همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد سیرک سخیف و مضحک انتخابات در فاشیسم دینی به یک رسوایی عالمگیر تبدیل شد. مردم ایران با بی‌اعتنایی به التماس‌های خامنه‌ای و معرکه‌گردانهایش، برای شرکت در این نمایش عزم و ارادهٔ ملی را به نمایش گذاشتند. آنها با تحریم قاطع نمایش خامنه‌ای نشان دادند که رأی آنها سرنگونی تام و تمام فاشیسم، خودکامگی، دیکتاتوری و توتالیتاریسم با سو‌ءاستفاده از نام‌های «جمهوری»، «اسلام»، «انتخابات» و «مجلس» است.
فاشیسم دینی برای بازارگرمی و جلب مردم به این سیرک ورشکسته از انواع و اقسام شیوه‌ها بهره‌برداری کرد. برخی از این شیوه‌ها، بیانگر منتهای فلاکت و استیصال است.
خامنه‌ای به‌رغم توصیه‌ها و التماس‌های مکرر از مردم برای شرکت در این سیرک کساد، هنگام انداختن رأی به صندوق نیز دوباره به الحاح و التماس متوسل شد.
«هر چه زودتر از این امکان استفاده کنید و در اولین ساعات ممکن رأی خود را در صندوقها بیندازید.
توصیه می‌کنم مردم در هر حوزه به اندازه لازم رأی بدهند نه کمتر. مثلا در تهران ۳۰ نماینده مجلس وجود دارد و مردم به ۳۰ نفر رأی بدهند و نه کمتر.
آخرین حرف من خطاب به مردم در این انتخابات این است که در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست» (تسنیم. ۱۱اسفند ۱۴۰۲).
ستاد انتخابات او نیز در اطلاعیه شماره ۲۳ از واجدان شرایط خواست که مراجعه به شعب اخذ رأی را به ساعات پایانی موکول نکنند!
این ستاد در اطلاعیه شماره ۲۴ حتی اعلام کرد دارندگان شناسنامه بدون عکس نیز می‌توانند در انتخابات شرکت کنند.
این در حالی است که همین ستاد در اطلاعیهٔ ۲۲ اعلام کرده بود که علاوه بر شناسنامه با کارت ملی، گذرنامه، گواهینامهٔ رانندگی و کارت خدمت دوره ضرورت نظام وظیفه نیز می‌توان رأی داد. مهر نخوردن شناسنامه‌ها را هم اگر به آن بیفزاییم، این دست‌باز دادن به نان‌خورهای حکومتی برای تکرار رأی و تقلب حیرت‌آور بود.
ترفند عاجزانه خامنه‌ای در علم کردن لیستی موهوم به نام «صدای ملت!» [نه اصول‌گرا و نه اصلاح‌طلب] با کپی‌برداری ناشیانه از شعار تاریخی مردم ایران در قیام دی۹۶، برای سوراخ کردن دیوار تحریم و جذب مردم به صندوق‌های شعبده‌بازی هم افاقه نکرد.
حتی مواضع ذلت‌بار حسن روحانی، رئیس جمهور ۸ساله و رد صلاحیت شدهٔ نظام نیز نتوانست کاری از پیش ببرد. او با اختراع شامورتی «رأی اعتراضی!» خواسته بود برای این نمایش بازارگرمی کند:
«بیش‌از‌پیش باید بر اهمیت رأی مردم و تعیین‌کنندگی صندوق رأی پای فشرد و به نقشه حذف صندوق و حذف جمهوریت از نظام اعتراض کرد. راه اعتراض هم جز صندوق نیست. باید راهی یافت که رأی اعتراضی صدای رسای مردم ایران شود. باز هم معتقدم باید در انتخابات شرکت کرد اگر چه مرا هم رد کرده باشند» (حسن روحانی. آرمان‌ملی. ۱۰اسفند ۱۴۰۲).
بنا به گزارشهای مردمی خرید و فروش رأی نیز یکی از تجارت‌های پرسود در نمایش انتخابات بود. در برخی شهرها کاندیداها شناسنامه یا رأی افراد را بین ۵۰۰ هزار تا میلیون تومان خریداری می‌کردند.
از دیگر تمهیدات سرکوبگرانهٔ حکومت افزایش فشار بر زندانیان برای گرفتن رأی تحمیلی از آنان بود.
از دیگر اقدامات حکومت برای مقابله با تأثیرات اختناق‌شکن فعالیت کانون‌های شورشی و امواج سهمگین تحریم نمایش انتخابات ترتیب دادن نمایشگاههایی در فرهنگسرای منطقهٔ ۱۵ و فرهنگسرای خاوران علیه مجاهدین و مقاومت ایران بود. متولی این نمایشنامه‌ها، شهردار دزد و جنایتکار تهران، علیرضا زاکانی بود. خروجی این اقدام آدرس‌دادن نیروی سرنگون‌کننده به جامعهٔ انفجاری ایران بود.
تمدید رأی‌گیری به مدت دو ساعت دیگر، حاکی از کسادی مفرط این نمایش بود و یک علامت آشنا برای مردم ایران است.
در هر حال همهٔ این اقدامات نتوانست برای فاشیسم ورشکستهٔ دینی مشروعیت بخرد. خلوت بودن شعبه‌های رأی‌گیری در شهرها و کلان‌شهرها، چنان چشمگیر بود که دستگاه تبلیغاتی خامنه‌ای برای تهیهٔ فیلم مجبور بود گله‌های مزدوران خود را از یک شعبه به شعبه دیگر جابه‌جا کند تا کادر دوربین را پر کنند.
هراس مهره‌های رنگارنگ حکومت از عواقب شکست این سیرک و تأثیرات آن بر اوج‌گیری اعتراضات چندان است که یکی از آنان پیشاپیش گفت:
«پیشنهاد من این است که صندوق‌هایی که در آن رأی باطله یا سفید بیشتر از رأی‌های صحیح است، به کل باطل شود. اگر این طرح یک روزی قانون شود، رأی مخالف هم خوانده خواهد شد. پس خیلی‌ها می‌توانند برای این‌که فلان شخص رأی نیاورد، رأی سفید بدهند تا بتوانند فرد مورد نظرشان را از نمایندگی باز بدارند. در این شرایط رأی مخالفان هم می‌تواند تأثیرگذاری مستقیمی در نتیجه انتخابات داشته باشد.» (حسین کنعانی‌مقدم. رویداد۲۴، ۱۱اسفند ۱۴۰۲)
***
بدیهی است که هر نوع رقم‌سازی و ادعای شرکت گستردهٔ مردم در نمایش انتخابات، بنا به شناختی که از این رژیم داریم برای لاپوشانی و انحراف اذهان از این شکست فاحش است. رأی بی‌تنازل مردم ایران، قیام و سرنگونی است. آنها در سلسله قیامهای پیشین آرزوهای خود را برای ایرانی آزاد و آباد و دموکراتیک بر خرابه‌های استبداد شاهی و شیخی با صدای رسا فریاد زده‌اند.
