تاریخچهٔ این مقاومت نگاه کنیم در جریان کارزار برای خروج از لیست تروریستی و نیز دفاع از ساکنان اشرف یا ثبت قتل‌عام ۶۷ به‌عنوان یک نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت، این کارنامهٔ ستودنی را می‌بینیم. به‌دلیل چنین رویکردی است که پیوسته حقوق‌دانان بین‌المللی، شخصیتهای بشردوست و آزادیخواه این مقاومت را کانونی برای شرافت‌بخشی به قوانین حقوق‌بشری می‌دانند؛ قوانینی که پیوسته از سوی سیاست مماشات و دولتهای مصلحت‌گرا و پراگماتیست مورد سو‌ءاستفاده قرار گرفته و اسباب تجارت و زدو‌بند آنها با فاشیستی‌ترین حاکمیتها و در رأس آنها فاشیسم دینی حاکم بر ایران شده‌اند.
گماردن نمایندهٔ این رژیم به ریاست مجمع اجتماعی شورای حقوق‌بشر ملل متحد یکی از این رفتارهای پراگماتیستی و ننگین است. این باج‌دهی به فاشیسم دینی در روزهای برگزاری جلسهٔ دو روزهٔ این مجمع از سوی بسیاری از سازمانها و شخصیتهای حقوق‌بشری مورد نکوهش قرار گرفته است.
یک بیانیهٔ نادر با عبارتهای آتشین
در یک اقدام درخشان بیش از ۱۸۰سازمان غیردولتی، شخصیت حقوق بشری، قضات برجسته و برندگان جایزه نوبل در بیانیه‌یی خطاب به ملل متحد، ریاست نمایندهٔ رژیم بر جلسهٔ دو روزهٔ مجمع اجتماعی شورای حقوق‌بشر ملل متحد در ژنو را محکوم کردند.
در این بیانیه تصریح شده است که مقامات عالیرتبه رژیم ایران مانند ابراهیم رئیسی باید به‌خاطر قتل‌عام ۳۰ هزار زندانی سیاسی در سال ۱۹۸۸ که اکثریت عظیم آنها اعضای مجاهدین بودند، مورد حسابرسی قرار گیرند.
از نکات حیرت‌برانگیز این است که فاشیسم دینی ۶۹ بار در مجمع ملل متحد به‌دلیل نقض فاحش حقوق‌بشر محکوم شده است. پرونده نسل‌کشی آن در جریان کشتار تابستان ۶۷ هنوز بر روی میز حقوق‌دانان مستقل قرار دارد و جزو نادر حکومتهایی است که بر مجازات اعدام اصرار می‌ورزد و رکوردشکن‌ترین آنهاست (۱). در چنین وضعیتی گماشتن نمایندهٔ این رژیم به ریاست یک نهاد حقوق‌بشری با هیچ توجیهی قابل‌قبول نیست.
بیانیه ضمن تأکید بر ۶۹ بار محکومیت حقوق‌بشری این رژیم بر اعدام بیش از ۶۰۰تن در سال ۱۴۰۲ و قتل ۷۵۰تن از مردم در قیام ۱۴۰۱ و ۱۵۰۰ نفر در قیام آبان ۹۸ انگشت می‌گذارد؛ علاوه بر آن می‌نویسد:
«شورای حقوق‌بشر در ۳ آذر ۱۴۰۱ هیأت حقیقت‌یاب بین‌المللی را به‌منظور بررسی نقض‌های آشکار رژیم در قیام ۲۰۲۲ تشکیل داد. مجمع عمومی ملل متحد در ۲۴ آذر ۱۴۰۱ نقض وحشیانه و سیستماتیک حقوق‌بشر در ایران را محکوم کرد
در ۱۴ دسامبر ۲۰۲۲ رژیم ایران به‌خاطر پرونده وحشتناک حقوق بشرش از کمیسیون زنان سازمان ملل اخراج شد».
خنجر به قلب حقوق‌بشر
الصاق اتیکت «ریاست مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر» بر عبای چرکین فاشیسم دینی در روزهایی صورت گرفته است که این حکومت به‌شدت در حال دمیدن در شیپور جنگ‌افروزی در منطقه خاورمیانه است. محصول این جنگ‌افروزی جان کودکان معصوم فلسطینی در غزه است.
این موضوع از دید امضاکنندگان بیانیه پنهان نمانده است. آنها تأکید کرده‌اند:
«در شرایطی این تریبون در اختیار رژیم ایران قرار می‌گیرد که علاوه بر نقض وحشیانهٔ حقوق‌بشر بیشترین نقش را در آتش‌افروزی در منطقهٔ خاورمیانه برعهده دارد که این روزها به کشتار و آواره شدن صدها هزار نفر در دو طرف منجر شده است.
در اختیار گرفتن تریبونهای ملل متحد از سوی یک رژیم وحشتناک به‌خاطر قتل‌عام ۱۹۸۸ و اعدام‌های روزانه و جنگ‌افروزی، خنجر به قلب حقوق‌بشر، سوخت رساندن به تروریسم و به خطر انداختن صلح در منطقه و جهان است».
چراغ سبز برای شکنجه و کشتار بیشتر
بی‌تردید به‌سخره گرفتن قوانین حقوق‌بشری به‌خاطر به‌دست آوردن رضایت یک حکومت فاشیستی با سابقهٔ جنایت ۴۴ساله، در این نقطه متوقف نخواهد شد. به‌عبارت دیگر فقط اشغال یک پست مدیریتی در یک نهاد حقوق‌بشری در ملل متحد نیست، تبعات آن از این محدوده فراتر خواهد رفت. همان‌طور که در بیانیه نیز آمده است یک چراغ سبز به این رژیم برای شکنجه و کشتار بیشتر است و به قصابان حکومت این اطمینان خاطر را می‌دهد که مورد مؤاخذه قرار نخواهند گرفت.
این یک لکهٔ ننگ و نقطهٔ تاریک در تاریخچهٔ سازمان ملل است. از این رو بیانیهٔ بیش از ۱۸۰تن، یک فراخوان بین‌المللی به تمام کشورهای دموکراتیک و مدافعان حقوق‌بشر است و از آنها می‌خواهد که به حضور نمایندهٔ چنین رژیمی در ریاست شورای حقوق‌بشر اعتراض و از شرکت در جلسهٔ این شورا خودداری نمایند.
بی‌گمان تاریخ کسانی را که در سمت جنایتکاران و ناقضان حقوق‌بشر بایستند، هرگز نخواهد بخشید.
پانوشت:
(۱) یک قلم در اثبات این رکوردشکنی کافی است اشاره کنیم که آنتونیو گوترز، دبیرکل سازمان ملل در گزارشی جدید اعلام کرد که ایران اعدامها را «با سرعتی نگران‌کننده» انجام می‌دهد و در ۷ماهه اول سال جاری حداقل ۴۱۹ نفر را به‌قتل رسانده است. این افزایش ۳۰ درصدی نسبت به مدت مشابه در سال ۲۰۲۲ می‌باشد (واشنگتن پست. ۲نوامبر ۲۰۲۳).
