خبرهای وقایع کشور ونزوئلا، در صدر اخبار رسانه‌های خبری جهان قرار دارد، اما انعکاس این خبرها در رسانه‌های وابسته به حاکمیت آخوندی متفاوت است. این تفاوت تنها از آن جهت نیست که دولت متزلزل کنونی ونزوئلا متحد آن است و سرمایه‌گذاریهای زیادی آنجا کرده و نگران از بین رفتن آنهاست، بلکه سوز و گدازها در مورد ونزوئلا حکایت دیگری دارد.
نگرانی از سمت و سوی تحولات ونزوئلا در این رسانه‌ها آن‌چنان است که تلویزیون رژیم گسترده‌ترین ابراز وحشت را نسبت به این تحولات ابراز می‌کند و تحولات و شورش مردم این کشور علیه دیکتاتوری متحد نظام را با عنوان «کودتا» تخطئه می‌کند: «وزیر خارجه آمریکا پیش از این گفته بود کشورش از تمام امکانات برای سرنگونی دولت ونزوئلا استفاده خواهد کرد. پمپئو در ادامه دخالتهای آشکار واشنگتن در ونزوئلا با فراخوان شورش در این کشور به مردم ونزوئلا وعده داد اگر دولت مورد نظر آمریکا در کاراکاس روی کار بیاید دارایی‌های بلوکه شده ونزوئلا را در آمریکا و دیگر کشورها آزاد خواهد کرد».(تلویزیون رژیم ۶بهمن ۹۷)
یک سایت وابسته به باندهای مغلوب وقایع ونزوئلا را طور دیگری می‌بیند: «رخدادهای این روزهای ونزوئلا را به هر شکلی روایت کنیم بعید است بتوان عنوان «کودتا» به آن داد. نیازی نیست طرفدار مادورو یا مخالفانش باشیم (و اصلاً کاسه داغ‌تر از آش شدن شیوۀ معقولی نیست)، مهم نیست حق را به چه کسی می‌دهیم، اما وقتی حضور گستردۀ مردم را در خیابانها مشاهده می‌کنیم، عنوان «کودتا» معقول به‌نظر نمی‌رسد، حتی اگر مخالفان صددرصد در موضع ناحق باشند».(سایت انصاف نیوز ۵بهمن ۹۷)
روزنامه ایران ارگان دولت آخوند روحانی ۶بهمن نیز ونزوئلا را بهانه قرار داده تا حرفهای خودش را بزند. ایران خطاب به باند رقیب که برجام را زیر سؤال برده می‌نویسد: «اکنون وضعیت ونزوئلا پیش چشم همه است. تقریباً در میان اهل نظر و کارشناسان اقتصادی نوعی اتفاق‌نظر وجود دارد که اگر سیاست‌های دولت مورد حمایت این آقایان ادامه پیدا می‌کرد، تورم چند هزار درصدی نیز ایران را چون ونزوئلا دربرمی‌گرفت و خیلی زودتر از ونزوئلا به وضعیت فلاکت‌بار آن کشور دچار می‌شدیم».
- هراس از تحولات ونزوئلا در درون نظام آخوندی فراتر از سرنگونی دولت در این کشور است. مسأله اصلی این است که سرنگونی دولت در ونزوئلا سرآغاز تحولات در سایر کشورهایی باشد که دیکتاتوری بر آنها حاکم است و این موضوع پر قبای حکومت آخوندی را هم بگیرد.
رسانه‌های حکومتی هر چند در تبلیغاتشان از اعلام حمایت از دولت این کشور کوتاهی نکرده‌اند، اما نقطه کانونی وحشت آنها نه از رفتن و ماندن رئیس‌جمهور این کشور و نه از پیروزی و شکست رئیس مجمع ملی ونزوئلا است، بلکه آنچه که آنها را به وحشت انداخته است گشوده شدن تابلو جدیدی از سرنگونی رژیم دیکتاتوری است.
روزنامهٔ حکومتی جمهوری ۶بهمن ۹۷ با اشاره به حمایت جامعهٔ جهانی از اپوزیسیون این کشور، وحشت نظام را این‌گونه ابراز کرد: «برای لحظه‌ای تصور کنیم که این شیوه از رفتار سیاسی این کشورها بدعتی شود که در سایر کشورها نیز با همین الگوی رفتاری، مخالفان بخواهند قدرت سیاسی را به دست بگیرند».
روزنامه ایران ارگان دولت روحانی هم با اشاره به چگونگی حمایت از اپوزیسیون ونزوئلا ابراز وحشت می‌کند: «بدعت بسیار خطرناکی را گذاشتند که اگر جامعه بین‌الملل واکنش مناسبی نشان ندهد این بدعت خطرناک می‌تواند به دیگر کشورها هم سرایت کند و به روح دموکراسی آسیب‌های جدی برساند»!
ارگان دولتی رژیمی که توسط ارگانهای سازمان ملل ۶۵بار به‌خاطر نقض حقوق‌بشر محکوم شده است، به یک‌باره سینه‌چاک پرنسیپ‌های جهانی شده و در وحشت از تسری این روش به «دیگر کشورها» می‌نویسد: «وقوع چنین اتفاقی در قرن ۲۱، به‌شدت تأسف‌آور و امید می‌رود دست‌کم شورای امنیت سازمان ملل متحد جلوی این رفتارها را بگیرد».
آن‌چنان که رسانه‌های رژیم اذعان می‌کنند هراس از تحولات ونزوئلا در درون نظام آخوندی فراتر از سرنگونی دولت در این کشور است. مسأله اصلی این است که سرنگونی دولت در ونزوئلا سرآغاز تحولات در سایر کشورهایی باشد که دیکتاتوری بر آنها حاکم است و این موضوع پر قبای حکومت آخوندی را هم بگیرد.
این ابراز وحشت در حالی است که مدتی قبل برخی کارشناسان حکومتی با اشاره به بحرانهای اقتصادی نظام هشدار داده بودند: «با نگاهی کلی به حوادث چند وقت اخیر، به‌نظر ایران هم در حال تکرار تجربه تلخ ونزوئلا است».
واقعیت این است که رسانه‌های نظام آخوندی از سمت و سوی تحولات ونزوئلا به زیان حاکمیت در آن کشور ابراز تأسف می‌کنند و حمایت جهانی از مردم و اپوزیسیون آن کشور را بدعت می‌دانند، اما یک کلمه در مورد علت وقوع این تحولات که همانا دیکتاتوری در آن کشور است اشاره نمی‌کنند.
اگر آنها به واقعیت امر در ونزوئلا اذعان کنند، باید به واقعیت دیکتاتوری در حکومت آخوندی که بسیار فراتر و سبعانه‌تر از هر دیکتاتوری دیگر است اذعان کنند. حاکمیتی که طی ۴۰سال گذشته با به بند کشیدن مردم وحشیانه‌ترین سرکوبها را در حق مردم و مقاومت آنها اعمال کرده است.
