لرزه‌های قیام آبان ۹۸ هم‌چنان به‌صورت ابراز وحشت از شرایط به‌غایت بحرانی و آینده تیره و تار پیش روی رژیم آخوندی در رسانه‌ها و مواضع مهره‌های حکومتی بیان می‌شود.
در این رابطه علی ربیعی، سخنگوی دولت روحانی، هراسان «در نگاهی رو به سوی آینده بازخوانی چندباره این رخداد(قیام آبان ۹۸)» را ضروری می‌داند و ضمن «تفکیک چهار روایت از مسأله ناآرامی‌های اخیر»، تأکید می‌کند که از نظر او «مهم‌ترین عامل» برای قیام آبان ۹۸ برای قیامهای آینده نیز صدق می‌کند. عاملی به‌نام «ذهنیت ناآرام» مردم که با کمک «هر عامل جدیدی می‌توانند مسأله‌ساز شوند» و «غایت آن براندازی نظام جمهوری اسلامی» باشد.(روزنامه ایران ۲آذر ۹۸)
عباس عبدی، یکی از عناصر موسوم به اصلاح‌طلب، در «ضرورت ادغام حاشیه در متن» به بحرانهای اجتماعی گسترده اشاره کرده و ضمن اذعان به ناتوانی رژیم برای حل این بحرانها، آنها را زمینه‌ای برای بروز خشم و نفرت مردم در آینده دانسته و با اشاره به وقایع چندروزه قیام آبانماه ۹۸ نوشته است: «اتفاقات روزهای گذشته نشان داد که مناطق حاشیه‌نشین و نقاط بحرانی به‌عنوان پاشنه‌آشیل ثبات اجتماعی تبدیل شده‌اند. در واقع آنها هیچ مشکل ذاتی ندارند و شهروندان زحمتکش و محترمی هستند که به حاشیه رانده شدن آنان موجب شکل‌گیری وضعیتی شده است که خشم و کینه و نفرت علیه متن، یکی از محصولات طبیعی آن است».(روزنامه ایران۲آذر ۹۸)
روزنامه جمهوری اسلامی هم هشدار داده که سردمداران نظام دچار اشتباه محاسبه نشوند، چرا که «عوامل ناامنی هم‌چنان پابرجا هستند» و نباید نسبت به آنها دچار خوش‌خیالی شد «بلکه باید عوامل ایجاد ناامنی‌ها شناسایی و ریشه‌کن شوند»!
از نظر این روزنامه حکومتی در آینده هم، فشارهای معیشتی مردم را وادار به اعتراض خواهد کرد و «باز هم شاهد شرارت‌های اشرار(بخوانید اقدامات جوانان شورش و قیام) و ناامنی‌ها خواهیم بود و مسئولان راضی نشوند مستضعفان در اثر فشارهای معیشتی به صحنه بیایند. این، یک پدیده خطرناک است، خطرناک»!(جمهوری ۲آذر ۹۸)
ویژگی بسیار بارز قیام آبانماه شدت بروز عنصر قهر توسط مردم و سمت‌یافتگی آن به سمت نیروهای سرکوب و امنیتی و مراکز غارت است، ۲عنصری که باعث وحشت سردمداران حاکمیت از جمله سردکردگان نیروهای سرکوب شده است.
مقایسه قیام آبانماه با عملیات فروغ جاویدان ارتش آزادیبخش ملی ایران که «غایت آن براندازی جمهوری اسلامی» بود ریشه در همین واقعیت دارد.
به‌رغم این‌که:
روزنامه سپاه پاسداران(جوان) می‌نویسد: «در مقابله با چالشهای امنیتی نظیر وقایع اخیر نیز توان و ظرفیت انقلاب اسلامی به اثبات رسید».(جوان ۲آذر ۹۸)
و کیهان خامنه‌ای هم خوشحال است که در جریان قیام آبان ۹۸ حاکمیت کله‌پا نشده بلکه در «دوئل امنیتی نیروهای انقلاب و معاندان داخلی و خارجی پابرجا ماند».(کیهان ۲آذر ۹۸)
اما هم جوان‌نویس و هم کیهان‌نویس و هم دیگر سران و مهره‌های حکومتی به‌خوبی می‌دانند آتشفشان خشم خلق که گوشه‌ای از آن را در این قیام دیدند هر دم آماده فوران است.
چنان‌چه سایت بهار وابسته به باند آخوند روحانی ۱۷دی ۹۶ پیش‌بینی کرد که «در زمانی دیگر دوباره همین زخم سرباز کند».
مصطفی تاج‌زاده، از عناصر باند موسوم به اصلاح‌طلب هم ابراز امیدواری کرد که سردمداران حکومت فکر نکنند که «این(قیام) یک مسأله کوتاه‌مدت بوده و با آرام کردن تجمعات و شرایط فراموش کنند که این جامعه ملتهب است».(روزنامه اعتماد ۱۷دی ۹۶)
صادق زیباکلام، از حامیان دولت روحانی هم پیش‌بینی کرد که به‌رغم این که «نظام رویش را آن طرف می‌کند تا با نارضایتی‌ها روبه‌رونشود، این نارضایتی‌ها هرازگاهی فوران می‌کند».(سایت خبرآنلاین ۱۷دی ۹۶)
استمرار قیام توسط مردم خصوصاً جوانان بی‌باک‌وبیم، به‌رغم سبعیت روزافزونی است که نیروی‌های سرکوب بر مردم قیام‌کننده اعمال می‌کنند. مردم با پوست و گوشت خود دریافته‌اند که از این رژیم راه‌حلی برای حل بحرانهای متعدد درنمی‌آید چرا که کلیت نظام ولایت فقیه خود عامل به‌وجود آمدن این بحرانهاست.
بنابراین حاکمیت ولایت فقیه هرگز نمی‌تواند صورت‌مسأله اصلی جامعه ایران را که همانا سرنگونی نظام آخوندی است، از روی میز بردارد چنان‌چه نتوانسته با سرکوب مردم و افزایش آن این صورت‌مسأله را پاک کند.
افزایش قهر مردم در برابر نیروی سرکوب و هدف قرار دادن مراکز سرکوب و غارت رژیم نسبت به قیام‌ها و اعتراضات پیشین گواه بر این واقعیت است و بی‌دلیل نیست که هنوز یک ساعت از شروع قیام آبانماه نگذشته بود که شعارها سمت‌وسوی نفی تمامیت نظام و سرنگونی آن را به خود گرفت.
واقعیت این است همان‌طور که خانم مریم رجوی گفت: «اوضاع ایران که با قیام برای سرنگونی رژیم شناخته می‌شود دیگر به‌عقب برنمی‌گردد».
