۱۰۰روز از روی کار آمدن پزشکیان گذشت. در دنیا معمول است که ۱۰۰روز اول روی کار آمدن هر دولت جدیدی مورد ارزیابی قرار می‌گیرد و معمول است که هر دولتی کارنامهٔ ۱۰۰روزهٔ خود را در معرض داوری عمومی قرار می‌دهد. اما دولت پزشکیان این کار را نکرده و روشن است که اگر یک نمرهٔ قبولی هم وجود می‌داشت، زیر ذره‌بین قرار می‌گرفت و دهها بار بزرگنمایی می‌شد.
روزنامهٔ حکومتی جهان صنعت (۲۲آبان) در این باره می‌نویسد: «دولت و مسعود پزشکیان ترجیح داده‌اند تا امروز از صدور بیانیه تحلیلی درباره کارنامه خود و این‌که ناکامی‌ها و کامیابی‌های آنها کدام بوده خودداری کنند. برخی سیاست‌ورزان می‌گویند همین کار یعنی ندادن بیانیه تحلیلی از سوی پزشکیان را باید بخشی از ناکامی‌های او دانست».
هم‌چنین یکی از معیارهای سنجش عملکرد دولت جدید این است که چقدر در عمل به وعده‌ها موفق و به برنامه و شعارهای انتخاباتی خود پایبند بوده است.
در مورد برنامه، پزشکیان از اول خیال همه را راحت کرد و صراحتاً گفت که هیچ برنامه‌یی ندارد و همان مسیر رئیسی را ادامه می‌دهد. او البته در ژستها و سخنرانیهای انتخاباتی‌اش، خود را مخالف فیلترینگ و فساد و فضای خشونت در جامعه جلوه می‌داد، اما امروز رسانه‌های هم‌سو با او هم می‌نویسند: «کوچکترین حرکتی و حتی کلامی که نشانهٔ تلطیف و کاهش فضای امنیتی سنگین حاکم بر کشور به‌ویژه استانهای بزرگ باشد، هنوز دیده نشده... آیا این را که تابه‌حال دربارهٔ رفع فیلتر از فضای مجازی جز کلی‌بافی و وعده‌های مبهم از سوی مسئولان مربوطه و توصیه به‌صبر چیزی دیده نشده است، باید حاصل پایبندی رئیس‌جمهور به وفاق دانست» (شرق ـ ۲۲آبان).
در این ۱۰۰روز، نرخ دلار که شاخص گویایی از وضعیت اقتصادی است، از ۵۸هزار تومان به ۷۰هزار تومان رسیده، یعنی ارزش پول کشور، ۲۰درصد دیگر سقوط کرده است. نان به‌عنوان غذای اصلی یا تنها غذای باقی مانده در سفرهٔ محرومان، دست‌کم ۴۰درصد گرانتر شده است. سایر مواد غذایی از لبنیات تا حبوبات و... و از همه فاجعه‌بارتر، مسکن از ۲۵ تا ۷۵درصد افزایش قیمت داشته و حمل و نقل و آب و برق و گاز نیز به همین نسبت گرانتر شده‌اند. به‌این ترتیب حاصل دلسوزیهای ریاکارانهٔ پزشکیان نسبت به زندگی و معیشت مردم در شعبدهٔ انتخابات، خرد شدن بیش‌از‌پیش استخوان مردم زیر بار فشارهای اقتصادی است.
یک رسانهٔ حکومتی نوشته است کارنامهٔ ۱۰۰روزهٔ پزشکیان در دو کلمه خلاصه می‌شود: «تقریباً هیچ!» اما این توصیف دقیقی نیست. واقعیت این است که در همهٔ زمینه‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و امنیتی، میراث فجیعی را که پزشکیان از دولت رئیسی تحویل گرفته، فجیع‌تر کرده است. یک قلم در همین بازهٔ ۱۰۰روزه، شمار اعدامها به بیش از ۴۴۰مورد رسیده که بیش از دو برابر شمار اعدامها در همین بازهٔ زمانی در دوران رئیسی است.
طی این مدت رئیس‌جمهور ارتجاع چند بار کف بر دهان از اعدامهای رژیم دفاع کرده و محکوم کنندگان اعدامها را به باد دشنام گرفته است. البته از موجود حقیری که خود را ذوب در ولایت ضدبشری خامنه‌ای تعریف کرده، جز این هم انتظاری نیست.
خود پزشکیان دو ماه پیش در کنفرانس خبری‌اش (۲۶شهریور) تصویری از دولت خود ارائه کرد و گفت: «ما در این وضعیت چه در انرژی چه در گاز چه در برق چه در محیط‌زیست چه در پول، داریم به طرف فروپاشی می‌رویم. خیلی ناترازی‌هایی که داریم ایجاد می‌کنیم و هر روز تویش داریم غرق می‌شویم... اگر ما منابع را نبینیم، مصرف را بالا ببریم، قطعاً یک روزی نابود خواهیم شد».
این تصویر پس از گذشت صد روز قطعاً بسا تیره‌تر شده است.
